Al ruim honderd jaar is het Japanse bedrijf Komatsu leverancier van bulldozers. In muzikaal opzicht geen relevante mededeling, ware het niet dat een band uit Eindhoven – Rockcity – zich Komatsu noemt. En het drietal speelt topzware rock-‘n-roll, tussen sludge, stonerrock en metal in. Bulldozermuziek dus, waardoor er toch via een omweg een linkje is met de Japanse machinebouwers. Sinds 2010 zijn de Eindhovenaren actief en toerden ze met onder andere Karma to Burn en Brant Bjork. Recent verscheen vierde plaat A Breakfast for Champions. Het brengt ze naar een redelijk gevuld café van poppodium Neushoorn.
De Friese band Pander [foto hierboven en foto’s onder aan het artikel] is eveneens een trio, en de band begeeft zich in dezelfde muzikale hoek als Komatsu. Zij het soms wat trager en logger. De derde plaat Break the Oath verscheen in 2022 op een Italiaans label. De tien dicht groovende songs zijn ook behoorlijk psychedelisch, zodat het interessant blijft. In Neushoorn spelen ze in ruim drie kwartier twee nummers van die plaat: de rūcksichtslos beukende opener ‘Victimized’ en het traag maar vuig meanderende ‘Inside’.
Sterke punt van Pander live is de wisselzang tussen zanger-gitarist Meindert Pander en drummer Peter de Bruin. Met daarbovenop de op het gemoed inwerkende, dreinende ritmische energie. Waarbij ook ruimte is voor fijn zweverig klinkende gitaareffecten. De rest van de set bestaat uit composities van de te verschijnen nieuwe ep. Het lijkt erop dat de formatie zichzelf in die songs wat meer lucht verschaft door minder de massieve kaart te spelen. Er is zelfs ruimte voor nadrukkelijke samenzang, waardoor het af en toe wat schetsmatig overkomt. Maar de eerste indruk van het nieuwe werk is prima.
Komatsu [openingsfoto en foto hierboven] legt de nadruk op het werk van de afwisselende, fraaie nieuwe plaat en gaat voortvarend van start met het prachtig melodieus gezongen en toegankelijke ‘What Lies Underneath’. Zanger en gitarist Mo Truijens draagt een fraai T-shirt van The Jesus Lizard, maar is niet van het kaliber podiumidioot David Yow. De zanger van die Amerikaanse band, die elke gelegenheid te baat neemt om het publiek in te springen. Maar zoiets hoeven we natuurlijk ook niet te verwachten. Truijens doet geconcentreerd en met uitstekende vocalen zijn ding, en draagt ook met killerriffs bij aan een boeiend en zeer hecht gespeeld optreden.
Bassist Martijn Mansvelders is de blikvanger door wijdbeens en met grote bewegingen zijn vette en daarmee geluidsbepalende basritmes te etaleren. Af en toe zingt hij ook een stevig deuntje mee in het niet overdreven harde, maar glashelder afgestelde geluid. Waarbij je op sommige massieve momenten wel verlangt naar een nog meer overrompelend geluid in een grotere zaal. Zoals in het voor de gelegenheid instrumentaal gebrachte, stroperige albumhoogtepunt ‘Fatcamp Workout’. De riffs worden zonder zang teruggebracht tot de gestripte essentie, wat het publiek tot nog dieper hoofdknikken aanzet. Na een uur is het helaas voorbij. De dj zet al snel zijn zaalmuziek aan, terwijl de band nog een toegift van drie nummers op de setlist heeft staan. Een beetje een gemiste kans, want het liefhebberspubliek was daar vast en zeker voor te porren.
Pander
