Eurosonic: de woensdag – diverse locaties, Groningen (18-01-2023)

Na twee edities die je om de bekende reden alleen thuis achter de laptop kon volgen, kan Eurosonic gelukkig weer gewoon plaatsvinden in de vele zalen en cafés van Groningen. Make A Fuzz is alle vier de dagen present bij dit showcasefestival van Europese popmuziek, te beginnen op de woensdag.


Caleb Kunle [foto rechts] maakt soul met folkinvloeden, en natuurlijk komen ook zijn Nigeriaanse roots voorbij in de dansbare muziek. Ondanks zijn bevlogenheid en prima stem komt hij niet verder dan obligate, schetsmatige popliedjes met al even obligate toetstonen. De geluidsafstelling is prima, maar het lage volume helpt eveneens niet mee om een onuitwisbare indruk achter te laten. Tussen de nummers door probeert hij het publiek op dit vroege festivaltijdstip wakker te schudden met love and peace-nazegslogans die na de eerste rijen publiek al doodslaan. Toch zou Caleb Kunle niet misstaan op een hip, zonovergoten zomerfeestje in een strandtent in Bloemendaal.

Je kunt het je haast niet voorstellen, maar in studentenhol Mutua Vides kun je geen bier bestellen,  vanwege categorisch weigerende pinapparaten. Ondertussen speelt het uit Boedapest afkomstige Platon Karataev [foto hieronder] in het halfdonker. De band speelt stemmige popnummers in het Hongaars, en soms in het Engels. Het geluidsvolume tart de oren, zodat de postrock- en shoegazegitaarcrescendo’s de broekspijpen fijn laten trillen. En uiteraard versta je de teksten in een van ’s werelds moeilijkste talen niet. Maar het Hongaars geeft een fijne mystieke lading aan de toch al donkere klanken van het doordeweeks ogende viertal. Hoogtepunt is het zeer melancholieke en intens gespeelde ‘Ocean’. Platon Karataev zal Pinkpop waarschijnlijk nooit gaan afsluiten, maar een sfeervol en bij vlagen grimmig optreden geven kunnen ze uitstekend.

Van een heel andere orde is Ayom [foto hieronder] uit Portugal, dat een feestje bouwt in een tent op een verregende Grote Markt. Met bandleden uit Griekenland, Angola, Italië en Brazilië, en invloeden uit samba en Kaapverdische funaná is dit helemaal niet zo’n gek idee. Het is dansen geblazen op de dwingende en opzwepende muziek van het veelkoppige en bonte gezelschap. Spelplezier, opzwepende percussie, accordeontonen, maar ook serieuze teksten over kolonisatie zorgen voor een prima optreden. Al had de tapdans van de als maffioso ogende percussionist nou net weer niet gehoeven.

Asia Martina Morabito heeft als artiestennaam Sleap-e [foto hieronder], komt uit Italië, is pas twintig en oogt wat bleu op het podium. Toch verdient ze de eervolle vermelding voor een van de meest doorleefde vrouwelijke  zangstemmen van Eurosonic.  Ze kirt, kreunt, haalt uit en de vervormende galm in de geluidsmix doet de rest. Geflankeerd door twee blazers is soul en met name jazz niet ver weg, en haar bij vlagen felle indiegitaarlijnen houden het modern. Wanneer alles muzikaal samenkomt, doemt de naam van G Love & Special Sauce op. En misschien komt ze na uitbundig toeren nog wel eens op North Sea Jazz terecht. Nu moet ze het helaas nog doen voor veel te weinig publiek.

Chibi Ichigo [foto hieronder] kreeg de avond van tevoren pas te horen dat ze mocht spelen op Eurosonic, omdat een andere artiest afzegde. De ontwapenende Vlaamse maakt opzwepende electropop met vindingrijke teksten in het Nederlands, en speelde in België al op Dour, Lokerse Feesten en Pukkelpop. Geflankeerd door twee uitstekende dansers, een livescratcher en een beat- en synthtonenmaker is het ook visueel een enerverend optreden. Het publiek eet uit de hand van Chibi Ichigo – wat Japans is voor kleine aardbei – en zet het op een dansen op de aan Humanoid en The Prodigy refererende klanken. Eurosonic gaat alvast voor de bijl voor Chibi Ichigo, nu de rest van Nederland nog.

Aangevoerd door twee hooligans is het van-dik-hout-zaagt-men-planken met VLURE [openingsfoto] in Vera. De Schotten maken een soort ravepop, waarvan de synthtonen diep in de jaren tachtig geworteld zitten. Hamish Hutcheson zingt en schreeuwt alsof de duivel hem op de hielen zit, en spuugt zijn sloganeske en emotioneel beladen teksten met een vet Schots accent het uitzinnige publiek in. Met bombastische klanken, opgestookt door de hamerdrums van Carlo Kriekaard, gaat VLURE bijna over het randje van kitsch. Tegen het einde gaan zanger en gitarist het publiek in om het muzikale vuurtje nog verder op te stoken. Een gloedvolle cover van God Is a DJ is de passende afsluiting van een energiek optreden.

Het oog wil ook wat op Eurosonic en Quinze Quinze [foto hierboven] voorziet in de Stadsschouwburg prima in die behoefte. Het veelkoppige gezelschap uit Frankrijk mengt hiphop met traditionele muziek uit Polynesië, dancehall en Caribische muziek. Sommige bandleden hebben hun gezicht op de traditionele wijze van Tahiti geschilderd en dragen daarnaast authentieke kleding. Quinze Quinze produceert meestal korte, schetsmatige klankcollages met een licht psychedelisch randje waarop het eveneens prima dansen is. Ze combineren het moderne van instrumenten zoals elektronische percussie met bijvoorbeeld staalpercussie en jawel, een neusfluit. Per compositie wisselt de vocalist, zodat de aandacht niet verslapt bij teksten over bijvoorbeeld het bedreigende effect van de stijging van de zeespiegel voor Polynesië. Quinze Quinze geeft een even boeiend als ongrijpbaar totaaloptreden.

Met de ontzielde klanken van Gewalt [foto hierboven] uit Berlijn waan je je weer even in de hoogtijdagen van de Neue Deutsche Welle. Donkere kleding, existentiële teksten (uiteraard in het Duits), gortdroge beats, krassende gitaargeluiden: het is weer 1981 aan de Grote Markt. De extra versterker en grote daarop gestapelde koffer op het podium laten het nog grimmiger ogen. Toch is het geluidsvolume nog enigszins te verdragen. De mysterieus ogende bassiste Jasmin Rilke mishandelt haar basgitaar met de regelmaat van de klok. En ja, bij zoveel logge Maschine Musik komt dan toch vanzelf de naam Rammstein opborrelen. Of Einstürzende Neubauten in een popbui. De zaal loopt langzaam leeg voor de slepende klanken van Gewalt. Degenen die overblijven, beleven drie kwartier feilloos muzikaal nihilisme.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *