Op dag twee van Eurosonic zagen we bizarre no wave uit Polen, een Estse doedelzak en cold wave met Oekraïense zang.
Gurriers [foto hierboven] is een viertal uit Ierland en klinkt als Gang of Four dat door de fuzzmangel gehaald is. Postpunk dus, met dreinende songs die soms ook aan Ivy Green doen denken. Na een aardig overdonderend begin gaan de popsongs met noiselaag het winnen van de furie. Zanger Dan Hoff wil graag de knuppel in het hoenderhok gooien door het publiek op te hitsen en het publiek in te gaan, maar daarvoor is het in de koude buitentent op de Grote Markt nog veel te vroeg. Gurriers is best een goede band, maar klinkt ook een beetje als de zoveelste postpunkformatie.
Een drietal excentrieke Litouwers dat zich Planeta Polar [foto hierboven] noemt, tovert de saaie schoolkantine van het Praedinius Gymnasium om tot danszaal. Ze maken latinmuziek en het is met name blij ei en Spaanstalige zanger Adomas die met zijn ontwapenende presentatie bijna iedereen aan het dansen krijgt. Toch is hij tevens een uitstekende accordeonspeler, die zijn instrument daarnaast als synthesizer gebruikt. Het levert even simpele als onontkoombare nummers op die al gauw in je hoofd blijven hangen. En zo fiets je op een koude winteravond in januari weer richting het centrum van Groningen met tropische deuntjes in je hoofd.
Nu we toch op de Baltische toer zijn, gaan we ook maar langs Oopus [foto rechts] uit Estland. De bescheiden frontvrouw Mari Meentalo kondigt de band aan als een folkband op acid. En daar is niks aan gelogen. Met analoge synths legt Oopus de basis voor een fijne dansgroove die de techno uit begin jaren negentig oproept. Ondertussen speelt Meentalo op haar Estse doedelzak pakkende deunen die uitstekend passen in het housegeweld. In een volgend nummer zingt ze staccato in het Ests, om die vocalen vervolgens haarfijn te loopen. Psychedelische beeldprojecties vullen de muziek aan tot een totaaloptreden. De lichtman heeft niet de hele tijd wat te doen en projecteert zijn livefilmpjes van band en publiek op het scherm. Oopus geeft een weergaloos optreden en toont aan dat je voor muzikale eigenzinnigheid prima in Oost-Europa terechtkunt.
Amelie Siba [foto hieronder] komt uit Tsjechië en heeft met Love Cowboys een fraaie dreamfolkplaat gemaakt. Ze heeft een prachtige, loepzuivere meisjesstem die veel van Harriet Wheeler van The Sundays wegheeft. De basis van haar dromersmuziek is folk, maar er is meer. Zoals dreampop en shoegaze light. Helaas heeft ze geen band mee, want de prachtnummers lenen zich voor meer begeleiding dan alleen een extra gitarist, aangevuld met beats en violen uit een doosje. Zoals het prachtig intiem uitgevoerde prijsnummer van Love Cowboys: ‘Lay Down’. Toch haalt Siba bij momenten ook vocaal flink uit, zodat het niet allemaal lieflijk is. Amelie Siba geeft een indrukwekkend optreden en is een hoogtepunt van Eurosonic.
Ook het randprogramma van Eurosonic komt weer van de grond, zodat je in talloze cafés zonder festivalbandje naar binnen kan om bands te zien. In metalcafé De Witte Wolf speelt het Drentse Skroetbalg [foto hieronder]. Het viertal stripfiguren maakt Drentstalige beukpunk in de beste Motörhead-traditie en krijgt ongemerkt steeds meer fans. En het is goed dat corona niet meer heerst, want het is bijna onverantwoord druk in het café. Toch lukt het om vanaf de eerste gruizige tonen een moshpit aan te zwengelen en crowdsurfers te lanceren. Logisch, want de onversneden rock-n-roll van Skoetbalg is onontkoombaar, oprecht en zonder valse pretenties. Hulde!
Het meest opmerkelijke optreden van de dag is zonder twijfel dat van het Poolse nowaveduo Siksa [foto hieronder]. Bassist Buri speelt een van begin tot eind doordreinende noisedrone, terwijl Alex Freixeit ook niet vaak op het podium te vinden is, maar tussen het publiek. Gekleed in een soort insektenpak declameert ze onophoudelijk en in een razend tempo haar Poolse spokenwordpoëzie. Terwijl de basruis eveneens maar aanhoudt, komt ze op soms provocerende wijze in de aura’s van het publiek en heeft ook nog tijd om de koebel te bespelen. Siksa speelt met plagen en behagen en doet dat op zeer indrukwekkende wijze.
Monikaze [foto hieronder] is een componiste van elektronische muziek uit Litouwen die al optrad met Caribou en Dopplereffekt. Op het podium samplet en loopt ze haar ijle stem dat het een lieve lust is, en laat ze de housegeschiedenis als omgevallen platenkast voor zich werken. Laverend tussen breakbeat en ambient zet ze een fraaie set neer voor veel te weinig mensen. In de stuwende stukken doet ze denken aan Dave Angel, in de relaxmodus aan The Orb. Vocaal haalt ze bij momenten eveneens uit, waarna ze zalvend weer in de ruststand gaat. Ondertussen draait ze geconcentreerd aan knoppen en tuurt ze naar de laptop om alles in goede banen te leiden. En dat lukt haar wonderwel. Voor artiesten als Monikaze is het woord eclectisch uitgevonden.
Cold wave uit Oost-Europa doet het al een aantal jaren goed, getuige acts als het Wit-Russische Molchat Doma dat De Melkweg in Amsterdam gewoon uitverkoopt. Uit Oekraïne komt een duo genaamd Kurs Valüt [foto hieronder] dat op het podium aangevuld wordt met een extra danseres, die de ietwat onhandige maar daardoor niet minder intense bewegingen van zanger Evgeniy Gordeyev aanvult. En natuurlijk is het niet echt grensverleggend wat het trio doet, want de geest van Deutsch Amerikanische Freundschaft en uiteraard Anne Clark zweeft boven de muziek. Toch zijn de teksten in het Oekraïens een grote meerwaarde voor het versterken van de donkere sfeer van de uiterst dansbare tonen. Die soms wel wat lucht krijgen met vocoder en ijle synthgeluiden. Voor het talrijke publiek maakt het niets uit, dat danst van begin tot eind in trance.
