Beeld en recensie Naomi Sharon: Joséphine Kurvers.
Op de donderdag van Eurosonic is het centrum van Groningen weer het decor voor een verscheidenheid aan optredens. Make A Fuzz was erbij en sloot niet aan in rijen.
Het meest bijzondere optreden van de avond komt meteen al van One Eat One, uit Italië. Een groep mensen met een beperking maakt, samen met begeleiders, elektronische muziek. Het maakt deel uit van het project Revelland, dat als doel inclusie én vooral een totaalervaring voor alle zintuigen heeft. Zo zien we een doventolk op het podium en deelt een danseres koekjes uit aan het publiek. Diezelfde danseres zweept het volk op door met een vlag te zwaaien. Gekleurde garen worden over het publiek gesponnen, zodat een soort spinnenweb ontstaat. Pepermuntdamp zorgt voor een geursensatie. En de muziek? Die is uitstekend. Tribale ritmes nemen het dansbare voortouw voor gruizige gitaarimprovisaties. Psychedelische projecties maken het helemaal af.
Uit Kroatië komt een trio genaamd Nemeček een halfvol Allround verblijden met massieve psychedelische rock, inclusief zang in het Kroatisch. Geen elektrische gitaar, maar de traditionele Kroatische tamburica, die zanger Vedran Živković zittend bespeelt. Daarnaast gaat toetsenist Leo Beslać volledig op in zijn spel, met theatrale bewegingen. Zoals Thijs van Leer in zijn beste Focusdagen. Drummer Borna Maksan pookt de boel extra op met hamerdrums, die ook onversterkt stevig binnenkomen. Toch kan de band ook ingetogen uit de hoek komen, met een hoofdrol voor de tamburica. Wanneer toetsen en gitaar elkaar vinden in fraai verweven stukken, ontstaat een mystieke sfeer en is Nemeček op zijn best. Hard, straf en gedisciplineerd maakt Nemeček indruk door traditionele en moderne klanken naadloos in elkaar te laten overlopen.
De charismatische Iiris Vesik van Night Tapes uit Estland pakt meteen flink uit met theatrale vogueposes, die haar dreampop ondersteunen. Met de nadruk op pop, want het is niet al te zweverig wat zij en haar relaxt spelende band laten horen. Maar de meeste aandacht trekt haar hoge stem, die op plaat van helium doordrenkt lijkt. Waarvan je denkt: als dat maar goed gaat live. Maar Vesik blijft met gemak overeind. De toegankelijke tonen krijgen de eerste rijen publiek met gemak in beweging. Night Tapes geeft een onderhoudend optreden, maar vliegt nergens uit de bocht.
Het plan is dan vervolgens om naar The Pill te gaan in Vera. De band komt van hetzelfde Britse eiland als het succesvolle Wet Leg. En u raadt het al: de rij voor Vera is aanzienlijk, en dus besluiten we naar CUT_ te gaan in Het Paleis. De formatie heeft een heel ritueel voorbereid, waarvan je met behulp van een QR-code aan de deur de fijne kneepjes op Instagram kan vinden. CUT_ maakt stroperige electropop waarop het meestentijds prima dansen is. Het leverde de Amsterdamse formatie een Netflixhit op. Belle Doron is een goede zangeres die daarnaast met haar extravagante kleding de show steelt. Zo maakt CUT_er een audiovisueel spektakel van, met bijvoorbeeld in het publiek schijnende lichten die weerkaatst worden. Zo blijkt maar weer eens dat verandering van route onverwacht iets fraais kan opleveren.
Kojo Degraft-Johnson ziet eruit als een hiphopper, maar niets is minder waar. Hij maakt samen met zijn producer Barney Lister onder de naam MRCY alternative soul en jazz. De Stadsschouwburg is uitstekend gevuld. Met publiek dat door de zanger regelmatig bij de muziek betrokken wordt, door meezing- en meeklapverzoeken. Het leidt tot een ontspannen sfeer onder de relaxt meewiegende toeschouwers. Wanneer de orgeltonen en uitstekende zanglijnen je meenemen naar de hoogtijdagen van Marvin Gaye, maakt MRCY de meeste indruk. De bandleden zien er wel wat doodeweeks uit. Met strak in het pak gestoken muzikanten en wat extra blazers was het een perfect optreden geweest. Toch heb je aan de beeldende en melancholiek vocalen van Degraft-Johnson meer dan genoeg om tevreden de winternacht in te stappen. (AR)
Naomi Sharon zorgt voor de nodige kippenvelmomenten in de Machinefabriek. Gehuld in prachtig licht betovert ze het publiek met haar krachtige, unieke stemgeluid. Vooraan zingt een aantal fans met een verliefde blik de teksten mee. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat hier een Amerikaanse superster op het podium staat, maar deze singer-songwriter is van Nederlandse bodem. Onlangs tekende ze als eerste vrouwelijke artiest bij het platenlabel van Drake, en heeft ze al diverse nominaties en prijzen op haar naam staan. Haar ijzersterke performance is het bewijs van de rijzende ster die zij is en dat ons kikkerlandje nu al te klein voor haar is. (JK)
Rap&Vogue (openingsfoto en foto hierboven) komt uit Minsk, Belarus en oogt als een verdwaald theatergezelschap. Daarmee doe je het drietal enorm tekort, want het geeft het meest absurde totaaloptreden van Eurosonic. Voor veel te weinig mensen in – hoe toepasselijk – kunstacademie Minerva. Met de muziektheatervoorstelling De Ontvoering van Europa en onder het motto ‘Het leven is niet meer dan absurdisme en Wit-Russische pannenkoeken (draniki)’ speelt Rap&Vogue letterlijk met stereotypen uit Europese landen. Waarbij ze zingen in het Duits, Spaans, (Wit-)Russisch, Pools en als rode draad het Frans. Uitermate dansbare, tegen kitsch aanhangende electropop ondersteunt van begin tot eind het hilarische optreden. Visueel gebeurt er te veel om op te noemen, zoals een levend standbeeld van de Franse filosoof Denis Diderot, of geld en sterren die in het publiek verdwijnen. Rap&Vogue geeft met afstand het meest enerverende optreden van de dag, en had veel meer publiek verdiend.
De Poolse componiste en pianiste Zuzanna Całka is klassiek geschoold en komt uit Warschau. De Lutherse Kerk is een zeer geschikt decor voor haar uitermate beeldende composities, waarbij ze laveert tussen piano en elektronica. De structuur, met vele variaties op een thema maar vooral improvisatie, is het sterke punt van het indrukwekkende optreden. De spanningsopbouw, die zelden ontlaadt maar juist daarom de aandacht knap vasthoudt, neemt je als vanzelf mee naar een zorgvuldig samengestelde tv-documentaire. Tegen het eind van het optreden doen beats tevens hun intrede, zodat het optreden allerminst inzakt. De sympathieke pianiste heeft naar hartenlust geïmproviseerd, zodat ze constateert dat ze nog maar zes minuten over heeft. Die sluit ze in stijl af met een hernieuwde improvisatie.
In Huize Maas kunnen we tegen tweeën nog wel gewoon naar binnen, voor opnieuw een bijzonder optreden. Het is de Franse antister JOUBe, die zijn fiets op het podium heeft geparkeerd. Voor een ritje door Groenland of de Franse Jura draait hij zijn hand niet om, maar hij houdt ook van het maken van elektronische muziek. En dus combineert hij die twee, waarbij hij zijn fiets als instrument gebruikt. Wat bijvoorbeeld betekent: effectknoppen in het zadel of de remkabels om pulserende beats mee te maken. Geluiden van spaken, wielen of ketting verwerkt hij naadloos in zijn technomuziek. Waarmee hij op fijn stuwende wijze het ondertussen aardig aangeschoten publiek in beweging krijgt. (AR)