Eurosonic: de vrijdag – diverse locaties, Groningen Fangirls, kronkelende bandleden en grote steden bij nacht.

Beeld en recensie Sirens of Lesbos: Joséphine Kurvers.

Op de slotdag van Eurosonic ging Make A Fuzz op de vrouwelijke toer, en verdwenen we regelmatig met een tevreden gevoel de mistige nacht in.

De avond begint in het authentieke Der AA-Theater, waar de tijd heeft stilgestaan. En waar je in het verleden van Eurosonic nog heerlijke huisgemaakte erwtensoep en gehaktballen kon bestellen. Maar goed, James Jonathan Clancy uit Italië en Canada treedt er op. Hij en zijn drie secondanten maken filmische muziek, met gitaar, saxofoon en effectknoppen als belangrijkste troeven. Met langzame, schetsmatige songs doet hij denken aan Giant Sand en Calexico. Er breken ook wat hardere momenten aan met stevige beats. Toch blijft het schetsmatige overheersen, waardoor het optreden zo vlak na etenstijd als geheel niet helemaal beklijft.

In Slovenië is het opvallend uitgedoste MRFY de meest succesvolle alternatieve rockband, en dat is te merken in het immer met een wrakkig geluid kampende Huize Maas Front. Want op de eerste rijen publiek staan jonge fangirls, die A4-tjes omhoog houden met ongetwijfeld leuke boodschappen voor de band. De drums klinken veel te lomp in de kleine ruimte en de band kampt eveneens met gitaarproblemen. Wanneer alles dan toch op zijn plek valt, is de combinatie van pakkende toets- en gitaargeluiden onweerstaanbaar. De songs zitten goed in elkaar en het is duidelijk dat MRFY in Oost-Europa er grote zalen mee vult. Toch maakt MRFY geen onuitwisbare indruk.

Op plaat klinkt de zang van het Noorse Yndling, zoals je mag verwachten van een dreampopartieste,  zweverig en fluisterend. Op het podium van Het Paleis heeft de geluidsman het ludieke idee opgevat om een massief shoegazegeluid neer te leggen. Hierdoor verzuipt de zang van de bescheiden Silje Espevik in de luide afstelling. En dus concentreren we ons maar op de fraai fladderende gitaargeluiden van de uitstekende gitarist. Een goede song kan Espevik schrijven, en in de wat meer rustige nummers komt haar fluisterzang dan toch weer bovendrijven. Zodat het optreden onder de streep alsnog een ruime voldoende scoort.

DONBA₴GRL is een Oekraïense afkomstig uit de Donbas, maar tegenwoordig residerend in Berlijn.  In een grote rode jurk begint ze vol drama te zingen in het Oekraïens, waarbij de muziek aan traditionele klanken ontleend lijkt. De jurk gaat snel uit, en wat volgt is een energiek optreden vol dansbare elektronische beukpop. Aangejaagd door beat- en effectenmaker Jakohitsdifferent, blijkt ze naast een prima zangeres ook een uitstekende danseres te zijn. Voordat ze gas terugneemt in een rustiger nummer, vertelt ze oprecht geëmotioneerd over wat de oorlog in Oekraïne met haar doet, over mentale gezondheid en over vrouwenonderdrukking. Al gauw zet ze weer een uptemponummer in, en gaat het dansen op de vulkaan door. Het is de opmaat naar het einde van een bijzonder optreden. (AR)

In de Machinefabriek wacht een tropische verrassing: Sirens of Lesbos met muziek die je niet direct zou linken aan de met sneeuw bedekte bergtoppen van Zwitserland. Een creatieve mix van funk, disco, soul en hiphop gecombineerd met opzwepende beats die door je lijf denderen, voert je mee naar een exotische bestemming in een andere kosmos. Deze vijfkoppige band wordt aangevoerd door twee zussen, waarvan er eentje relaxt over het podium danst op Crocs en makkelijk contact maakt met het publiek. IJzersterke teksten, gecombineerd met een sound die je wellicht nog nooit eerder hebt gehoord, zijn een warm bad op deze koude, mistige vrijdagavond. (JK)

Uit Duitsland en Zwitserland komt Paula Dalla Corte de sfeerloze aula van het H.N. Werkmancollege verblijden met een massief rockgeluid. Doeltreffend verwerkte muzikale invloeden als americana, wave en grunge vechten voortdurend om de aandacht. Het vocale bereik van Dalla Corte is bij vlagen indrukwekkend, en haar hecht spelende band is goed in vorm. Het geluid is mooi in balans en het onderstreept dat haar muziek geschikt is voor grotere zalen. De nummers hebben een kop en een staart en vliegen vrijwel nergens uit de bocht. Het zou er toe kunnen bijdragen dat ze een doorbraak gaat maken naar een groter publiek.

Het Der Aa-Theater is volgelopen voor Nene Heroine uit Gdańsk, Polen. En terecht, want het viertal geeft een indrukwekkend optreden met sfeervolle postrock. Hoewel de term postrock de lading niet eens dekt, want explosies van gitaargeluid blijven achterwege. In plaats daarvan staan de vindingrijke, melodieuze gitaarlijnen in dienst van de jazzklanken van de saxofoon. Vergelijkingen? Zu, of Godspeed You! Black Emperor. Zo ontstaat een spannend en zeer onderhoudend concert, met een filmische kracht waarbij als vanzelf beelden van grote steden bij nacht opdoemen. Om de druk toch nog enigszins van de ketel te halen, sluit de band af met toegankelijke funk- en jazzgitaartonen. Het is  illustratief voor de muzikale klasse van Nene Heroine.

Het Franse neofolk-duo Eihwar (openingsfoto en foto hierboven) betreedt letterlijk met veel tamtam het podium van Vera. De in Vikingoutfit gestoken zangeres Asrunn trommelt meteen als een malle op haar tamboerijn, terwijl ze druk over het podium dartelt. Haar eveneens als Viking verklede secondant Mark staat achter een batterij elektronica, van waaruit met name tribale drumgeluiden de zaal ingeslingerd worden. Het gevolg is een theatraal en eenzijdig optreden, dat nergens echt spannend wordt. Asrunn roept regelmatig op tot publieksparticipatie, met als gevolg een soms uitbundig meeklappend en meezingende menigte. En dan bekruipt je ineens de gedachte: het groots uitpakkende Eihwar zou best eens hoge ogen kunnen gaan gooien op het Eurovisie Songfestival.

De jonge Zweedse zangeres Yaeger speelde al in het voorprogramma van Zara Larsson, en probeert vanavond het publiek in de prachtige Rabozaal van Het Forum om haar vingers te winden. Samen met een drummer en een elektronicaman speelt ze energieke ravepop. De mooi helder klinkende synthtonen zitten bij momenten ingenieus in elkaar, en samen met de psychedelische beeldprojecties verslapt de aandacht niet. Met een ijle zangstem die soms het gebruik van autotune doet vermoeden, zingt ze meestal over relatiedingetjes. Allemaal leuk en aardig, maar uiteindelijk blijft de kwaliteit van haar songs met gemak overeind. Want de nummers zitten uitstekend in elkaar. Misschien zeg je daarom over een jaar wel, wanneer ze een dikke hit heeft: ik was erbij.

Als je het over een onontkoombare gitaarrif hebt, dan komt die van het openingsnummer van het Portugese trio MAQUINA een eind in de richting. De bandnaam is Portugees voor ‘machine’ en dekt de lading van de constant doorgroovende muziek perfect. Met repetitieve en psychedelische riffs, hamerdrums, dreinende basgeluiden en bovendien hallucinante vocalen van de drummer, krijgt MAQUINA het bomvolle Vera in beweging. De twee gitaristen bewegen daarbij kronkelend over het podium, wat de intensiteit van het optreden alleen maar aandikt. Je zou willen dat ze de hele nacht doorspeelden, zo goed is het. Ver na twaalven geeft MAQUINA een weergaloos optreden; het is een hoogtepunt van Eurosonic. (AR)

 

 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *