Het bordje UITVERKOCHT mag weer eens op de deur van Vera te Groningen. Dit keer voor twee bands: eentje uit Ierland en eentje uit Engeland. Ze komen een heus dubbelconcert geven, SPRINTS en English Teacher, want daar hebben we het over. De roem is met name die laatste vooruitgesneld, zeker na de afgelopen editie van het showcasefestival Eurosonic. De Ieren maken furieuze indierock, de Britten vindingrijke pop met rafelranden. Genoeg input voor een muzikaal opwindend avondje derhalve.
SPRINTS [Openingsfoto en foto hierboven] bracht dit jaar Letter To Self uit, een zeer energieke plaat die op een geslaagde manier laveert tussen punkrock en onderhuidse pop. Zoals landgenoten Fontaines DC dat ook zo goed kunnen. In de bij tijd en wijle tegen schreeuwzang aanhangende teksten van Karla Chubb kom je erachter dat het leven soms bepaald geen pretje was voor de jonge zangeres. Op basis van deze plaat mag je live toch ook wel enig gevaar verwachten. Hoe anders is dat op het podium van Vera, waar Chubb en haar gevolg eerder ontwapenend dan bloedlink hun ding doen.
Het vele optreden heeft haar stem niet meer kracht gegeven, maar met een slokje Jägermeister maakt ze er alsnog het beste van. De energie van de meestal inwisselbare uptempo punkrocknummers veroorzaakt al snel een moshpit. SPRINTS maakt echter de meeste indruk in de meer popgerichte nummers, zoals het bol van de emotie staande ‘Shaking Their Hands’. Nummers waarin de gitaristen ruim baan krijgen voor gruizige gitaarduels en doeltreffende solo’s. Toch is het niet genoeg om een onuitwisbare indruk achter te laten.
De bandleden van English Teacher [Foto’s hierboven en onder] kennen elkaar van het conservatorium te Leeds. Het songmateriaal valt in dezelfde categorie intelligente popnummers zoals bijvoorbeeld die van landgenoten en eveneens conservatoriumstudenten Jockstrap. Op het eerste gehoor enigszins voorspelbare pop- en rockmelodieën krijgen in de handen van het viertal net de juiste avontuurlijke twist, zodat vrijwel elke song boven het maaiveld van de middelmaat uitstijgt.
Met als aanjaagster de uitstekende en met een bewonderenswaardig vocaal bereik gezegende zangeres Lily Fontaine, is de formatie in een uurtje vaak niet voor één muzikaal gat te vangen. Zo gaat het van dromerig en ingetogen in het mooi opsommend gezongen ‘Mastermind Specialism’, naar passend uitbundig in ‘R&B’. Met als gemene deler om het publiek constant op het verkeerde been te zetten, door spitsvondige ritmewisselingen of onverwachte vocale uithalen. Alles komt samen in de schitterende afsluiter ‘Albert Road’, waarin melancholie een uitweg vindt in beeldende, gloedvolle vocalen. In april verschijnt debuutplaat This Could Be Texas. Iets om naar uit te kijken na dit boeiende maar bovenal inventieve optreden.
