In de zaal staan een kleine honderd stoelen. Het publiek neemt plaats. Veertigers en ouder die een muzikaal reisje terug in de tijd willen maken. Ook is er nieuwsgierigheid naar Jason Merritt. De singer-songwriter liet november vorig jaar op sociale media na een jarenlange stilte weten dat Timesbold naar Europa zou komen voor optredens. Er was nieuw materiaal. De langspeler Not Still Here, verschenen bij het Duitse label DevilDuck, bleek allesbehalve een breuk met het verleden.
De plaatsen zijn bezet. Merritt en zijn drie begeleiders komen van achter uit de zaal. De map met liedjes wordt op de muziekstandaard gezet. ‘I Hear You Hear’ wordt ingezet. Zoals bij alle liedjes van Timesbold zet Merritt in, versterkt de ritmesectie het geluid en valt gitarist Tony daarna in. Het zijn indiefolksongs die op klein volume worden gespeeld. Daarbij is het stemgeluid van Merritt uniek. In elke regel lukt het hem om bijna uit te glijden, de woorden bijna vals te laten klinken en elke keer corrigeert hij op tijd. De stem is gruizig, warm en krijgt elke bezoeker stil. Daarbij duren de nummers van Merritt tussen de twee en drie minuten. Kort, to the point, elke keer hetzelfde stramien en toch steeds weer nieuw en verrassend.
Begin van deze eeuw. Een openslaande deur van een platenzaak in de Utrechtsestraat in Amsterdam. Jason Merritt komt met gitaar Get Records binnen. Al eerder is hij voor optredens in Amsterdam naar de zaak gewandeld. Merritt vraagt of hij wat liedjes mag spelen. Met zijn gitaar neemt hij plaats onder de trap die naar een huiskamer op de eerste verdieping leidt. Het zijn americanasongs, liedjes met een verhaal en meestentijds een snik. Fans weten dat bij optredens in Amsterdam Merritt als bij traditie naar de zaak komt om wat songs te spelen. Na iets meer dan een half uur pakt hij de gitaar in. De winkel is volgelopen. Merritt heeft alle tijd voor een praatje en een handtekening.
Tweeëntwintig liedjes speelt Timesbold in de Tolhuistuin. Er worden twee nummers van Whip gespeeld. Whip is de band waarmee Merritt jaren geleden een aantal albums heeft uitgebracht. Daarnaast is er plek voor ‘I Wrote a Song About the Ocean’ van Simon Joyner. De covers sluiten worderwel aan bij de sound van Timesbold.
“I drink tea,” zegt Merritt bij de aankondiging van een van zijn composities, “the other stuff almost killed me.” Merritt refereert aan de jaren dat hij geen muziek maakte en zijn uren vooral sleet met de fles. “Did I mention I drink tea now?” zal hij later nogmaals vragen. Trots op de soberheid, met spijt terugkijkend naar verloren jaren.
Na negentig minuten besluit de groep niet van het podium te gaan. De toegiften sluiten naadloos aan. ‘Gospel of Thomas’ en ‘Swim For Sure’ zijn ook songs van bijna drie minuten, hebben diezelfde opbouw en fascineren vanaf het eerste moment. De voorzichtige opening, de ritmesectie die zacht invalt, poëtische zinnen, een refrein en een tweede couplet, rustig wordt er naar het outro gemusiceerd. Timesbold stapt na twee toegiften van het podium. Er worden handen geschud en ontmoetingen teruggehaald. De liefhebbers zouden de groep terug willen vragen op het podium voor nog een handvol liedjes.
Beeld: peter