Buiten is het ijzig koud en ligt er hier en daar nog een bevroren laagje sneeuw op de straten. Een geschikte avond om de warme indiepop van Eerie Wanda te gaan beluisteren in het immer knusse Cinetol. De Kroatisch-Nederlandse Marina Tadic, frontvrouw en drijvende kracht achter deze band, houdt hier vanavond haar kersverse album Pet Town ten doop.
Down in Norway
Voordat dat zover is, treden enkele muzikale vrienden van Eerie Wanda op om de release luister bij te zetten. Om te beginnen Down in Norway, de naam waarachter de Rotterdamse singer-songwriter Juliet van de Voort schuilgaat. De droogkomische ceremoniemeester Gerjon Gijsbers meldt in zijn openingspraatje dan wel dat hij blij is om te zien dat iedereen Blue Monday overleefd heeft, de muziek van Down in Norway zal aan een zonniger humeur niet bepaald bijdragen. Melancholieke pianoklanken en gekwelde Nederlandstalige teksten kenmerken de liedjes van het onlangs verschenen album Roofbouw. De ten gehore gebrachte nummers lijken naadloos in elkaar over te gaan en zullen niet erg lang beklijven. Van de Voort brengt haar muziek echter met toewijding en een mooi, warm stemgeluid.
Marc van der Holst (The Avonden)
De avond verloopt charmant rommelig en heeft een ietwat melig ons-kent-onssfeertje. Zanger van The Avonden Marc van der Holst wordt aangekondigd, maar nadat hij en zijn bassist het podium op zijn geklommen, zijn er nog de nodige onhandige schermutselingen voor het optreden daadwerkelijk kan beginnen. De eerste paar nummers van deze lo-fi indiepopband, waaronder het mooie ‘Ik heb nergens spijt van’ en ‘Ga 2 x bijna dood’, komen helaas nog wat onzeker en slordig uit de verf. Het geluid op het podium blijkt niet goed afgesteld te staan, maar nadat dit geconstateerd is, lijkt Van der Holst zich te herpakken. ‘We gaan nog niet naar huis’ wordt vervolgens bevlogen en met een zekere aanstekelijkheid ten gehore gebracht. In enkele nummers verzorgt ceremoniemeester Gijsbers de achtergrondzang, wat een mooie aanvulling vormt. Met ‘Bramenjam’ als slotnummer weet Van der Holst te ontroeren en wordt weer duidelijk wat een originele en poëtische liedjes The Avonden in huis heeft – voor het wat rommelige begin heeft hij zich inmiddels ruimschoots gerevancheerd.
Eerie Wanda
Na een korte pauze waarin de band kan opbouwen, is het dan tijd voor Eerie Wanda. Drie jaar na debuutalbum Hum verschijnt nu dus de opvolger Pet Town. De muziek van Eerie Wanda is luchtig en lieflijk en wordt in de aankondiging van de band omschreven als balancerend op de grens tussen dromen en ontwaken.
Het optreden gaat gelijk goed van start met de vrolijke handklapjes van ‘Hands of the Devil’. Ook in de daaropvolgende nummers ‘Pet Town’ en ‘Couldn’t Tell’ is een aanstekelijk instrumentarium van fluitjes en een orgeltje aanwezig. De opgewekte nummers worden afgewisseld met meer dromerige songs, zoals ‘The Intruder’, met een licht mysterieuze galm op de zang, en ‘Moon’, dat een beetje de stijl van een wiegeliedje heeft. Wanneer het ritmische ‘To Dream Again’, een liedje van het debuutalbum, voorbijkomt, kan het publiek niet stil blijven staan. “Een van onze weinige dansliedjes”, aldus frontvrouw Tadic, maar ook op bijvoorbeeld ‘Rockabiller’ worden aardig wat danspasjes gemaakt. ‘Sleepy Eyes’ valt op door een rock-’n-rollgitaar en springerig ritme en in ‘Magnetic Woman’ worden de levendige en dromerige kanten van Eerie Wanda perfect verenigd.
Zangeres-gitariste Marina Tadic staat bescheiden maar trefzeker op het podium en toont een vrolijke dankbaarheid voor de aanwezige fans. Ook de overige bandleden hebben een sympathieke uitstraling en lijken het naar hun zin te hebben. Het concert verloopt misschien wat kabbelend zonder echte uitschieters, maar is afwisselend genoeg om de aandacht van het publiek vast te houden. De charmante muziek van Eerie Wanda maakt dit tot een aangename en hartverwarmende avond.
Beeld: Peter