Foto’s: André Schröder
Dynamo en Eindhoven hebben een lange en roemruchte historie van metalfestivals waarvan met name de editie van 1995 met 118.000 bezoekers en een enorm verkeersinfarct legendarisch is. Het festival gaat al met al inmiddels bijna 40 jaar terug tot de eerste Dynamo Open Air in 1986. Dat groeide in 10 jaar uit tot een wereldberoemd metalfestival. Het werd daarna op verschillende plekken in Nederland georganiseerd onder de naam Dynamo Open Air en vanaf 2008 Dynamo Outdoor. Sinds 2015 is het Dynamo MetalFest (DMF) geworden en dat vindt zoals gebruikelijk plaats in het IJssportcentrum in Eindhoven. Een perfecte locatie waar het zonnetje schijnt als de laatste nummers van de winnaars van de Dynamo Bandbattle, Cellar Pigs, klinken, met een vibe die aan Accept doet denken. Zo begint de dag met koffie en een lekker ‘old school metal’-gevoel.
De eerste act op het hoofdpodium sluit naadloos bij dat gevoel aan. Warkings doet zijn naam eer aan met nummers die zonder uitzondering gaan over epische vechters en hun gevechten. Bijvoorbeeld bij ‘Die for Spartacus’ en de oorlogskreten die daarbij horen. Het podium en de aankleding druipen van de symboliek en verwijzingen naar een ver verleden. Rode Kruistochtkruizen op witte banieren, adelaars op rode vlaggen, een leadzanger met een Romeinse gladiatoroutfit en Morgana le Faye (de halfzuster van King Arthur) als een zwarte prinses zorgen voor een strijdlustig sprookjesachtig geheel. De band kent zijn klassiekers als die het Italiaanse partizanenlied ‘Bella Ciao’ verwerkt in het nummer ‘We Will Fight’. De muziek is powermetal met een hoog meebrulgehalte en met showelementen in de traditie van Kiss, Alice Cooper en Manowar. Een perfect georkestreerde show met halverwege een jonge metalfan die het podium op mag en daar met de romeinse keizersduim mag beslissen over het volume van het publiek. Er is zelfs sprake van een ‘giant cockring’ (?) waarin een vrouw al crowdsurfend over het publiek gaat en de eerste circle pit wordt gelopen achter een Warkings-oorlogsvaandel. Ze eindigen de set met ‘Sparta’. Eerlijk is eerlijk: zo’n vet aangezette show is gewoon best lekker om mee te beginnen.
Om die sfeer vast te houden betreedt ook Heavy Hoempa voor de eerste keer het terrein. Dit metal blaasorkest is inmiddels een vaste waarde op DMF. Zij zullen zich deze dagen nog vaker laten zien en eigenlijk altijd een enthousiast publiek om zich heen verzamelen.
De bezoekers blijven naar het verleden getrokken worden als Nakkeknaekker uit Denemarken de set begint met het thema van Midsomer Murders. Met uitzondering van de drummer, die met blote bast en petje als eerste het podium betreedt, hebben de drie gitaristen en de zanger vintage jarenzeventighaar om klassiek synchroon mee te headbangen. De muziek is stevige death metal van jongens die eruitzien als keurige Deense knullen, maar hun metalvak heel goed verstaan. Met name de bassist valt op met zijn innovatieve baslijntjes. Terwijl het muzikale geweld onverminderd doorraast gaat een jonge metalfan voor het podium even op de foto met de mannen van Cellar Pigs. Het tekent de uitstekende en ontspannen sfeer van Dynamo.
Van de jonge Denen over naar de oudere garde met de thrash metallers van Flotsam & Jetsam uit Phoenix, Arizona. Ook daar is het ‘Throwback Saturday’ als het optreden ingeluid wordt met het thema van Batman. Daarna barsten deze oude rotten los in de traditie van Judas Priest en Iron Maiden. ‘Iron Maiden on speed’ is dat dan, want bij thrash gaat alles wel een tandje sneller door de inzet van dubbele bassdrums op mitrailleursnelheid. De krachtige leadzanger Eric AK staat al veertig jaar op het podium, maar zijn stem staat nog als een huis. Ook de gitaarsolo’s verdienen het om genoemd te worden. Zowel ‘Brace for Impact’ uit 2021 en ouwetjes als ‘I Live You Die’ worden met veel enthousiasme gebracht. Ook thematisch sluiten ze aan bij Iron Maiden en natuurlijk wordt de ultieme hommage ‘Iron Maiden’ met dubbele gitaarsolo’s in een Flotsam & Jetsam-tempo gespeeld. Vooruitlopend op de release van hun nieuwste ep A New Kind of Hero spelen ze als verrassing de nog onbekende song ‘Primal’. Die slaat aan, want bij dat nummer komt het crowdsurfen voor het eerst deze dag goed op gang.
Daarna staat de beduidend jongere band Distant op de Kink Distortion Stage, het kleinere podium van de twee. Deze Nederlands-Slowaakse downtempo deathcoreband timmert sinds 2014 aan de weg en brengt op het podium superstrakke metal met mooie tempowisselingen en krachtige growls van zanger Alan Grnja. Een optreden vol ‘Passion and Anger’. Dit is klaarblijkelijk de opschudding die Dynamo zo na de middag nodig heeft om echt in de stemming te komen voor een goeie moshpit. Vanaf het eerste nummer wordt het publiek vanaf het podium dan ook nadrukkelijk uitgenodigd om het feestje middenvoor te vieren. Met doordachte wisselingen in intensiteit en tempo komt dat feestje zo goed los dat ook de gitarist al spelend en crowdsurfend door het publiek letterlijk op handen gedragen wordt. Mooier wordt het niet.
Het blokje deathcore is blijkbaar aangebroken, want op de mainstage gaan de heren van Whitechapel uit Knoxville er stevig tegenaan. Dit is de tussengeneratie, zou je kunnen zeggen. Deze band bestaat inmiddels al zo’n 20 jaar en is ‘still going strong’. Ze hebben net het livealbum Live in the Valley uitgebracht en live komt deze energieke band ook heel goed tot zijn recht. Het feestje van Distant kan nog even verder gevierd worden terwijl uw recensent even pauzeert.
De IJsbaan is een perfecte locatie voor dit festival. Aan beide uiteinden staat een podium, in het midden een VIP-plateau en rondom het veld de diverse eettentjes, merchstands en signeersessies. Er is zon en schaduw en er is zelfs zitplaats voor wie dat wil. Wisselingen van podium vinden geruisloos en altijd binnen het kwartier plaats. Geen last van FOMO dus. Voor wie toch even wil pauzeren is er op het gras net buiten de ring de Metalmarket.
Met Blackbriar staat op de Kink Stage de derde Nederlandse band, maar wel een met een groot contrast met de vorige. Blackbriar is een band uit Assen die de grootse gebaren niet schuwt en altmetal speelt met gothic en symfonische invloeden. Voor het eerst vandaag zijn midden in een nummer een clavecimbel en een piano te horen. Deze contrasten maken een festival als DMF natuurlijk ook zo leuk. Er is voor elk wat wils. Heel verrassend is het misschien niet, maar wel heerlijk om in de zon lekker van te genieten en af en toe even weg te dromen in een sprookjeswereld.
Dan is het weer tijd voor wat stevigere metal met de Bay Area-thrashers van Forbidden. Zij zijn na vijfentwintig jaar weer terug op Dynamo, wat maar aangeeft dat DMF inmiddels een metalinstituut genoemd mag worden. De mannen gaan er naar eigen zeggen een ‘old school night‘ van maken door werk te spelen van hun eerste twee albums. Zanger Norman Skinner haalt uit als Rob Halford van Judas Priest en dat verbaast niets, want deze heren namen eerder de klassieker ‘Victim of Changes’ van Judas Priest al eens live op bij Dynamo in 1989! Bij ‘Feel No Pain’ van het eerste album slaat de vlam goed in de pan in de moshpit en wordt dit optreden een komen en gaan van crowdsurfers. De stewards voor het podium hebben hun handen er vol aan, terwijl de meeste surfers zo snel mogelijk voor het podium langs teruglopen om vrolijk voor een tweede of derde ronde te gaan.
Op de Kink Stage is het Zweedse Dynazty te zien. Iets voor de liefhebbers van old school metal in de sfeer van Dio. Prachtige stem en een mooie balans tussen melodie en heavyness. Heerlijke gitaarsolo’s die doen denken aan Michael Schenker, Uli Roth, Yngwie Malmsteen, et cetera. Lekker optreden om bij te dineren met een glaasje wijn van Iron Maiden’s ‘Eddie’s blend’ voor het luttele bedrag van €6,66. Het proberen waard.
Op de Mainstage start het Amerikaanse Clutch de avond met ‘Xray Visions’. Dit is wel een van de meest avontuurlijke acts van DMF tot nu toe. Inmiddels meer dan dertig jaar in dezelfde bezetting bij elkaar. Met drummer Jean-Paul Gaster die als Ginger Baker achterin volledig intuïtief en met zijn ogen dicht zijn complexe patronen drumt. Samen met Dan Maines op bas en gitarist Tim Sult zet de band een vibe neer die het midden houdt tussen Living Colour qua funkoriëntatie en Extreme qua rockriffs. Met daaroverheen solo’s die aan de innovativiteit van Tom Morello doen denken. Deze unit swingt als een bezetene, maar de show blijft helaas wat achter. De uitstekende zanger Neil Fallon, misschien wel de beste stem van het weekend, moet hard werken om het publiek vast te houden. De pauzes zijn te lang, Sult is het meest met zijn effecten bezig en Maines doet wat veel bassisten buiten het metalgenre sowieso het liefst doen: achterin blijven. De sfeer wil er maar niet in komen. Totdat Fallon met de woorden “All Aboard the Fuck You Express” de mondharmonica opneemt en een countryrockritme neerzet à la Blackfoots ‘Train, Train’. De set sluiten ze af met het krachtige ‘A Shogun Named Marcus’. Dat laatste nummer bewijst nog maar eens de inventiviteit van Clutch met tekst. Beebopaloobopawhopshamboo!
Mental Cruelty uit Karlsruhe doet zijn enige Europese zomershow hier op DMF en dat is hoogstwaarschijnlijk weer een feestje voor de fans van Distant en Whitechapel. Die hebben met Clutch alweer even pauze gehad. Met verzengende ritmes en inventieve stijlwisselingen zorgen ze voor alweer een ronkende moshpit voor de Kink Stage. Synthesizers voegen een diepe orkestrale laag toe aan de deathcore- en metalriffs. Zanger Lukas Nicolai zingt met ongekende intensiteit en pakt daarmee het publiek volledig in. Bij het nummer ‘Forgotten Kings’ is er voor het eerst vandaag een massale publieksjump te zien.
Voor minder death metal en meer bombast moet men naar de Mainstage voor het Zweedse Amaranthe, dat daar aantreedt met drie zangers, waaronder Niels Molin van Dynazty. Samen met Mikael Selhin en Elize Ryd wisselen ze de vocalen af. Ze beginnen de show met een apocalyptische boodschap over “man’s destruction” en “technology taking over”, waarna ‘Catalyst’ van het nieuwe gelijknamige album wordt ingezet. Na een klassieke intro wordt het afwisselend heftig en sprookjesachtig. Mooie samenzang en de klassieke ondertoon maken dit tot een uitstekend powermetaloptreden met een hoog meezinggehalte. Best lekker als Dynamo een ‘after dinner dip’ heeft. Hier doet wél de hele band mee met de show en die energie krijgen ze uiteindelijk ook terug van het publiek, wat zelfs leidt tot de eerste zwaaiende armen. Om half 9 volgt zelfs de eerste echte powerballad van de avond en ook die valt goed. Na het ook nogal rustige ‘Amaranthine’ van het eerste album Amaranthe zakt de energie weer wat in, maar met ‘The Nexus’ luiden ze een energieker blok in, waarna ze hun set afsluiten met publieksfavorieten ‘Archangel’ en ‘Drop Dead Cynical’.
Op de Kink Stage wordt het daarna weer feest met de Zwitserse band Paleface Swiss. Ze scoren gelijk punten bij het publiek met het Nederlandse intro van hun optreden. Allereerst is een gabberritme te horen, gevolgd door een sample uit ‘Ik hou van Holland’, weer gevolgd door een hakritme. Dat brengt het publiek direct in beweging en dat zal niet meer stoppen tot de laatste noot geklonken heeft. Ze slaan blijkbaar precies de juiste toon aan op het juiste moment voor het Dynamopubliek. Basale ritmes, energiek en agressief gebracht. En wie ze kent kan ook de teksten waarderen. Prima opmaat voor de slotact. En wat voor een!
Dimmu Borgir is blackmetal-royalty. Zij pakken uit met een show die een headliner waardig is. Met veel rook en vuur en een indrukwekkende lichtshow onderstrepen zij hun sterrenstatus. Ze spelen materiaal uit hun inmiddels dertigjarige carrière en doen dat strak en energiek. Bij ‘Spellbound by the Devil’ hoor je de karakteristieke Dimmu Borgir-elementen in optima forma. Strakke riffs en tempowisselingen, met een onderstroom van orkestrale strijkers, koortjes en orgelpartijen. Dimmu Borgir maakt daarmee de cirkel rond voor de zaterdag van Dynamo MetalFest. De dag begon zwanger van symboliek, met veel show, grootse gebaren en verwijzingen naar een duister verleden met Warkings. Dimmu Borgir tilt dat met zijn optreden net even naar een hoger niveau en brengt alle elementen die in verkeerde handen makkelijk tot clichés kunnen worden, geloofwaardig en vakkundig bij elkaar in deze spetterende afsluiter!