Foto’s: André Schröder
De dubbele bassdrums rollen je al tegemoet bij aankomst op de tweede dag Dynamo MetalFest (DMF). Wederom loopt alles vandaag als een geoliede machine, behalve dan dat de rij voor de koffie vandaag wat langer is. Ook is het iets minder zonnig, maar nog steeds een prima temperatuur voor een bandshirt met korte mouwen. Metal heeft natuurlijk geen officiële dresscode en zonder je eraan te houden ben je ook meer dan welkom in deze ‘denim & leather’-gemeenschap, maar de tradities van het devil’s sign, het headbangen, de bandshirts en denim jacks met patches zijn na bijna vijftig jaar nog springlevend. Dat bewijst de metalmarket op DMF met z’n enorme aanbod van metal-T-shirts en accessoires. Kortom, metal heeft ondanks de stevige tegenwind in het verleden, als muziekstroming dapper standgehouden. Net als het kleine Gallische dorpje in het Romeinse Rijk zich met z’n tradities verzet in de verhalen van Asterix en Obelix. Mede door deze tradities kan de stroming inmiddels bogen op meerdere generaties bands en publiek die elkaar eren en waarderen. Dat is het thema van de tweede dag op DMF.
Na het Belgische Hippotraktor speelt Left To Die op het grote podium. Hun eerbetoon is er een aan hun eigen voorganger, de band Death. Na het overlijden van Chuck Schuldiner in 2001 kwam er een abrupt einde aan Death. Left To Die speelt op DMF als eerbetoon een volledige set Deathnummers van de albums Scream Bloody Gore uit 1987 en Leprosy uit 1988. Uitstekende deathmetal met veel respect afgestoft en nieuw leven ingeblazen. Het muziekje dat klinkt nadat de band het podium verlaten heeft, is het thema van Sanford and Son, de legendarische Amerikaanse televisieserie uit de jaren zeventig.
Vervolgens staat de Utrechtse band Martyr op de Kink Distortion Stage. Ook dat zijn oudgedienden, begonnen in 1982. Ze starten hun set met ‘Raise Your Horns, Unite!’ van Planet Metalhead uit 2022. Over tradities gesproken. Als zanger Rop van Haren daarna ‘Demon Hammer’ inzet met de slogan “Raise your fist for old school metal” is duidelijk waarmee we hier van doen hebben: lekkere metal in de lijn van Judas Priest. Hoewel Martyr al dik veertig jaar bestaat, brengt de band deze sterk in traditie gewortelde heavy metal met verve. Lekkere opstarter in de ochtend.
Green Lung [foto hierboven] blijkt een ontdekking. De band bestaat sinds 2017 en bracht sindsdien drie albums en een ep uit. Hoewel de band een van de jongste is op DMF, zijn de mannen sterk geworteld in de traditionele stijl van heavy bands als Black Sabbath en Deep Purple. Mood metal zou ik het willen noemen. Ze starten hun set met de proloog van het nieuwe album Heathen Land waarin ze melden op een “journey into occult Albion” te gaan, een parallelle heidense wereld in het hedendaagse Engeland. Deze stoners uit Londen pakken lekker uit met vooral songs van het nieuwe album. Van ‘The Forest Church’ naar de ‘Mountain Throne’.
Zanger Ton Templar heeft een herkenbaar stemgeluid dat vele kleuren kent. Zelfspot is de band ook niet vreemd als hij refereert aan de Spinal Tapsong ‘Stonehenge’ als ze ‘Song of the Stones’ inzetten. Gitarist Scott Black verdient met dat nummer vandaag de prijs voor de mooiste gitaarsolo. Green Lung speelt minder op snelheid, maar veel meer op songstructuur en melodie. Hierna volgt ‘The Harrowing’ van het tweede album. Het nummer lijkt wel heel erg op ‘Foreplay’ van Boston uit de jaren zeventig. Dat zien we dan ook maar als een eerbetoon aan hen die ons voorgingen. Met ‘Hunters in the Sky’ wordt het lekker uptempo, maar de vlam wil maar niet in de pan slaan voor het podium. Dit is meer een ‘musicians band’; technisch knap en heerlijk om naar te luisteren maar minder geschikt voor een feestje in de pit. Ze sluiten hun indrukwekkende set af met ‘Song for Sorrow’, dat ze opdragen aan iedereen die kampt met depressie.
Op de Kink Distortion Stage is het de beurt aan de tweede Belgische band van vandaag: Carnation [foto hierboven]. Met omineus beierende klokken wordt een duistere sfeer neergezet, waarna de heren er op hoge snelheid vandoorgaan met het ‘Herald of Demise’ van hun laatste album uit 2023. Vlijmscherpe riffs op mitrailleursnelheid met dubbele gitaarsolo’s eroverheen en een vervaarlijk uitziende zanger. Een lekker potje oldschool deathmetal dat de perfecte opmaat vormt voor de middag.
Op het hoofdpodium staan de Scandinavische progmetallers van Soen [foto hierboven], die openen met een ‘Number of the Beast’-stijl intro. De geluidsmix is wat slecht in het eerste nummer, maar als ze ‘Martyrs’ inzetten van het album Lotus uit 2019 komen ze lekker op stoom. Soen moet het hebben van de tempo-, sfeer- en stemmingswisselingen, die overigens prachtig zijn, maar wat minder handig om het publiek in beweging te krijgen. De pauzes tussen de nummers zijn daarvoor te lang. Er wordt strak gemusiceerd en ze zijn wat dat betreft de evenknie van Green Lung. Opvallend in bijvoorbeeld een prachtig stuk sologitaarspel midden in een nummer. Soen is een luisterband en dat lijkt helaas niet te zijn wat Dynamo nodig heeft zo rond een uur of drie.
Dan eens kijken wat Eternal Champions [foto hierboven] uit Austin, Texas te bieden heeft. Epische metal uit de VS roept het programmaboekje. Ook hier ligt inderdaad een link met het verleden: oldschool metal van de jaren tachtig. Twee albums heeft deze door Manowar geïnspireerde band nu op zijn naam staan. Recentelijk heeft de band bassist Brad Raub verloren, die eind mei op 36-jarige leeftijd veel te jong overleed. Met ‘Skullseeker’ en ‘Ravening Iron’ van het laatste album waarop hij meespeelde, wordt hij geëerd. Eternal Champions weet het publiek goed te vermaken en bij ‘Coward’s Keep’ is het weer tijd voor een serieuze moshpit. Op de verjaardag van de nieuwe bassist sluiten ze het laatste optreden van hun tour hier op Dynamo krachtig af met ‘I Am the Hammer’. Het publiek blijft gewoon nog even ‘Happy Birthday’ doorzingen. Dat is het sympathieke van DMF.
De volgende act op het hoofdpodium is een topidee van de organisatie: een jam van diverse muzikanten uit de Bay Area (San Fransisco) onder de naam Bay Area Interthrashional [foto hierboven]. Het veld stroomt extra snel vol voor deze all-starband. Op muziek van Ennio Morricone verschijnen er bij aanvang op de schermen naast het podium jeugdfoto’s van muzikanten in een soort “The Legends We’ve Lost”. We zien onder andere foto’s van Paul Baluff van Exodus, de band die samen met Metalica voor de meeste nummers zorgt bij deze Mega Thrash Jam. Met Eric A.K. van Flotsam and Jetsam als zanger trappen ze de set af met ‘Hit the Lights’ van Metallica. Met Craig Locicero als bandleider betreden diverse leden van Forbidden, Flotsam and Jetsam en Left To Die het podium, met ondersteuning van onder meer Becky Baldwin van Mercyful Fate op bas.
Deze carrousel van topmuzikanten en thrashmetalhits slaat uitstekend aan bij het DMF-publiek. Er wordt gecrowdsurft dat het een lieve lust is en we kunnen er niet omheen daarbij ook de surfende rocksmurfen te noemen. Hoogtepunt van de jam is het nummer ‘Braindead’ van Exodus. Eén groot feest wordt het, zowel op het podium als ervoor. Er gaan pitchers bier van het podium richting publiek en er is zelfs kortstondig een vuurspuwer in een psychedelisch skeletpak te spotten. Een gouden greep van de organisatie!
Het wordt lastig om dat te matchen voor de Portlandrockers van Unto Others [foto hierboven] op de Kink Distortion Stage. Het programmaboekje kondigt hen aan als een mix van NWOBHM (New Wave of British Heavy Metal) en Dark Wave en dat dekt de lading wel. Het thema van de dag lijkt oldschool te worden. Halverwege begint het goed op gang te raken, gaat het tempo omhoog en kan het feestje van zonet worden voortgezet. Ze sluiten af met een indrukwekkend ‘Dragon, Why Do You Cry?’
Voor het hoofdpodium zorgt Heavy Hoempa weer voor een circlepit en houdt daarmee de energie van het op Skindred wachtende publiek op peil. Skindred [foto hierboven] is zonder twijfel de band met de meeste humor op deze editie van DMF. Ze beginnen hun set al met de intro van Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen. De hoofdprijs voor entertainer gaat sowieso naar de leadzanger van Skindred als ze aftrappen met ‘Rat Race’, een soort reggae-metalrap uit 2008. De prettig gestoorde Benji Webbe pakt het publiek gelijk bij de strot. Eerst met een typische metaloutfit – lange jas, intimiderende zonnebril en de standaard metalposes – maar gaandeweg zal hij het publiek steeds een stapje verder meenemen in zijn wereld. Hij lijkt precies te doen wat er in hem opkomt, maar hij weet precies wat hij doet.
Als Webbe het publiek verleidt mee te zingen met “If you’re happy and you know it, clap your hands”, laat hij daarop een enorme ‘metal growl’ volgen. Continu wordt het publiek op het verkeerde been gezet en tegelijkertijd wordt het volledig meegenomen. Vakwerk! De band gebruikt een act met een keyboard om de intro van ‘Jump’ van Van Halen te spelen om het publiek massaal aan het springen te krijgen om daarna over te gaan in de feestelijke reggae van ‘L.O.V.E. (Smile Please)’. Webbe draagt daarbij inmiddels een felroze bril en dito bontmuts. Het wordt nog even geëngageerd en agressief met ‘Kill the Power’. Met het aanstekelijke ‘Gimme That Boom’ gaat uiteindelijk het spreekwoordelijke dak eraf en bij afsluiter ‘Warning’ krijgt Webbe alle aanwezigen zover dat ze hun shirts uittrekken en op commando boven hun hoofd slingeren. Wat een feestje!
Het feestje kan door de liefhebbers direct worden voortgezet bij Bodysnatcher die een stevig tegenwicht biedt tegen het hoge oldschool- en experimenteergehalte van de zondag op DMF. Agressief, zwaar en lomp is wat het programmaboekje zegt en dat klopt. Veel tempowisselingen, snoeiharde riffs en een spervuur van dubbele bassdrums met daaroverheen de schreeuwende vocalen van Kyle Medina. Het kwartet uit Florida start met ‘Infested’ van het laatste album en eindigt de set met publieksfavoriet ‘King of the Rats’.
Het contrast met Igorrr [foto hierboven] kan niet groter zijn. Hier bevindt zich op het grote podium een dj-stand (!). Daarachter staat meesterbrein van deze band: de Fransman Gautier Serre. Hij is de man van het experiment die Meshuggah, Chopin, Cannibal Corpse en Bach als inspiratiebronnen noemt. Het verbaast dan ook niets dat het optreden begint met een nocturne van Chopin. Vervolgens nemen de elektronische beats het over om over te gaan in metal. Zanger JB Le Bail komt goud en zwart geschminkt op, sterk contrasterend met zangeres Aphrodite Patoulidou die een bloedrode jurk draagt. Hij zingt, schreeuwt en ‘growlt’ de metaldelen, terwijl zij zich als mezzosopraan wijdt aan de opera-achtige fragmenten. Daarbij is de herinnering aan Nina Hagen niet ver weg. Haar ‘Naturträne’ bijvoorbeeld zou best eens een inspiratiebron geweest kunnen zijn.
Constant wordt het contrast opgezocht. Een Turkse melodielijn wordt getransformeerd tot een zware metalsymfonie. Een abrupt afgebroken gitaarsolo gaat over in blokfluit om vervolgens te transformeren naar mitrailleurvuur. Een Franse accordeonmelodie gaat over op een ‘Italiaanse canzone’ en daarna weer net zo makkelijk op blackmetal. Een opvallende act waarmee DMF eens te meer bewijst het metalveld in de volle breedte te bekijken.
Het wordt saai, maar het contrast met het Zweedse Nestor [foto hierboven] kan niet groter zijn. Deze mannen doen niet aan experiment, maar spelen gewoon jarentachtigmetal met invloeden van stadionacts als Journey en Europe. Ze spelen supergoed en met liefde, er klinken prachtige gitaarsolo’s en mooie samenzang. Ook dat kan gewoon genieten zijn. In hun pubertijd richtten ze een bandje op om pas in 2021 officieel te debuteren met hun eerste album Kids in a Ghost Town. Ze spelen materiaal van het nieuwste album Teenage Rebel en eindigen de set met ‘1989’, het jaar van oprichting. Gewoon heerlijke muziek om terug te gaan in het metalverleden, in afwachting van metalmastodonten Saxon.
Van de band Nestor nu naar een echte nestor van de metal: Peter “Biff” Byford, de zanger van de inmiddels bijna vijftigjarige band Saxon [foto hierboven]. Destijds opgericht met gitarist Paul Quinn, die de groep onlangs verliet om minder intensief te toeren met de band Cards. Byford gaat er met Saxon nog vol voor en vormt een mooie afsluiter van DMF 2024. De band is energiek en gemotiveerd en Byford is absoluut nog goed bij stem. De kracht van een goeie song blijkt bij dit optreden ook. Na ‘Hell, Fire and Damnation’ klinkt het aloude ‘Motorcycle Man’ nog steeds fris. Het wordt vanavond een mix van nummers van het nieuwste album uit 2024 met een soort ‘Best of Saxon’. Heerlijk om na veertig jaar klassiekers als ‘Dallas 1 PM’, ‘Heavy Metal Thunder’ en ‘Denim and Leather’ in veel betere geluidskwaliteit te horen. Een perfecte samenvatting van een heerlijk metalweekend in Eindhoven.