Nienke Franzen (hoofdredacteur): CFM – Dichotomy Desaturated
Charles Francis Mootheart II speelt veel met Ty Segall en van die combinaties (Fuzz, Gøggs) ben ik groot fan. Op Dichotomy Desaturated laat hij met zijn band horen dat hij het ook prima zonder Ty af kan. Een album vol fuzzy maar redelijk rechttoe-rechtaan rocksongs met een ouderwets sfeertje, waar prima op geheadbangd kan worden (iets wat Mootheart zelf ook uitstekend kan met zijn lange krullen). Het is ’s ochtends op de fiets naar mijn werk al maandenlang mijn meest gedraaide album. Geen betere manier om wakker te worden.
Jirke Poetijn (schrijver): Thundercat – Drunk
Hoewel het album me niet van begin tot eind boeit, kan ik niet anders dan Drunk van Thundercat tot album van 2017 te bombarderen. Er zijn misschien albums uitgebracht die me meer aanspreken dan Drunk, maar ik vind het een prestatie wanneer een artiest erin slaagt me te interesseren voor muziek die ik normaal gesproken links zou laten liggen (want: te smooth, te rustig, te jazzy). ‘Captain Stupido’ en ‘Them Changes’ schopten het tot de top tien van mijn meest geluisterde nummers op Spotify.
Peter(fotograaf): Courtney Marie Andrews – Honest Life
De blik op oneindig heeft Courtney Marie Andrews op de cover van haar album Honest Life. Maar de nummers zijn dichtbij, direct en folky met een countryinslag. Prachtig album dat me bij iedere luisterbeurt steeds meer bij de keel grijpt.
Karin Eggink (eindredacteur): Alvvays – Antisocialites
Muziek die tegelijk vrolijk en melancholisch is, verovert vaak een plekje in mijn hart en cd-kast. Zo ook de muziek van de Canadese band Alvvays. Tweede album Antisocialites blijf ik sinds het verschijnen keer op keer draaien en weet me vanaf de eerste tonen te raken. Om de zoveel luisterbeurten ontdek ik er iets nieuws in of dient een ander nummer zich aan als favoriet. Daarom, en omdat ‘Saved By A Waif’ me wekenlang elke zaterdagochtend in mijn pyjama door de woonkamer deed dansen, is Antisocialites mijn favoriete album van 2017.
André Rozendaal (schrijver): It Dockumer Lokaeltsje – Tonger
Ruim dertig jaar na Wil-Met-U-Neuken! is It Dockumer Lokaeltsje terug met een uitstekende plaat: Tonger. Het lijkt alsof de tijd in positieve zin heeft stilgestaan, want de formatie trekt de avontuurlijke lijn van de jaren tachtig gewoon door. Het trio maakt korte, onnavolgbare avant-gardepunknummers met een moordend tempo, en speelt met allerlei muzikale invloeden. Duizelingwekkende tempowisselingen, krassende gitaren, maar vooral de absurde Friestalige teksten zijn opvallend. Alles klopt nog steeds bij It Dockumer Lokaeltsje anno 2017.
Helen Wittebol (schrijver): Oscar and the Wolf – Infinity
Toen Oscar and the Wolf halverwege 2017 het nummer ‘Breathing’ uitbracht, moest ik het tóch even checken. Entity (2014) was een goede plaat, maar wist me nooit helemaal te pakken. ‘Breathing’ kwam echter direct binnen en spookt sindsdien nog steeds rond in mijn hoofd. De plaat Infinity is iets zwakker dan de leading single, maar zanger Max Colombie weet precies hoe hij het live moet overbrengen. Dat vind ik net zo belangrijk.
William Maail (fotograaf): Becca Stevens – Regina
Ik heb dit jaar veel nieuwe muziek gekocht, maar mijn favoriete album is Regina van Becca Stevens. Best vreemd, want het is een bijzonder rustig album en ik ben eigenlijk meer van wilde jazz en soul. Deze cd draai ik echter non-stop in mijn auto en doet me echt tot rust komen.
Sannette de Groes (schrijver): Dool – Here Now There Then
Het nieuwe project van Elle Bandita heeft mij enorm verrast. Ik heb de plaat dan ook grijsgedraaid en ik ga de groep volgende week live zien in de Neushoorn in Leeuwarden. Vooral het nummer ‘Golden Serpents’ vind ik erg mooi!