Het Britse 4AD (wat staat voor forward) is een onafhankelijk platenlabel dat begin jaren tachtig grossiert in releases van postpunk- gothicrock- en dreampopbands. Namen? Bauhaus, Cocteau Twins, Dead Can Dance. In 1987 scoort het label een enorme hit met ‘Pump up the Volume’ van M|A|R|R|S. In de jaren negentig richt 4AD zich meer op alternatieve rock met bands als de Pixies, The Breeders en Belly. Bekendere namen die tegenwoordig onderdak hebben bij het label, zijn bijvoorbeeld The National, Big Thief en Future Islands.
Een band die je niet in eerste instantie bij 4AD zou verwachten, is cumgirl8. Het is een all female dancepunkband en multimediacollectief uit New York. De formatie past in het rijtje van riot grrrl groepen uit het verleden als Bikini Kill, Sleater-Kinney en Bratmobile. Het viertal omschrijft zichzelf als sex-positive alien amoeba entity, dat vooral de eigen vrouwelijkheid wil benadrukken. Door zich nadrukkelijk af te zetten tegen het door mannen gecreëerde beeld van vrouwen. Een beeld dat nog altijd in grote delen van de maatschappij bestaat. Ze manifesteren zich in de wereld van film, muziek, mode en geschreven media.
Dit jaar verscheen the 8th cumming, de tweede langspeler. Het album bevat spannende, maar tegelijkertijd speelse en dansbare postpunk. Het brengt cumgirl8 naar Vera te Groningen, dat aardig gevuld is met onder andere jong queerpubliek. Voor het podium is er bijna geen doorkomen aan, want veel van de jongeren willen niets missen van het optreden. Waarbij het oog ook wat wil en krijgt, met kunstzinnige beeldprojecties op de achtergrond waarin met de regelmaat van de klok de vraag Do You Want To Cum? voorbij komt. Maar het meest in het oog springen de bandleden zelf, in weinig verhullende, zelfgemaakte kleding.
Ondanks serieuze teksten over bijvoorbeeld een patriarchale samenleving of kapitalisme, straalt cumgirl8 voornamelijk spelplezier uit, waarbij de bandleden vaak van instrument wisselen. Toch duurt het behoorlijk lang voordat alles echt op zijn plaats valt. Het geluid is matig afgesteld en daar lijdt vooral de toch al niet zo virtuoze zang van Veronika Vilim behoorlijk onder. Het eerste halfuur van het concert is rommelig en bij momenten richtingloos.
Wanneer alle knoppen dan toch de juiste kant op staan, weet de groep te boeien met venijnige songs die, dan toch, soms bands in herinnering roepen die van belang waren voor de donkere muzikale kant van de jaren tachtig. Zoals Bauhaus, A Certain Ratio of X-Mal Deutschland. Het maakt de muziek van cumgirl8 op het podium gevarieerd, maar bovenal ongrijpbaar. Dat niet alle songs even sterk zijn, nemen we dan graag voor lief.
