Dit jaar is het precies vijftig jaar geleden dat, toen nog, studentenvereniging Vera te Groningen een poppodium kreeg. De rest is geschiedenis: de club for the international pop underground groeide uit tot een internationaal vermaarde concertlocatie waar bands als U2 en Nirvana voor minder dan honderd toeschouwers concerten gaven. En, belangrijker: waar bands in een zelfverklaard warm bad terechtkomen en dus ook graag weer terugkeren. Zo’n band is Cosmic Psychos uit Australië, die in het kader van 50 jaar Vera maar wat graag voor de elfde keer (!) sinds 1988 zijn bulldozerpunk op het gretige publiek wil loslaten.
Voordat het zover is, mag het Britse Tarmac [foto hierboven] het vuurtje opstoken met elementaire punkrock in de lijn van Idles en Thee Oh Sees. De zang van de excentrieke frontman klinkt behoorlijk vervormd en dat is ook wel nodig, want hij is geen geboren zanger. Niet dat het wat uitmaakt, want het gaat om het overbrengen van muzikale energie. En daarin slaagt het drietal goed, met bij momenten fijne eendimensionale gitaarherrie. Waarbij soms Neerlands punktrots uit de jaren zeventig, Ivy Green, voorbij lijkt te komen. Tarmac is een prima en uitstekend passende opwarmer voor wat komen gaat.
Zanger, bassist en enig overgebleven origineel bandlid van Cosmic Psychos [overige foto’s], Ross Knight, dopt vlak na het betreden van het podium zijn eerste fles bier met behulp van een drumstok. De kwieke zestiger Knight heeft, zeker op het podium, nog steeds dorst. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het drietal opent met twee klassieke kroeganthems uit het oeuvre van de elf stomende punkrockplaten van de Australiërs: ‘Pub’ en ‘Nice Day to Go the Pub’. Het feest der herkenning begint meteen bij de voorste rijen veertigers en vijftigers, die luidkeels meezingen en vuisten de lucht insteken.
Toch zijn er ook genoeg jongeren in de zaal om een moshpit aan te zwengelen op de vuig ronkende klanken van Cosmic Psychos. Blijven stilstaan op de constant doordreinende, stroperige gitaarduels tussen Knight en gitarist John McKeering is geen optie. McKeering, die er te pas en te onpas fraaie gitaarsolo’s uitgooit, geeft tegen het eind van het bij vlagen verzengende optreden nog een hilarische bierbuikdanssessie ten beste. Het muzikale vuur laait ondertussen weer gloeiend op bij een uitbundig meegezongen en onontkoombaar ‘Lost Cause’. Na ruim drie kwartier is het stoom afblazen, lang genoeg om in het momentum te blijven. Het drietal verlaat het podium niet voordat ze alledrie synchroon hun blote reet laten zien. En zo hoort het, zelfs na veertig jaar Cosmic Psychos.
Blote reten foto van Vera Douwe, overige foto’s van André.