De Duitse psychedelische stonerrockformatie Colour Haze vierde vorig jaar het dertigjarig bestaan. Het uit München afkomstige viertal is hiermee een van de langst opererende Duitse bands in het genre. Colour Haze bracht gedurende die drie decennia veertien albums uit en trad over de hele wereld op, tot in India aan toe. Optredens monden niet zelden uit in minutenlange improvisaties, waarbij de groep uiteindelijk weer bij de oorspronkelijke compositie terugkeert. Het brengt Colour Haze naar een redelijk gevuld Vera.
The Rubber Snake Charmers [foto hierboven] is een Amerikaans duo met wortels in de desertrockscene, waarin Brant Björk (Kyuss, Fu Manchu) ook een deuntje schijnt mee te spelen af en toe. Doel van de band is om meditatieve drones, ritmes, grooves en riffs op het publiek los te laten. In Vera lukt dat aardig, wanneer de kracht van de herhaling de boventoon voert in schetsmatige composities. Echt interessant wordt het wanneer Stefan Koglek van Colour Haze zich bij het gezelschap voegt om met akoestische gitaar Arabische en Indiase geluiden aan het optreden toe te voegen. Dan zijn meditatieve momenten niet ver weg.
De tweede support act is Josiah [foto hierboven] uit Leicester, Engeland. Het trio gooit het over de meer energieke boeg met stevige stoner- en fuzzrock. De band speelt songs met een kop en een staart en doet dat niet onverdienstelijk. Echt spannend wordt het wanneer de band vol gas geeft in opzwepende instrumentale stukken, waarin prima zanger en gitarist Mathew Bethancourt er lustig op los soleert. Josiah is een hechte band die speltechnisch de zaken goed voor elkaar heeft. Toch maakt niet elke song evenveel indruk.
Zanger en gitarist Stefan Koglek van Colour Haze [overige foto’s] zegt tegen het aandachtige publiek dat hij en zijn band niet van die praters zijn, en liever de muziek voor zich laten spreken. En dat doen ze dan ook. Wat volgt is een bijzonder aangename muzikale trip van elf lang uitgesponnen nummers, waarin songs van zeven verschillende platen een goede afspiegeling vormen van dertig jaar Colour Haze. Wat betekent: gruizige, uitgerekte gitaarriffs die zich snel in je hoofd nestelen zodat je als vanzelf gaat meedeinen. Of, zoals een behoorlijk deel van het publiek doet: met gesloten ogen wegdromen.
Dat deel van de toeschouwers mist dan wel de fraaie, psychedelische beeldprojecties op de achtergrond. Vlak voor dat scherm is keyboard- en effectenman Jan Faszbender druk bezig om de composities van nog meer geestverruimende input te voorzien. En hoewel het geluid uitstekend en niet té luid is afgesteld, is zijn invloed helaas niet altijd even goed te onderscheiden. Bassist Mario Oberpucher staat het liefst enigszins verdekt op het podium opgesteld om met zowel stroperig als gejaagd spel de nummers niet geheel uit de bocht te laten vliegen. De onverstoorbare drummer Manfred Merwald haalt met een minimale drumuitrusting het maximale uit zijn spel. Alles komt samen in de prachtig melodieuze afsluiter ‘Pulse’, waarna zowel band als publiek weer kan landen. Met achter de kiezen een voortreffelijk optreden.
