Met regelmaat doen Australische punkrockbands Vera’s Kelderbar aan, een plek waar ze uitstekend passen. Om daar vervolgens verschroeiende optredens te geven, want dat kun je wel aan Aussies overlaten. Een band die al twee keer die kelder in vervoering bracht, is Civic uit Melbourne. Op een koude woensdagavond mag Civic, ditmaal in de grote zaal, toeslaan met stomende punkrock. Een muzikale energiestoot die alle goeds van The Hex Dispensers en de illustere landgenoten van The Saints in zich heeft.
Eerst mag Cardigan Inn [foto hieronder] uit Amsterdam de boel opwarmen met dreinende maar bovenal dansbare postpunk. Zanger en blikvanger Pablo Nollet is strak in pak gestoken. Zijn bij momenten ietwat lijzige vocalen doen denken aan die van Hans Kosterman van Braak, een band die tot Neerlands postpunkerfgoed behoort. Een hedendaagse band die doorklinkt in de energieke tonen van Cardigan Inn, is Parquet Courts.
Doorspekt van spelplezier bouwen ze een nummer zorgvuldig uit van een leidend, repetitief gitaarloopje naar een vinnige gitaarsolo of pakkende toetstonen. Op die manier zijn de fijn voortkronkelende nummers wel enigszins inwisselbaar. Maar onder de streep kunnen we stellen dat hier, naast bijvoorbeeld Marathon en Helen Jewett, opnieuw een interessante exponent van een nieuwe lichting Nederlandse postpunkbands aan het werk is.
Op de dit jaar verschenen tweede plaat Taken By Force doet Civic [openingsfoto en foto’s hierboven en -onder] het af en toe wat rustiger aan, waarbij je echter allerminst aan ballads moet denken. Op de eveneens uitstekende voorganger Future Forecast is het van begin tot eind stomen geblazen. Die energie weet het viertal in een goedbevolkt Vera meteen neer te leggen met furieus drum- en gitaarwerk. Zanger Jim McCullough drentelt ondertussen druk over het podium om het muzikale vuurtje verder op te stoken met sloganeske teksten over bijvoorbeeld de boze buitenwereld.
Het uiteraard harde geluid is uitstekend afgesteld, zodat alle partijen prima tot hun recht komen. Het leidt al snel tot een moshpit bij het enthousiaste publiek, die tot de laatste noten van het krap een uur durende optreden aanhoudt. Toch is het niet alleen maar rechttoe rechtaan punkrock. Daar zorgen de vindingrijke gitaarlijnen maar vooral de solo’s van Lewis Hodgson wel voor. Bij momenten speelt hij gruizig en nietsontziend in de lijn van Unsane, dan weer licht melancholisch en verschuivend richting pop. McCullough heeft het ondertussen onder stemmig rood licht ook uitstekend naar zijn zin, en weet het publiek vooraan opnieuw tot een cirkelpit aan te sporen. En zo hoort dat bij een avondje opwindende punkrock.
Mooi stuk. Gitarist is Lewis Hodgson
Dank! Aangepast!