De uit Los Angeles afkomstige Chris Cohen heeft in meerdere bands en samenwerkingsprojecten gespeeld, waarvan de experimentele indierockband Deerhoof de bekendste is. Inmiddels heeft hij drie albums uitgebracht als soloartiest, waarvan Chris Cohen, verschenen in maart 2019, het meest recente is. De show in Paradiso vanavond is de laatste van een tour van drie weken.
Jorge Elbrecht
Het voorprogramma wordt verzorgd door Jorge Elbrecht, een zanger, multi-instrumentalist en producer die net als Cohen met de band Ariel Pink’s Haunted Graffiti heeft gewerkt. De act waarmee hij in Paradiso op het podium staat is alleen qua uitstraling al bijzonder: Elbrecht zit gehurkt in de hoek met microfoon en mengpaneel, met opplakbaard en polkadotcape; naast hem staat een gemaskerde zangeres die gehuld in een feeërieke witte jurk theatrale dansbewegingen maakt. Achter hen staat de gitarist, die in dit buitenissige geheel wat uit de toon lijkt te vallen, er wat ongemakkelijk bij. Het aanwezige publiek vult ongeveer de achterste helft van Paradiso’s bovenzaal.
De muziek die het drietal ten gehore brengt loopt uiteen van fuzzy dreampop en psychedelische rock tot experimentele elektronica. Het is zeker weer eens iets anders, en in combinatie met de theatrale presentatie bijzonder om mee te maken. Maar als geheel doet het allemaal iets te onevenwichtig aan en voelt het wat zwaar op deze warme lenteavond.
Chris Cohen
Dan is de muziek van Chris Cohen beter te verteren. Zijn solowerk is lichtvoetiger dan dat van de bands waar hij eerder deel van uitmaakte; subtiele indiepop met een warm jarenzeventiggeluid en hier en daar een licht psychedelisch of jazzy tintje. In de verte doet het soms denken aan het geluid van een band als Real Estate.
Naast Cohen op zang en gitaar bestaat de band uit een drummer, bassist en toetsenist. Ze openen met ‘Edit Out’, een nummer van het nieuwe album. Het ligt prettig in het gehoor, met een ingetogen muzikale begeleiding en de warme, beetje hese stem van Cohen die heerlijk is om naar te luisteren. De melodielijn is echter wat vlak, waardoor het liedje een beetje voortkabbelt en niet echt ergens heen lijkt te gaan.
Hiermee blijkt eigenlijk al de toon te zijn gezet voor de rest van het optreden. Het gaat te ver om te zeggen dat alles hetzelfde klinkt; muzikaal is er wel degelijk sprake van (lichte) variatie. Sommige nummers zijn iets meer uptempo, zoals ‘Green Eyes’, of hebben een aanstekelijk riffje of ritme, bijvoorbeeld ‘Yesterday’s on My Mind’. Ook zijn er af en toe wat uitstapjes in de vorm van iets steviger, psychedelischer intermezzo’s of outro’s. De zang gaat echter te veel in een constante, rechte lijn. Hierdoor zijn de nummers toch te weinig van elkaar te onderscheiden.
Jammer, want de band is zeker sympathiek en het publiek lijkt zich best te vermaken. In slotnummer ‘Heavy Weather Sailing’ kan er zelfs voorzichtig bewogen worden op het aanstekelijke basloopje. Na een voorzichtig aanhoudend applaus blijft de band op het podium voor een toegift, het licht melancholische ‘Heart Beat’.
De muziek van Chris Cohen en zijn band is mooi, warm, dromerig en fijn om naar te luisteren. Maar om een optreden lang onderhoudend te zijn is het helaas niet genoeg.
Beeld: Peter