Chris Brokaw [bovenste en onderste foto] is eind jaren tachtig de eerste drummer van de New Yorkse slowcorepioniers Codiene. Na een ep en een album verlaat hij na twee jaar de band om als gitarist verder te gaan in de band Come, waarin hij zich samen met frontvrouw Thalia Zedek meer op bluesrock richt. Come houdt het acht jaar en een aantal platen vol. Daarna richt hij zich op talloze samenwerkingsverbanden en het maken van soundtracks, waardoor hij ‘een van de hardst werkende mensen in de anti-showbizz’ wordt genoemd. Vanavond treedt hij solo op in Vera, voor heel weinig mensen.
Daaraan voorafgaand treedt de pas zeventienjarige Arnhemmer Levi Noah [foto rechts] op. Gewapend met een akoestische gitaar maakt hij volgens eigen zeggen lofi-bedroompop in de trant van Car Seat Headrest en Sandy Alex G. Dit jaar zette hij al acht releases online. Noah zingt met licht-gebronsde fluisterstem over zwaarmoedige onderwerpen, en gooit bij tijd en wijle zijn hele ziel en zaligheid in de muziek door tegen schreeuwzang aan te schurken. De golvende liedjes zitten goed in elkaar en een liedje in het Nederlands gaat hem ook prima af. Levi Noah is al voor enkele festivals geboekt en afgaand op dit prima optreden is dat goed voor te stellen.
Tijdens een tournee door Frankrijk een paar jaar geleden, vertelt Chris Brokaw, is hij zijn stem kwijtgeraakt, waardoor hij niet meer zo vaak zingt. Het wordt dus een grotendeels instrumentaal optreden waarin hij begint op de akoestische gitaar. Brokaw is een begenadigd gitarist die, in onder andere covers van David Bowie en Prince, fraaie melodieën ten gehore brengt. Maar wanneer hij de elektrische gitaar ter hand neemt, wordt het muzikaal interessanter met loops en samples die ervoor zorgen dat een beeldend en gelaagd geluid ontstaat met heel af en toe massieve climaxen. Tijdens de laatste paar nummers gaat hij toch nog zingen en dat gaat hem niet eens zo slecht af: zijn ietwat schorre stem past goed bij de soms fraai verweven gitaartonen. Zo zit de opbouw van de set goed in elkaar en sluit hij, uiteraard, af met een stuk gitaarnoise.
Foto van Vera huisfotograaf Mischa Veenema