Zo vaak komt het niet voor, een concert op een maandagavond in Vera. Het is dan ook een bijzondere band die optreedt: bdrmm (spreek uit bedroom) uit het Engelse Hull. In 2020 verscheen debuutplaat Bedroom, een uitstekend album vol melodieuze shoegaze- en krautrockpop. Vorig jaar zag tweede plaat I Don’t Know het licht, een meer rustige plaat met iets meer muzikaal avontuur. De publieke opkomst is uitstekend voor een maandag. En terecht, zo blijkt.
Mood Bored [foto hierboven] uit Tilburg mag het als voorprogramma gaan doen. Het jonge trio leerde elkaar kennen op de plaatselijke Rockacademie, maakt indiepop met een kop en een staart en doet dat niet onverdienstelijk. Het duurt een tijdje voordat de zang van gitariste Myrthe Driesenaar het juiste volume heeft gekregen in het ietwat rommelig afgestelde geluid. De pakkende nummers klinken behoorlijk vrolijk, maar het is wel dansen op een vulkaan met teksten die gaan over frustraties over een wereld waarin van alles mis is. Het is gitarist Daan Stuyven die de meeste indruk maakt met fijn gierende solo’s die meestal op new wave gestoeld zijn.
Een indrukwekkend arsenaal aan effectpedalen en -knoppen heeft het tweetal gitaristen van bdrmm [openingsfoto, foto hierboven en hieronder] tot zijn beschikking. Logisch natuurlijk, want we hebben het hier over een band die old skool shoegaze niet schuwt in het soms verzengend harde livegeluid. Wat betekent: lieflijk golvend als Cocteau Twins, of dromerig melodieus als Slowdive. Het viertal geeft een zeer prettige geluidstrip van vijf kwartier ten beste waarop het fijn wegzweven is, al dan niet met gesloten ogen.
Tussen alle gitaarescapades, knoppengedraai en synthaanslagen door heeft Ryan Smith nog voldoende tijd voor af en toe beladen zang. Soms androgyn klinkend, en meestentijds sfeervol. Toch is het niet alleen maar shoegaze wat de klok slaat op het schaarsverlichte podium van Vera. Want de prima ritmevaste drummer Conor Murray bedient zich in de meer popgerichte nummers ‘It’s Just a Bit of Blood’ en ‘We Fall Apart’ van een effectieve motorikaandrijving.
Met de kronkelende gitaarlijnen van een song als ‘Happy’ krijgt bdrmm een eigen smoel in moderne interpretaties van dromersmuziek. De onontkoombare en dansbare song groeit uit tot een sethoogtepunt. Een set waarvan je denkt dat elke song die na drie kwartier Hogere Gitaarschool voorbijkomt, weleens de laatste kan zijn. Want met name het meer langzame werk klinkt dusdanig uitgesponnen dat je denkt dat dit het dan moet zijn. Maar dan volgt alweer een song die het gitaar- en synthspectrum nog dieper ontgint. Het is illustratief voor het sublieme optreden dat bdrmm geeft.
