Metalicoon Abbath Doom Occulta (Olve Eikemo) stond als medeoprichter van Immortal begin jaren negentig aan de wieg van de Noorse black metal. De humoristische Abbath, die zich als een luchtig en relativerend persoon profileert binnen een zich regelmatig iets te serieus nemende blackmetalscene, besloot onder simpelweg de naam Abbath verder te gaan. En zo ging hij, naast trouw te blijven aan de black metal, ook andere stevige stijlpaden bewandelen. Met inmiddels derde plaat Dread Reaver op het conto, touren Abbath en band januari en februari langs de nodige Europese podia. Ze worden daarbij vergezeld door Toxic Holocaust en Hellripper. Vanavond wacht een goedgevuld Iduna het circus op.
Hellripper
Het aftrappende Schotse Hellripper doet het hellevuur direct goed ontbranden. Met de jong ogende enthousiasteling James McBain op zang en gitaar in de punt van de aanval van dit kwartet. Toch staat de man alweer sinds 2014 aan het firmament en is hij, in de kern, Hellripper. Een duizendpoot die namelijk op de tot nu toe drie uitgebrachte albums praktisch alles zelf inspeelde en ook instond voor de productie.
De blackened gifbeker, gevuld met grote bestanddelen thrash- en speedmetal, wordt zeer gretig door het bij deze act al ruim aanwezige publiek tot zich genomen. Het maakt des te duidelijker dat men vanavond ook zeker niet alleen voor uitsmijter Abbath is gekomen. Ondanks een wat troebel zaalgeluid prikkelen de overwegend vliegensvlugge en stormrammende nummers absoluut meer dan genoeg. Overtuigend leunend op oude waarden als Kreator (die gemeen snerpende zang bijvoorbeeld), Venom en Slayer, loopt Hellripper daarin over van mooie bravoure en spelvreugde. Hoewel punkende en black-‘n-roll ondertonen de boel hier en daar doen variëren, blijft het songaanbod na enige tijd in net wat te veel van hetzelfde hangen.
Toxic Holocaust
Helaas wordt het geluid er bij de navolgend aantredende Amerikanen van Toxic Holocaust niet beter op. De schimmige en schelle gitaar verdrinkt aanvankelijk in de aardig ongedefinieerde wollige laag van de ritmetandem. En dat is natuurlijk jammer. Het zal misschien ook de lauwe ontvangst door de toehoorders verklaren. De vermeende pogingen van zanger-bassist en frontman Joel Grind de menigte op te zwepen ten spijt. De no-nonsense thrash van het trio verdient toch zeker wel meer, als je bedenkt dat de band een van de grotere namen is binnen de huidige, meer modern klinkende thrashmetalscene.
Vergelijkbaar met Hellripper grossiert eveneens Toxic Holocaust niet zozeer in originaliteit, maar wordt de uitdaging meer gezocht in tempo (de metal ‘mag’ nu en dan ademen en grooven) en groter melodiegebruik. Gelukkig is er dan nog tijdig een verbetering van het geluid. Op een moment dat de band ook die meer op- en neergaande tracks aan het inzetten is. De publieke respons is er alsnog goed mee gewonnen, inclusief een ontketende circle pit.
Abbath
De uitsmijter maakt het tot slot volledig waar. Met ditmaal wel een zaalgeluid dat als een losgekomen robuuste zwerfkei van een gletsjer aangenaam over je heen dendert. De gure Scandinavische blackmetalkilte laat zich nader gelden in de – uiteraard – corpse paint dragende muzikanten en de nodige podiumrook. Stralend middelpunt Abbath is die uitstekende zwarte kers op de sfeertaart, voorzien van zijn kenmerkende warpaint en vervaarlijk ogende, inktzwarte schouder- en borstpantser.
De ‘ravenkoning’ en zijn gevolg komen zalig binnen met Immortaltrack ‘Triumphant’. Ferm en strak kegelen ratelende drums en ziedende gitaarzwermen je omver, Abbaths karakteristieke venijnige sneerzang is daar. In fijne balans uitversterkt en daarbij perfect aangevuld door een krachtige, goed zich in een sonisch midden bevindende diep ronkende bas. Ergens toch wat wonderlijk en nogmaals jammer dat de vorige bands het dus met een minder toereikend zaalgeluid moesten doen. Het maakt nu wel dat die geraffineerde overgangen en soms proggy aandoende maatwisselingen van vooral het Abbathmateriaal heel goed zijn te horen. Die songs plaatsen bombast – een meer aangezette heroïek en dramatiek – ook nog een slag verder op de voorgrond, door een smaakvolle, knap doordachte verweving met heavy metal en rockinvloeden. Maar de grimmigheid van zijn Immortalwortels verloochent Abbath zeker niet.
De ingrediënten bij elkaar leveren vanavond een fantastisch stuk powerplay op, van een loeistrak en met flair spelende band. Waarbij enige oude, mooi verwoestend doortrappende Immortalsongs een prima afwisseling vormen naast het doorgaans meer dat gas eraf halende Abbathwerk. En, voor wie even lekker door wil beuken: de lokale helden van Bladecrusher verzorgen in de kleine zaal nog een klinkende aftershow, met een goed vuige pot thrash/black.
Foto’s van huisfotograaf Erwin Jonkman