Bijna iedere vorm van moeilijk plaatsbare muziek rondom de jaren tachtig valt onder de noemer new wave. Denk hierbij aan artiesten als Sisters of Mercy, The Cure of Joy Division. Ook nu komen er nog artiesten op die zo goed in die specifieke sound van de jaren tachtig passen, dat er eigenlijk geen andere manier is om ze te omschrijven. Zo ook Whispering Sons; new wave anno nu. Deze Brusselse band zal ook voor de liefhebbers van postpunk aanvoelen als een warm bad. Het publiek in het Burgerweeshuis kan niet wachten om erin te springen.
Geheel in haar eigen wereld komt frontvrouw Fenne Kuppens tijdens de intro van ‘Stalemate’ het podium op. Dat de menigte voor haar al razend enthousiast is, lijkt ze niet te merken. De diepe stem van Kuppens is verbazingwekkend en bezwerend. Geheel in zichzelf gekeerd beweegt ze gepassioneerd over het podium, terwijl de kreten uit haar tenen komen. Zodra ‘Got a Light’ wordt ingezet, daalt het volume van het publiek, en de angstvallige stilte lijkt Kuppens te voeden. Zo kalm als dat ze het nummer introduceert, zo benauwend zet ze het nummer door. De intensiteit van haar stem zet kracht bij de tekst terwijl de muziek achter haar vuriger wordt.
Razendsnel vingerwerk, opmerkelijke hooks en ijzige teksten nemen je helemaal mee in het web van Whispering Sons. In de sinistere sound is niet alleen Kuppens onmisbaar; het gehele vijftal heeft zijn eigen, kenmerkende rol in de band. Percussionist Sander Pelsmaekers zet de toon met zijn pakkende beats terwijl toetsenist Sander Hermans hier een grimmige laag over legt.
Waar menig man zich nog kan verbazen over de woorden die Kuppens uit haar strot krijgt, zo intens en zwaar als het is, is het eigenlijk best logisch. De nummers hebben alle één overkoepelend thema. ‘Politics of the mind’, zoals de band het zelf noemt. Het zich niet thuis voelen in deze maatschappij zou dan ook juist zomaar eens het aspect kunnen zijn dat de enkele jongeren in de zaal naar het concert heeft toegetrokken. Het isolement en de anonimiteit die doorschemeren in de nummers nemen je mee in de claustrofobische wereld van Kuppens, en dat zet je wel even flink aan het denken.
De overduidelijke publieksfavorieten zijn toch wel de oudere nummers van de nog jonge Brusselse band. ‘Wall’, afkomstig van de in 2016 uitgebrachte ep Endless Party, onderbreekt de set met enigszins luchtige disco noir terwijl band en publiek kort daarna terugvallen in hun gezamenlijke diepte. Met de ‘niet lullen maar spelen’-mentaliteit gaan ze aan één stuk door. Onafgebroken trekt Kuppens de razende teksten uit haar lijf en de energie dat dit zou moeten kosten, is bijna niet voor te stellen. Al veel te snel nadert het einde. ‘No Image’ tapt ritmisch gezien uit een heel ander vaatje en de rust keert terug, voor even.
“Ze spelen zo volwassen”, wordt er nog onderling gemompeld. Een naar woord, ‘volwassen’. Hoe jong of hoe oud ze dan ook zijn, Whispering Sons pakt je niet alleen, het houdt je vast. Nog tot lang nadat de zaal verlaten is en de nacht haar stilte weer heeft herpakt, zal Whispering Sons je in zijn greep houden.
Foto door Marcel van Leeuwen genomen op 19 oktober 2018 (cc)