Voorbereiden op Motel Mozaïque is niet eenvoudig en levert gegarandeerd keuzestress op. Het aanbod is net zo ruimhartig en divers als de Rotterdammers zelf. Je kunt je drie dagen lang laven aan meer dan honderdvijftig concerten, performances, architecturale hoogstandjes, gidstochten en kunstexposities op verschillende locaties in Rotterdam.
Het thema ‘liquid’ nodigt de bezoekers uit om het onbekende te omarmen en los te breken van vastgeroeste normen, waardoor verschillen tussen muziekgenres, genders, kerken en poptempels ‘vloeibaar’ worden.
Op de zaterdag voor Pasen stroopt Make A Fuzz de mouwen op om het een en ander te omarmen en vloeibaar te worden.
Lubomyr Melnyk
Als er iemand is die graag wil dat je het onbekende omarmt, is het de Oekraïense componist en pianist Lubomyr Melnyk wel. Het publiek dat zich los heeft weten te rukken van terrasjes schuifelt de Arminiuskerk binnen. Iets voor tijd spreekt hij hen toe, want naast pianospelen praat hij ook veel en graag. Over dat hij moet opschieten om het festivalschema niet te dwarsbomen, over hoe Nederlanders niet religieus zijn en over zijn (Oosterse) filosofieën.
Eenmaal achter de piano neemt Melnyk in no time het publiek mee naar hogere sferen. Zijn spel, de spirituele ambiance en de lichtshow van de zon door de gebrandschilderde ramen laten de bezoekers beleven dat er meer is tussen hemel en aarde. De zeventigplusser benut alle artistieke én technische mogelijkheden van de vleugel met een weergaloze snelheid en passie. Hij noemt zijn methode ‘continuous music’ en vult daarmee vandaag de Rotterdamse kerk én de harten van de bezoekers.
Melanie de Biasio
Met haar esoterische en ingetogen stijl creëert Melanie de Biasio samen met haar muzikanten een eigen wereld met een eigen taal – inclusief Belgische tongval. De Waalse heeft een prachtige zwoele stem en speelt dwarsfluit. Passend in het leitmotiv van het festival lopen jazz en elektronica- en popinvloeden organisch in elkaar over. Het is namelijk jazz, maar tegelijkertijd ook niet. Het is toegankelijk, maar zeker geen mainstream. Aantrekkelijk maar onderkoeld. Sensueel maar afstandelijk. De Rotterdamse Schouwburg blijkt helaas een te ruim jasje voor het aantal toeschouwers.
FelBM
What’s in a name… FelBM is het pseudoniem van Eelco Topper, die eerder bekendstond als Falco Benz. Eelco werkte als toetsenist voor onder meer Benny Sings en The Kyteman Orchestra. Als Falco Benz maakte hij vooral elektropop en synth-house. Onder de nieuwe naam FelBM doet de akoestische gitaar zijn intrede – of andersom: eerst de gitaar, gevolgd door de naam. Hoe dan ook, vandaag speelt hij met zijn band in de Arminiuskerk kabbelende beats, jazzdrums en melodieën om bij weg te dromen.
MoMo-sfeer
Als je op zoek bent naar iets minder ‘kabbelends’ kun je de kerk verruilen voor de gezelligheid, sfeer, gesprekken, verwondering, dansjes en festivalverrassingen in de stad. Wandelend door het gastvrije Rotterdam lijkt de hele stad betrokken te zijn bij het festival dat liefkozend als MoMo bekend staat. Je voelt dat het festival de Rotterdammers op alle niveaus betrekt bij hun acties. Veel van hen doen vrijwilligerswerk. Motel Mozaïque wordt opgedragen aan de stad en haar inwoners.
Je herkent de MoMo-gangers uiteraard aan de polsbandjes, maar ook aan de gelukzalige glimlach, beduimelde programmaboekjes en de vermoeidheid van hen die al sinds donderdag aanwezig zijn. Blikken van herkenning, innige omhelzingen, suggesties en alles ertussenin worden uitgewisseld.
Josephine Foster
In het Rotterdamse kunstenaarshuis Worm staan op het podium een stoel, een akoestische gitaar en een tafeltje klaar. Eén bundeltje licht op het geheel verraadt dat er een glaasje water staat en er een mondharmonica en een papiertje met aantekeningen liggen.
Deze objecten samen met haar bezwerende stem zijn voor de Amerikaanse singer-songwriter Josephine Foster de juiste ingrediënten om haar verhalen te brengen. Met een eigenaardige mix van folk, singer-songwriter en countrymuziek (denk opnieuw aan het thema ‘liquid’) bestaan de liederen uit poëtische verhalen voor elke gemoedstoestand en gelegenheid. Haar stem kent feeërieke uithalen in de hoogte, maar ook donkere en zwoele klanken die de zintuigen prikkelen.
De meeste nummers die Josephine Foster speelt voor de volle zaal zijn van haar meest recente album Faithful Fairy Harmony. Hoewel een enkeling de hoogte die de zangeres stem-technisch opzoekt verruilt voor een terrasje of een ander concert, laat de rest van het publiek zich gewillig meenemen in het betoverende en mysterieuze geluid van Josephine Foster.
The Homesick
De zon is onder, de zonnebrandcrème in de tas: tijd voor de oordoppen. Lui uit Dokkum – Jaap van der Velde (bass), Erik Woudwijk (drums) en Elias Elgersma (gitaar) – staan te trappelen om het poppodium Rotown te beklimmen. The Homesick maakt muziek die het midden houdt tussen cultnoise, dreampunk en psychpop.
Op driekwart van de intensieve en energieke set spelen ze – na zes hagelnieuwe nummers (o.a. ‘The Big Exercise’, ‘Celebrate’ en ‘Male Bonding’) van een nog uit te brengen album – het nummer ‘Mattheus’, dat gezien de paasdagen meer dan geschikt lijkt. Pal daaroverheen volgen de heerlijk schurende uitbarstingen van ‘Eater of Meat’. De Friezen geven zich volledig en krijgen die energie keihard terug uit de moshpit en toeschouwers daaromheen. The Homesick vertrekt na afloop van het opreden zo snel mogelijk richting Zwolle voor het tweede optreden van deze dag op het These Go To Eleven Festival in Hedon.
Black Midi
Van drie frisse Friese jongens in Rotown naar vier jonge Londenaren in de Arminiuskerk: Black Midi. De vibe en hype rond de band zijn groot, dus de kerk is volgepakt met opwinding. De muziek kenmerkt zich door authentieke, weerbarstige math- en noiserock met hypnotiserende intermezzo’s. De motor van de band is hoorbaar, zichtbaar en voelbaar de twintigjarige drummer Morgan Simpson. Hij houdt de jongens met hun snerpende gitaren en de grillige kreten van Geordie Greep bij elkaar.
Anders dan ‘onze’ Friezen dossen de leden van Black Midi zich wel uit. Uit de verkleedkoffer haalden zij hoeden, een voetbalshirt van Sparta, een Mexicaanse poncho en een stofmasker. Door aanhoudende technische problemen ontdoen ze zich kwaad van het masker, de hoed en de poncho. Dankzij de dwingende blik en het spel van Simpson speelt de band ‘gewoon’ door en misschien wel nóg vuriger, zoals bij de hit ‘Bmbmbm’ en de nieuwste single ‘Crow’s Perch’.
Panda Bear
De grote zaal van de Rotterdamse Schouwburg wordt getrakteerd op een zinnenprikkelende show van Panda Bear. De in Portugal woonachtige Amerikaan overspoelt de zaal met een aaneenschakeling van werk van zijn nieuwste lp Buoys en de ep A Day With The Homies, ondersteund door trippy visuals van dansende silhouetten en met wormen gevulde open monden en een stevige stroboscoop.
De meer op akoestische gitaar gebaseerde nummers als ‘Token’ en ‘Dolphin’ van zijn nieuwste plaat mengen prima met meer beukende nummers als ‘Nod To The Folks’, onderbroken door een sample van een luid ronkende motor. Luid en overdonderend, dan weer sereen en hypnotiserend. De veelzijdige Panda Bear (Noah Lennox voor zijn naasten) laat vanavond een andere kant van zijn repertoire horen dan in 2004, toen hij met zijn band Animal Collective voor het eerst op Motel Mozaïque stond.
Fontaines D.C.
Uren voor aanvang skippen enthousiaste fans soms meerdere acts om zeker te zijn van een plekje in Rotown voor het optreden van Fontaines D.C. Het lange wachten wordt beloond, maar dan vooral dankzij het feestje dat zij er zelf van maken. De Ieren presteren goed, maar het heilige vuur lijkt te ontbreken. Natuurlijk verklaarbaar door het aantal optredens dat de groep geeft, maar dat mag geen excuus zijn.
Dogrel is een stijl binnen de Ierse volkspoëzie waarop de cultuurelite neerkeek en tevens de titel van het nieuwe album van deze band. De liefde voor Ierse poëzie en literatuur bracht het vijftal vier jaar geleden samen en verklaart de stroom aan poëtische toespelingen in hun – uiteraard met zwaar Iers accent gezongen – nummers. Ook hier zijn er helaas technische problemen en het geluid is bij een tweetal nummers problematisch. Het lijkt noch de band, noch het publiek te deren. De bezoekers moshen vrolijk voort, gooien met hun bier en schreeuwen luidkeels over ‘Boys In The Better Land’.
Fontaines DC
Black Midi
Lubomyr Melnyk
The Homesick
Beeld: Judith Zandwijk