De menselijke longen hebben een oppervlakte van een halve tennisbaan en een inhoud van gemiddeld 5 liter. Een vreemde openingszin weliswaar, maar het past bij de net zo vervreemdende sfeer van het Eindhovense Søwt [foto hieronder]. Zangeres Danielle Warners maakt gebruikt van alle 5 liter in haar uithalen. De muziek ontaardt vaak nét niet in een complete kakofonie. Het viertal maakt uitermate grimmige postrock die wisselt tussen vertwijfeling en toevlucht.
En alle goede vooruitzichten die in de liedjes worden opgebouwd, zijn een korte tijd later al weer vergooid door de volgende gitaarexplosie. Het optreden in het Haarlemse Patronaat staat bol van frustratie en cynisme. Donkerzwart cynisme, als een vervloekte steenkoolmijn, met daarin gevangen een gestoorde heks. In zowel haar glazen bol als in de muziek van Søwt is vooralsnog weinig hoop te bespeuren.
Ooit bracht de inmiddels obscure Nederlandse postpunkband De DIV een goede plaat uit, met een bokser op de albumhoes. Waar deze moegestreden lijkt na een zwaar gevecht, is dat heel anders voor Tramhaus-zanger Lukas Jansen [openingsfoto en foto hierboven]. Hij springt en drentelt onvermoeibaar over het podium, terwijl hij zijn teksten meer schreeuwt dan zingt. Het gaat over zijn uit de kast komen en opgroeien in een overwegend heteroseksuele wereld. Maar die boodschap ligt er niet opdringerig bovenop.
Opvallend zijn ook de gruizige basloopjes gespeeld door bassiste Julia Vroegh. En de gitaarlijnen van Nadya van Osnabrugge en Micha Zaat zijn net zo gillend en schreeuwend als de manier waarop de teksten gebracht worden. Het ene moment wisselen ze elkaar af, dan weer volgen ze elkaar. Kortom, het gitaarwerk weet steeds weer te verrassen. En ja, de band speelt nog een stuk hechter dan voorheen. De liedjes gaan live technisch gezien mooi in elkaar over en er wordt meer met ritmische trucjes gespeeld. Maar dat soort saaie feiten leidt niet af van de rauwheid die nog steeds de basis vormt van de muziek van Tramhaus. De bandleden schreeuwen met het laatste album The First Exit nog steeds vanuit het diepste van hun longen tegen modern onrecht.
Er zijn ook zeker wel wat meer introverte momenten, maar in het Patronaat blijkt vooral hoe verdomd hard de nieuwe nummers zijn. Het kan, ook door een te laag volume, helaas niet voorkomen dat het publiek achter in de zaal nadrukkelijk door de show heen praat. Voorin gaat het gelukkig al snel los in de moshpit. En de teksten van bijvoorbeeld ‘The Goat’ of afsluiter ‘Ffleur Hari’ worden door het publiek meegeschreeuwd, vanuit het diepste van de longen.
Tramhaus
Søwt
