Direct na de set van voorprogramma My Girlfriend stappen de vier leden van RVG het podium op. Bezoekers grissen nog net een setlist van de planken en maken ruimte voor de Australiërs. Minder dan tien minuten later staat de installatie en is er kort gestemd. Drummer Marc Nolte tikt af en ‘Common Ground’, het openingsnummer van de derde en nieuwe langspeler Brain Worms van RVG wordt ingezet.
RVG (Romy Vager Group) wordt in 2015 in Melbourne opgericht. Frontvrouw, vocaliste en gitariste Vager wil in navolging van Patti Smith haar naam en de groep muzikanten die ze aanvoert in één bandnaam hebben. De muziek die de groep maakt is te vinden in een blender met college rock, postpunk, goth en pop. Debuutalbum A Quality of Mercy baart opzien, wordt goed verkocht en omhangen met prijzen. Opvolger Feral verschijnt in 2020. Brain Worms (2023) bevestigt de groei van de groep en wordt voor meer dan de helft gespeeld in zaal Toekomstmuziek, een locatie in een uithoek van Amsterdam die door Paradiso wordt geprogrammeerd.
De leden van My Girlfriend, een trio uit Den Haag en omstreken, trekken gretig wat T-shirts van RVG uit de dozen bij de tafel met merchandise. Een tafel verder liggen in een warmroze kleur de cassettes van het drietal.
Eerder op de avond is Toekomstmuziek bijna leeg en vooral kil, en toch klimmen de leden van My Girlfriend [foto hierboven] het podium op. ‘Zombies with Feelings’ wordt ingezet. Na het intro is het plotseling stil. Hilariteit op het podium. Bassist en zanger Gijs Schouten prutst wat aan een plug. Hij kondigt tot vrolijkheid van de aanwezigen het tweede nummer aan. Natuurlijk wordt de opener opnieuw ingezet. My Girlfriend speelt synthwave met een fikse portie punkrock. In dertig minuten speelt de groep een weinig overtuigende set van negen nummers. De drums klinken te hard, Schouten is slecht te verstaan en de podiumpresentatie is nogal amateuristisch. My Girlfriend is energiek en heeft af en toe grappige teksten, maar dat zal niet genoeg zijn voor een grootse carrière.
Romy Vager is nerveus. De zaal is volgelopen. Het publiek ademt verwachting en onthaalt de groep op applaus. In ‘Common Ground’ klinkt de stem van Vager vals en onvast. De groep schakelt onmiddellijk door naar ‘Midnight Sun’. De overige leden hebben minder last van zenuwen. De ritmesectie Marc Nolte en bassiste Isabele Wallace leggen een betrouwbaar fundament voor Vager en toetsenist-gitarist Reuben Bloxham. Wallace verschuilt zich achter een gordijn van haar, Nolte trekt af en toe zijn jacquet recht en tikt elk nummer in het juiste tempo af. De motor van de groep? Inderdaad.
Bij het vierde nummer ‘It’s Not Easy’ vindt Vager de juiste combinatie van vocale kracht en emotie. Ze zingt de woorden aangrijpend tot het publiek. Dit samenspel van gitaarrock en gevoel komt bij iedereen in de zaal aan.
Het kleine podium in Toekomstmuziek is laag. De vier muzikanten hebben elk een stukje van de planken bezet. De bezoekers staan dicht bij de groep. Het geeft het optreden een extra dimensie. Vager tast diep in haar arsenaal ervaringen en de teksten die ze daarover geschreven heeft. Bij ‘Brain Worms’ is er beweging in de zaal. Publiek en groep hebben elkaar gevonden. ‘Squid’ is een volgend hoogtepunt. “Don’t go back in time / It’s not worth it”. Keer op keer schreeuwt Vager de woorden de zaal in. Geëmotioneerd grijpt ze de bezoekers bij de keel. Het laat horen hoe goed RVG bij momenten is.
Vanuit de zaal wordt om het nummer ‘Vincent Van Gogh’ gevraagd. Conform de setlist zet Vager glimlachend het nummer in. Er is ontspanning, spelen op een regenachtige woensdagavond in een goedgevulde zaal is plezierig en levert energie op. Twee toegiften verder ploppen de zaallichten aan. Er zijn geen kleedkamers achter het podium, dus wandelen Vager en kompanen de zaal in. Er is alle tijd voor een ontspannen praatje.
Beeld: Peter