Het voordeel van een concertzaal buiten de Randstad is dat bands die op belangrijke festivals zoals Le Guess Who? in Utrecht spelen, rond die tijd ook daar kunnen optreden. Op die manier vindt er geen overlap met publiek plaats en houdt het festival toch de exclusiviteit. Zo spelen FACS en Shake Chain zowel op Le Guess Who? als in Vera te Groningen. Het levert een even bizarre als muzikaal boeiende avond op.
Uit Zwolle komt Helen Jewett om de avond te openen. Het jonge drietal gaat op het podium een stuk furieuzer tekeer dan op plaat, waar de tussen shoegaze en postpunk laverende muziek soms iets te veel naar nette britpop neigt. Zanger en gitarist Gijs Stuivenberg is de grote aanjager door veel drama in zijn zang te leggen in repetitieve teksten. Daarnaast speelt hij sfeervolle, heldere gitaarlijnen die doen denken aan The Chameleons en de vroege Editors. Deze worden fraai verweven met de felle bastonen van Brent van Rij. Drummer David Helbig zorgt voor geraffineerde tempowisselingen in de meestentijds opzwepende songs, zodat een energiek maar bovenal uitstekend optreden ontstaat. Helen Jewett is net als Marathon een prima exponent van een nieuwe lichting Nederlandse postpunkbands.
Zanger en gitarist Brian Case, bassist Jonathan van Herik en drummer Noah Leger van het uit Chicago afkomstige FACS maakten eerder deel uit van de dreinende noiserockband Disappears. Deze formatie gaf ruim tien jaar gelden alweer twee enerverende concerten in Vera, waarin het viertal een ideale soundtrack voor een nachtelijke spookrit door de krochten van een metropool ten gehore bracht. De artrock van FACS sluit hier prima bij aan, zij het dat de composities iets meer uitgesponnen en schetsmatiger klinken. Net als bij Disappears destijds is de zaal redelijk gevuld met voornamelijk liefhebbers die van een avondje muzikale suspense op een hoog geluidsvolume houden.
Een vroeg hoogtepunt is ‘When You Say’ van de dit jaar verschenen, vierde en uitstekende plaat Still Life in Decay. Het nummer is illustratief voor de rest van het zeer boeiende optreden. Bezwerend en beeldend nemen basgitaar en elektrische gitaar je mee op een dreigende geluidstrip. Een dreiging die nooit tot een uitbarsting komt, maar zorgvuldig wordt uitgebouwd. Dit gaat van een repetitieve gitaarlijn, die soms aan Seam doet denken, naar noiseschetsen die het beste van Unwound aanhalen. De duistere praatzang van Case en de kletterende maar toch niet overheersende drums zorgen ervoor dat FACS uitstekend slaagt in het neerleggen van een sinistere sfeer.
Elke zaterdag speelt er een band in de Kelderbar van Vera en dus pakken we die na FACS ook maar even mee. Nou ja, even? Shake Chain uit Londen maakt antimuziek in de beste nowavetraditie. Stuwende drums, toetsen en gitaren omlijsten de dadaïstische vocalen van Kate Mahony die nog het beste te omschrijven zijn als een explosieve cocktail van oerschreeuwen en huilen. Al kruipend komt ze de trap af naar de Kelderbar om vervolgens tussen het publiek, buiten (!) en wederom op de trap volledig loos te gaan met haar opmerkelijke strapatsen. Gelijk Mark E. Smith van The Fall gaat ze de strijd aan met haar microfoonstandaard, terwijl ze voor het eerst even stil is. Gelukkig maar misschien. Het optreden is net zo compromisloos als het Poolse Siksa eerder dit jaar, en ondertussen kruipt Mahony weer de trap op omhoog. En weg is ze. Het publiek in verbijstering achterlatend.