Popronde, het grootste gratis reizende muziekfestival van Nederland, heeft zijn weg gevonden naar Groningen. In het centrum van de stad staan winkels, kroegen en poppodia in het teken van nieuw talent. Ook dit jaar staat er genoeg diversiteit op het programma en rent Make a Fuzz het centrum door om de pareltjes ertussenuit te pikken.
De avond begint in Vrijdag, waar de Leeuwarder JSSY het ‘hokjesdenken’ doorbreekt. Iedere track zou van een totaal andere band kunnen zijn. Het is verrassend, maar ook een beetje verwarrend. Want waar luisteren we nu eigenlijk naar? JSSY bestaat uit 5 sterke muzikanten voor wie bijna niets te veel is, maar voor het publiek is een klein beetje stabiliteit ook wel fijn. Dat gezegd, tekent JSSY wel een perfect Poprondeplaatje. Het festival is namelijk voor muziekliefhebbers van alle soorten genres en stijlen, en die diversiteit heeft JSSY wel degelijk te pakken.
Snel door naar Idenza, waar Anemone [bovenste foto] net de soundcheck heeft afgerond. De Rotterdamse band komt zelf net uit het vet en heeft ook nog eens een splinternieuwe debuutplaat op zak. De britpop heeft een zomers tintje en luistert lekker weg. De track ‘Best Friend’ is een sterke opener. De gitaarstukken zijn goed doordacht en ook de uitvoering is strak, maar voor het publiek lijkt het af en toe wat te veel te worden. Gelukkig weet vocalist Xander van Dijck met zijn enthousiaste uitstraling en zijn levendige energie de aandacht vast te houden. Hij trekt de rest van de groep soepel de set door en laat zien dat ze de plek op Popronde absoluut hebben verdiend.
Van de britpop gaat het door naar de psychedelica van Carina Nebula. Carina Nebula is de Latijnse naam voor de heldere nevel die in en rondom het sterrenbeeld Kiel te vinden is. Kiel omvat twee van de helderste sterren in ons melkwegstelsel. Nu is dit geen les astronomie, maar de betekenis van Carina Nebula is de perfecte beschrijving van zijn muziek. Dit soloproject van de 21-jarige zanger en gitarist Kike Zwagerman moet je in de gaten houden als je houdt van meeslepende popsongs met een brutaal randje. De gitaar- en synthpartijen zijn precies goed gearrangeerd en er is een mooie balans te vinden tussen kalmte en energie. De ruimtelijke indeling wordt opgevuld door meerstemmige koortjes, wat lang niet zo zoetsappig is als dat het klinkt. Zwagerman lijkt al zijn creativiteit in zijn muziek te stoppen. Dit is een van de parels waarvoor je naar de Popronde gaat.
Door naar het Concerthuis. ANNA-ROSE [foto hierboven] maakt spannende electropop en is dit jaar OOR-talent. Het is niet moeilijk om te zien waarom; de catchy popsongs krijgen iedereen in beweging en je ziet aan de gehele performance van ANNA-ROSE dat er een mooie carrière op de loer ligt. Tove Lo en MØ hebben al bewezen dat vrouwen in de underground popscene zonder meer op hun plek zijn en gezien het talent van de twee dames en heer die vocalist Anna-Rose Clayton ondersteunen, zit dat ook hier wel goed.
Het is nog niet klaar voor vanavond, want in Warhol is het tijd voor Sheila and the Kit. De alternatieve synthpop trekt de tent snel vol. Ook Sheila and the Kit heeft een elektronisch randje, maar wat het zo spannend maakt is de jarentachtigsfeer die eromheen hangt. Ongelofelijk groovy en een sterke wirwar van stijlen. Denk aan Madonna, Whitney Houston en Chvrches in een. Vocalist Suzanne Kipping bezit een heldere stem en een dosis charme waar ze een heel eind mee komt. Dat het enthousiasme van haar band zo aanwezig is, speelt natuurlijk ook mee. Al met al is Sheila and the Kit iets heel vertrouwds is een gloednieuw jasje.
Terwijl in Warhol de set wordt afgerond, gaan wij weer onderweg naar Lola, waar het nu de tijd is voor Walden [foto hierboven]. Het is voorstelbaar dat dat geen heel onbekende naam meer is, want deze heren mochten afgelopen zomer de poster van Pinkpop al sieren. Het publiek lijkt wat uit te blijven, maar dat maakt het niet minder leuk. Walden vormt zich rondom frontman en vocalist Mees Hamer. Hamer creëert een sterke balans tussen ingetogen en hard en bouwt constant op tot een ijzeren climax. Het is wat rommelig, maar desondanks zet de fuzzband met de wisseling tussen psychedelica en rock een dynamische set neer.
Dan de straten weer op voor Kitchenette, onze afsluiter van vanavond. Kitchenette, onderleiding van Chris O. Kikic, is daar voor iedereen die je blij maakt met The War On Drugs en Kurt Vile. De warme stem van Kikic sluit fijn aan bij de weelderige synths en gecontroleerd gitaarwerk. Het is niet de meest levendige show om naar te kijken, maar bij Kitchenette ben je vrij om even je ogen te sluiten en af te dwalen. Zie het als een veilige thuisbasis. De drukte in Vera deint mee, al lijkt de achterhoede aan de bar het voornamelijk leuke achtergrondmuziek te vinden. ‘Trick Deck’ lijkt echter wel de aandacht te trekken. Voor ons is Kitchenette in ieder geval een warme afsluiter.
Foto’s: copyright Jan Westerhof