Halverwege de jaren vijftig ontstaat space age pop, een muziekgenre dat een fascinatie voor technologie, de ruimte en exotische plaatsen omzet in beeldende, aan easy listening gelieerde klanken. In de jaren negentig krijgt het genre een heropleving. Het Franse duo Pearl & The Oysters gaat in 2015 aan de haal met deze opleving, en combineert het met jazz uit de jaren zeventig. Het resulteert in comfortabele muziek waarbij het aangenaam toeven is, zeker met rosé en cocktailprikkers binnen handbereik. Het recent verschenen album ‘Planet Pearl’ brengt Pearl & The Oysters naar Vera.
Mazey Haze [foto hierboven] is de artiestennaam van Nadine Appeldoorn. Sinds 2021 brengt ze muziek uit, die onder de paraplu dromerige indiepop valt. Dit jaar verscheen de tweede ep Sea Stare, waarin ze meer filmisch klinkt en melancholie toelaat. In Vera ligt de nadruk op de songs van de ep, waarbij ze muzikaal wordt bijgestaan door een bassist en een percussionist. De combinatie tussen haar zalvende zang en de conga’s werkt uitstekend, en geeft de beeldende muziek iets eigens. De geluidsafstelling wordt gedurende het optreden steeds beter, wat uitmondt in een prettig groovende uitvoering van ‘Every Wave’. Mazey Haze geeft een zeer aangenaam optreden.
Juliette Pearl Davis (Juju) en Joachim Polack (Jojo) vormen het hart van Pearl & The Oysters [overige foto’s]. In 2015 verhuist het duo Juju en Jojo van Parijs naar de VS, om uiteindelijk in Los Angeles te belanden. Het zonnige klimaat is uiteraard van invloed op de jazzpop die het duo maakt. Op het dit jaar verschenen Planet Pearl gaat het over op aarde gestrande ruimteverkenners. Met thema’s als mentale gezondheid en je een buitenstaander voelen. Waarbij uiteindelijk alles toch weer goedkomt. Thema’s die het jonge paradijsvogelpubliek in Vera moeten aanspreken.
Polack draagt een T-shirt van Donald Fagen, wiens eveneens aan jazz gelieerde muziek ontegenzeggelijk van invloed is geweest op zijn bij vlagen virtuoze spel op de Rhodespiano. De af en toe bewust vals aangezette pianotonen verhogen de imaginaire sfeer van het optreden. Het retrogeluid van de Rhodespiano past uitstekend bij de subtiele geluiden die Davis uit haar effectapparatuur en onder andere dwarsfluit haalt. Maar het is vooral de combinatie met haar prachtige zangmelodieën die indruk maakt. Die ze met fluweelzachte stem ten gehore brengt. De ontspannen drum- en basgitaargeluiden van de twee ritmesecondanten maken het helemaal af.
Zo kun je dromen en dansen tegelijk op de vindingrijke muziek van het viertal. De band heeft geen setlist, en wellicht spelen ze meestal dezelfde nummers live. Na vijf kwartier is het dan ook alweer voorbij met de ruimtereis. Dat is jammer, want de songs worden vrijwel hetzelfde gepeeld als op plaat. Terwijl de muziek zich wel degelijk leent voor improvisatie en afwijkende interpretaties op het podium. En toch is dat binnen de lijnen blijven ook wel weer verklaarbaar wanneer je een T-shirt van überperfectionist Donald Fagen draagt. Een beetje een gemiste kans bij een desondanks bijzonder en prettig onderhoudend concert.
