Naughty Naughty Naughty Naughty festival – Paradiso, Amsterdam (10-01-2019) Alle tien goed

Canshaker Pi: “Tonight we play our biggest headline club show yet! Thanks for being part of it, sexy.

Sexy of niet, Make a Fuzz was natuurlijk ook op het feestje van Canshaker Pi. Zij nodigden – naast alle fans – negen bevriende bands uit voor hun festival: Naughty Naughty Naughty Naughty in Paradiso. De muzikale, liefdes- en zelfs familiare (ver)banden zijn legio. Tussen zowel de muzikanten én de bezoekers. Deze chemie vult de hele Paradiso. Vanaf het podium wordt gezwaaid naar ouders en geliefden en bandjes haasten zich naar voren om elkaar te supporten.

Peterburgs Orderer

Bij Petersburg Orderers derde nummer ‘Carla’ doemen als vanzelf de beelden van de bijbehorende clip op in je brein. Échte boter! Net op tijd huppelt Pip Blom naar binnen en schuifelen de meeste leden van Canshaker Pi aan. Niet zo gek want Camiel Muiser van Petersburg Orderer drumde eerder bij Pip Blom, gitaarvirtuoos en toneelschoolstudent Boris de Klerk speelde voorheen in Canshaker Pi. Een prettige opening, deze band. Zoetgevooisde zang en een late sixtiessfeer waarbij het doordringende drum- en gitaarspel voorkomt dat je er te veel in wegzakt.

Bull

In de grote zaal van Paradiso hangen digitale schermpjes op het podium waarop het thema ‘Naughty’ kracht wordt bijgezet aan de hand van seksueel getinte foto’s, video- en cd-hoesjes. Bull is de enige niet-Nederlandse band van de avond: “Hi we’re from England.” De band werd eind 2011 opgericht, en speelde oorspronkelijk Ierse volksmuziek. Tegenwoordig klinken ze als een kruising tussen Pavement en Super Furry Animals. Iets wat Canshaker Pi ook niet ontzegd kan worden. Willem Smit (Canshaker Pi) huurde Stephen Malkmus (van Pavement) in als producer voor hun debuutalbum. Bull krijgt het publiek direct mee; het springt, zingt, gilt en danst vrolijk mee op nummers als ‘Eugene’, ‘Eddies Cap’ en ‘Smoke’. Drummer Tom Gabbatiss speelt zo enthousiast dat het drumbekken ervanaf vliegt.

The Mighty Breaks

Met z’n vijven laten de The Mighty Breaks een garage pop / 90’s alternative-geluid horen dat geïnspireerd is op artiesten als The Jesus and Mary Chain en The Dandy Warhols. Fuzzy gitaren, warme zang en de verrassende toevoeging van de saxofoon door Kars van den Heuvel. Natuurlijk staat het geweldige ‘Quitting for a Smoke’ op de setlist. In dit nummer lijkt de band alles uit de kast te willen halen en ontroert de zang.

Afterpartees

De vrolijkste noot van de avond is Afterpartees [zie ook de onderste foto]. Enkele dagen voor het optreden heeft gitarist Bas Nellen zijn pols geblesseerd en die moest in het gips. Gelukkig kan Bram Vermeulen van Coolboxer zijn rol overnemen. Toch wilde hij zich het grote podium in Paradiso niet ontzeggen, hij wordt het podium op gehaald en mag – waarvan hij volgens zijn broer Niek altijd al droomde – de héle set op de tamboerijn spelen. Terwijl de ene Nellen het podium bestijgt kan de andere niet wachten de zaal in te springen. Entertainen en aansporen is wat hij doet. Dat is wat hij is. Precies net zo aanstekelijk als de melodieën van onder meer ‘All Out Your Nameen Lazy Come, Lazy Go’.

Real Farmer

Terwijl Afterpartees afsluiten ijsbeert de zanger van Real Farmer, Jeroen Klootsema alvast heen en weer op het podium in de kleine zaal. Hij laadt zich op. We herkennen dit loopje van Joe Talbot (IDLES) en Charlie Steen (Shame). De band is opgericht door drummer Anna Fleuri van OOO en gitarist Jesper Vos van Korfbal. Niet alleen de bewegingen, maar ook het geluid van bands als Shame en Protomartyr lijken Real Farmer te inspireren. Het openingsnummer ‘Scratching’ bijt en heeft, net als de zanger, ‘attitude’. Hoewel, naast die houding blijkt hij toch ook een verzorgend kantje te hebben: hij voorziet zijn dorstige collega van een slokje water.

Scram C Baby

Het overgrote deel van de muzikanten en fans lijkt uit mensen te bestaan van hooguit 25 jaar oud. Scram C Baby bestaat al zolang als dat zij oud zijn. Zij hebben naast hun eigen verdienstelijke oeuvre een liefdesbaby voortgebracht: Willem Smit (Canshaker Pi). De genen van vader en zanger John Cees Smit en de muzikale opvoeding door de rest van de band. Hij staat dan ook vooraan te genieten. De band is nog altijd energiek en onstuimig, het geluid is meer rock-‘n-roll en strak gespeeld. In oktober 2018 brachten ze – na enkele bandwisselingen en een pauze van acht jaar – de nieuwe plaat Give Us a Kiss uit.  Ze spelen van dit album onder andere de nummers ‘XXX’ en ‘Elephant’.

45 Acid Babies

Het podium in de kleine zaal wordt aangekleed met tientallen poppen en popjes. Logisch:
45 Acid Babies spelen hun set. Hun muziek kan het beste worden omschreven als bubblegumgarage en/of cartoonpunk. Je hoort de invloeden van Die Antwoord, Sleigh Bells en The Kills. Hoewel klein van stuk, is zangeres Sophia de Geus verre van poppig en juist indrukwekkend. De samples uit haar synthesizer completeren de stevige rock van de band. De rauwe grooves zorgen ervoor dat niemand stilstaat terwijl ze de tent verbouwen. Hier gaat Torre Florim nog plezier van hebben als zij vanaf februari het voorprogramma gaan verzorgen op de Europese tour van De Staat.

Pip Blom

Nog meer babies maar dan in het nummer van ‘Babies Are a Lie’ van publiekslieveling Pip Blom. Na Nederland en vooral die van Willem Smit, heeft zij met haar band inmiddels ook de harten van de Engelsen en Amerikanen veroverd. Pip Blom doorspekt het indie-, garage-, punk- en een beetje grungegeluid met vrolijkheid en charme. De gitaarloopjes zijn ontspannen en de refreinen pakkend rauw. Ook zij en haar broer Tender (gitaar/zang) hebben de juiste genen meegekregen en muziek is hen met de paplepel door papa Erwin Blom (Eton Crop) ingegoten. Samen met Darek Mercks (basgitaar) en Gini Cameron (drums) zorgen ze voor een blij, moshend en genietend publiek.

Lewsberg

Een andere toon en vibe bij Lewsberg. Ingetogen – bij tijd en wijlen zelfs stoïcijns – zingt Arie van Vliet parlando met een dictie dat het publiek tot luisteren dwingt. Aanwezig zijn de poëzie, de repeterende gitaar­riffjes, de zwarte humor en knipoogjes naar de tegencultuur van de jaren zestig en zeventig. ‘Carried Away’ staat deze avond ook weer als een huis. De dubbele zanglijn van de frontman en bassist/zangeres Shalita Dietrich hypnotiseert de bezoekers. Het nummer gaat over hoe verfrissend het soms kan zijn om ergens niet bij te zijn. Wat Make a Fuzz betreft geldt een uitzondering voor de optredens van Lewsberg.

Canshaker Pi

Als de host van Naughty Naughty Naughty Naughty, Canshaker Pi, als laatste op het podium verschijnt, lijkt alles samen te komen. Letterlijk en figuurlijk. Alle bezoekers, godfathers en -mothers, ex-bandleden en collega-muzikanten drommen de grote zaal in. Met een lichte buiging naar de muziekhistorie maar vooral met jeugdig elan, lef en urgentie spelen de indierockers hun set. Hard, vuig en scherp brengt de band nummers als ‘Indie Academy’, ‘No sack, No Way’ en ‘If Kelly Doesn’t, Then Who Will?’.

Het ‘naughty’- gehalte van de avond is beperkt tot een handjevol pikante foto’s en zo nu en dan terug te vinden in  songteksten als “I want to plant my face between your buttcheeks!” We verlaten Paradiso dan ook niet met het schaamrood op de kaken.

Na afloop van deze geweldige muzikale avond spraken we Niek Nellen van Afterpartees. Niek: “Canshaker Pi is de beste band van Nederland en het is altijd geweldig om samen met zo veel bands op een avond te spelen. Een reden om extra je best te doen. Oh, en Afterpartees zijn absoluut niet ‘naughty’.”

Tekst: Judith Zandwijk

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *