Beeld: Jan Rijk
Het Britse muziektijdschrift NME zei ooit over MONO: “This is music for the Gods.”
In oude tijden werd muziek vaak gecreëerd om de goden te behagen. Ritmes, melodieën en gezangen stegen op naar de hemel in de hoop zo regen, bescherming of vrede te krijgen. Nu de wereld lijkt te branden en oorlog, leed en verdeeldheid ons dagelijks overspoelen, zoeken we ook houvast, troost en een manier om betekenis te geven aan al die chaos. Muziek is altijd een bron van troost geweest, een universele taal die harten raakt en bruggen bouwt. Maar misschien is het nu ook tijd voor iets meer: muziek voor de goden. Voor de zekerheid allemaal maar!
De Japanse postrockband MONO doet hiertoe een poging en speelt een prachtige show. Vergezeld door een zeskoppig kamerorkest, brengt de band bijna alle nummers van zijn nieuwste en twaalfde album Oath integraal ten gehore.
Tijdens de inloop wordt er uitsluitend muziek gedraaid van Shellac; een eerbetoon aan Steve Albini die op 7 mei jongstleden overleed. Albini was een bekend producer en gitarist/frontman van de band Shellac. Hij speelde een cruciale rol voor MONO als artistiek bondgenoot en produceerde ook hun laatste album, dat helaas ook een van zíjn laatste albums bleek. Albini’s aanpak sloot perfect aan bij MONO’s stijl van postrock, die zich kenmerkt door lange, gelaagde composities en dynamische opbouwen van zachte passages naar overweldigende crescendo’s.
De vierkoppige rockband uit Tokio viert zijn 25-jarig jubileum met het kamerorkest. MONO, opgericht in 1999, bestaat uit Takaakira “Taka” Goto (gitaar), Hideki “Yoda” Suematsu (gitaar), Dahm Majuri Cipolla (drums) en Tamaki Kunishi (bas, piano). De band kiest ervoor om zonder zang te werken, waardoor de focus ligt op de muzikale ontwikkeling en de emotionele impact.
Het concert begint met een rustige opbouw. Opener ‘Oath’ bepaalt meteen de sfeer met lagen reverb en het kamerorkest dat precies op de juiste momenten het geluid versterkt tot een bijna ademloos crescendo. ‘Reflection’ is een hoogtepunt waarin MONO’s filmische karakter tot leven komt; de mix van gitaarlagen en strijkers vormt een krachtige stroom. ‘Holy Winter’ zorgt voor een donkere, intense sfeer, met koude gitaarmuren en trage drums die elke klank als een onafwendbare kracht laten doordringen. Tijdens de toegift, ‘Ashes in the Snow’, laten Goto en Suematsu een ijzig landschap zien en dankzij Kunishi’s xylofoonklanken dwarrelen de sneeuwvlokjes door de Grote Zaal.
Het allerlaatste nummer dat MONO vanavond speelt, wordt opgedragen aan Albini: ‘Everlasting Light’ van het album Hymn to the Immortal Wind uit 2009. Ondanks dat de band voornamelijk communiceert via zijn muziek en wars is van ‘praatjes’, grapjes en interactie met het publiek, neemt Goto even het woord: “This one is for our hero, Steve.” Na de laatste noten en een daverende ovatie voor MONO klinkt ‘The End of Radio’ van Shellac uit de speakers.
MONO maakt muziek die niet alleen de ziel raakt, maar die ook naar de goden én – wie weet – Steve Albini stijgt. En óf er nu goden zijn die ons kunnen horen of niet, muziek troost en verenigt ons allemaal. Misschien heeft de muziek de kracht om verandering te brengen, al is het maar in onze eigen harten.
