Begin dit jaar geeft het Portugese trio MAQUINA. extatische optredens tijdens Eurosonic en Grauzone, die uitgroeien tot onbetwiste festivalhoogtepunten. Die extase komt voort uit het spelen van repetitieve grooverock, met elementen uit kraut- en psychedelische rock en niet te vergeten house. Zo ontstaat een onontkoombare danstrip. De debuutplaat verschijnt in 2023 en heet DIRTY TRACKS FOR CLUBBING. In een uitverkocht en zweterig ACU maakt MAQUINA. die woorden meer dan waar. Maquina is Portugees voor machine. Het past goed bij de verpletterende muzikale euforie die het trio veroorzaakt.
De vijfkoppige, jonge band Grote Geelstaart [foto hierboven] oogt gesofisticeerd in witte overhemden en stropdassen. Toch houdt de vergelijking met een keurige studentenband daarmee wel op. Want in iets langer dan een halfuur geven de van oorsprong Zeeuwen een daverend optreden, waarin ze op enerverende wijze hink-stap-springen tussen massieve noiserock, furieuze postpunk en verweven progrock. En dan nog is de platenkast niet volledig omgevallen. Het contrast tussen de Nederlandstalige schreeuwzang van Luuk Bosma en de soms lieflijke jazztoetstonen van Danny Rotier kan bijna niet groter zijn. Gecombineerd met de struikelmaten van de ritmesectie is het een ongrijpbare en enerverende presentatie van de al even onnavolgbare ep Van Reijnst.
Drummer en zanger Halison Peres van MAQUINA. [overige foto’s] omschrijft het doel van het concert treffend: de formatie wil het publiek laten dansen op een woensdagavond alsof het zaterdagavond is. En vanaf de eerste tonen van het met een uitermate pakkende gitaarriff opgesierde ‘:.’ verandert het publiek in een kolkende massa. Met fraaie improvisaties rekt de band het nummer uit tot een klein kwartiertje. De zeer beweeglijke gitarist João Cavalheiro, wiens zweet de voorste rijen bereikt, heeft daarbij niet eens zo’n heel groot arsenaal aan gitaareffectpedalen tot zijn beschikking. Des te meer benut hij ze ten volle, om ze regelmatig knielend op de grond als tweede, derde of vierde instrument te gebruiken.
Op die manier laat Cavalheiro zijn gitaargeluid regelmatig uit de bocht gieren, of voegt hij gruis en industrieel lawaai toe, maar ook housegeluiden. In het toch al verzengend hoge geluidsvolume leiden deze effecten regelmatig tot oorsplijtende tonen, zodat het iets meer dan een uur in beslag nemende optreden eveneens uitgroeit tot zintuiglijke totaalervaring. Zoals het Oostenrijkse Elektro Guzzi dat pakweg vijftien jaar geleden ook op eveneens indrukwekkende wijze liet horen en zien op het podium: dancemuziek maken met traditionele instrumenten zoals bas, drums en gitaar.
Peres jaagt het zinderende optreden eveneens aan, maar dan op zijn eigen, spitvondige manier: met hamerdrums, maar bovenal met hallucinante vocalen waarin vooral de (schreeuw) klank de boventoon voert. Tussendoor vindt hij nog tijd om aan knoppen te draaien. Bassist Mendy houdt met dreinende, aan de jaren zestig ontleende baslijnen de boel scherp. Ondanks dat MAQUINA. er een ongeremd dansfeest van maakt, staat het tempo van de nummers niet constant op standje hard gaan. Zo valt er muzikaal ook genoeg te beleven wanneer de groep laveert tussen een onderhuids en stroperig ‘body control’, en een zeer opzwepend ‘.’. Na afloop vraag je je terecht af waarom deze band na dit weergaloze optreden nog steeds in kleine clubs speelt.
