“Op verzoek van de artiest, geen foto’s en video’s maken. Op verzoek van de artiest …” De medewerker van Paradiso loopt langs de lange rij wachtende fans. Hij begroet bekende bezoekers en herhaalt de boodschap. Jason Isbell lijkt zelfs buiten Paradiso de regie over het optreden te willen voeren.
Paradiso is deze koude avond in februari uitverkocht. De Amerikaanse singer-songwriter Jason Isbell treedt solo op, er is geen voorprogramma en in de hal hangen posters met het verzoek om niet te filmen of fotograferen. Er staat een onafzienbare rij fans te blauwbekken, liefhebbers van americana die geduldig wachten en naar binnen willen.
Jason Isbell is van 1 februari 1979. Op jonge leeftijd ploegde hij door de platencollectie van zijn vader. Hij luisterde naar Robert Johnson, kreeg een gitaar in handen gedrukt en klom in kerken en salons op de planken. In 2001 sloot hij aan bij Drive-By Truckers. Na zes succesvolle jaren verliet Isbell de groep. Van onder meer Johnson en Drive-By Truckers boetseerde hij americana.
Op het podium staan een microfoon, een stoel en een tafel met twee glazen water. Medewerker Dave die over de gitaren van Isbell waakt, staat zenuwachtig aan de zijkant. Hij heeft de twee gitaren al een keer of tien gestemd, de twee glazen bevatten een gelijke hoeveelheid water. Om half negen zwelt het geroezemoes in de zaal aan. Isbell betreedt het podium, krijgt van Dave een gitaar in de handen gedrukt en gaat zitten. ‘Tour Of Duty’ opent het concert. Het is een track van Here We Rest (2019). Isbell liet zich op de langspeler begeleiden door zijn band The 400 Unit.
De singer-songwriter voelt zich thuis in Paradiso. ‘Bury Me’ volgt en is een track van Foxes in the Snow, het album dat een week na het concert in de winkels zal liggen. De tafel met merchandise in de hal is mager gevuld. Er hangen T-shirts en er liggen wat oudere releases.
Zo laveert Isbell tussen liedjes van zijn soloplaten en nummers die hij opnam met The 400 Unit. Daarbij speelt hij twee covers. ‘Pancho & Lefty’ is een compositie van Townes Van Zandt. Isbell vertelt dat hij het liedje dagelijks voor zijn dochter speelt. Voor het slapengaan vraagt ze erom. De tweede cover is ‘Beth/Rest’ van Bon Iver, een van de drie toegiften.
“This is the venue where I performed the most. It is also the place where I danced many long nights, very badly.” Met een grijns vertelt Isbell over de nachten die hij na optredens in Paradiso dansend doorbracht. Hij danste, volgens eigen zeggen, erbarmelijk, maar niemand kende hem dus ging hij zijn eigen gang. Vanavond blijft hij op zijn stoel zitten, wil vertellen maar staat geen moment op om wat pasjes te maken.
Na drie toegiften zwaait Isbell naar de bezoekers en verlaat het podium. Onmiddellijk wordt de muziek gestart. Het publiek mag naar de hal schuifelen.
Isbell was behoorlijk in vorm vanavond maar het was al met al niet fantastisch. Het kartelrandje miste, de snik in de stem ontbrak. Het is voor de fans wachten op Foxes in the Snow. Vanavond stuurt Isbell de bezoekers met een teleurgesteld gevoel de koude in.