Gitarist John slaat de eerste akkoorden aan op zijn gitaar, drummer John knalt zijn sticks op de drumvellen en tikt dan vier keer af. John [foto hieronder] , een duo uit Londen, ramt de eerste song de zaal in. Niks opbouw of voorzichtig beginnen, volle bak en gaan!
“I’m John, he’s John, we’re John”, introduceert drummer John. Gitarist John is al onderweg met het tweede nummer en ramt op zijn gitaar om de snelheid van de punkrock hoog te houden.
“This is our first Dutch show. This is ‘Industrial Action’”, probeert drummer John als introductie, maar hij wordt opnieuw overstemd door kompaan John. Drie minuten later wordt ‘Squad Vowels’ ingezet. Furieus, hard, twee instrumenten en geen tel langer dan drie minuten. De acht nummers van John in het halfuur optreden zijn wat inwisselbaar, maar in alle gevallen luid en lawaaierig. “Goodbye, we are John.”
Tien minuten voor het optreden van IDLES [bovenste foto en foto’s hieronder] nemen fans de plekken voor het podium in. Punk, postpunk, punkrock, het zijn etiketten op muziek die opwindt en vaak de aanleiding is voor een kolkende moshpit. ‘Colossus’ opent het concert. Snerpend geluid vanachter de drums, een slepende basbeat: de ritmesectie bestaande uit Adam Devonshire (bassist) en Jon Beavis (drummer) warmt stoïcijns de zaal op. Gitaristen Mark Bowen en Lee Kiernan slenteren het podium op. Zanger Joe Talbot is wat laat, maar krijgt van de bezoekers een groots welkom. Het eerste nummer verwarmt de zaal. ‘Never Fight A Man With A Perm’ van album Joy As An Act Of Resistance ontploft daarna in het hart van de moshpit, glazen bier gaan de lucht in en de eerste crowdsurfer wordt op het podium afgezet.
IDLES was vier of vijf jaar geleden een onbetekenend groepje uit Bristol. Vanaf het moment dat Talbot teksten uit zijn privéleven meenam naar de groep, kwam er succes. Op de tweede langspeler Joy As An Act Of Resistance zingt hij de teksten van furieuze, gemakkelijk mee te zingen punkrock. Familie, Brexit en het verlies van relaties: Talbot durft diep in de persoonlijke misère te tasten.
De frontman is wat hees, bijna schor en buigt met grote regelmaat voorover naar de zaal – microfoon aan de mond en de andere hand op de rug. Hij koestert zijn publiek en krijgt in elk nummer meegeschreeuwde vocale steun.
Er volgen alleen maar hoogtepunten. Na elk nummer opent de zanger een flesje water, neemt hij een teug en geeft hij het restant aan iemand uit het publiek. Hij ontroert in ‘Love Song’ en zet a capella ‘All I Want For Christmas’ in. Tijdens ‘Well Done’ stappen de gitaristen het publiek in, trekt Talbot tientallen mensen het podium op en belandt de halve moshpit op de planken. Bezoeksters spelen gitaren, terwijl de ritmesectie de kwaliteit van het nummer in de gaten houdt.
Joe Talbot jaagt de fans van het podium. “We got one more song to do.” IDLES sluit een gedenkwaardige avond af met ‘Rottweiler’. “Encores are shit, so this is our last song.”
Beeld: Jan Rijk