Met intense optredens heeft het Britse High Vis sinds 2019 een beduchte livereputatie opgebouwd. Ook op plaat is de combinatie van hardcorepunk en postpunk opwindend. Het brengt de formatie naar een bijna uitverkochte kleine zaal van Spot/De Oosterpoort te Groningen.
Tien minuten voor het optreden van het Amerikaanse Narrow Head [foto links] is de zaal nog vrijwel leeg. De reis die het vijftal vanuit Houston heeft gemaakt, is toch niet voor niks wanneer bij aanvang de zaal volloopt. De drie gitaristen produceren een groot gecombineerd volume dat het volk van ver weet aan te trekken. Net als het shoegazegenre dat de band speelt: dat beleefde de laatste jaren een heropleving. Door bands als Nothing en Deafheaven werd deze dromersmuziek nieuw leven ingeblazen door hardere, net zo dromerige, invloeden van metal of grunge. Hierbij worden gitaareffectpedalen zo diep mogelijk ingedrukt, en speelt men vooral HARD.
Waar sommige bands dan ook blijven hangen in een modderig, overemotioneel geluid, is het bij Narrow Head juist het ritme dat de band zo goed maakt. Het optreden is een interessante combinatie van introversie en stuwende grunge-invloeden. Denk aan dreigende riffs, vermoord-je-gitaarsolo’s en vooral een muur van overstuurd gitaargeluid.
Met afsluiter ‘Gearhead’ heeft de band nog een laatste troef in handen. De emotioneel beladen zang van Jacob Duarte gaat ineens over in schreeuwzang. Daarnaast is het gitaarwerk een stuk grimmiger, maar toch blijft de muziek pakkend. Narrow Head geeft een geïnspireerd optreden, dat meer publiek had verdiend.
Het Britse High Vis [openingsfoto] gaat heel anders te werk. De band uit Engeland bestaat uit kopstukken van de Engelse hardcorepunkscene. Ze spelen een logge, snijdende vorm van postpunk die het best beschreven kan worden als een rechtstreekse muzikale vertaling van het unheimische gevoel van een Engelse industriestad. De grommende baslijnen van de hand van Jack Muncaster doen dan ook precies wat ze moeten doen. De twee gitaristen gebruiken twinkelende gitaaraccenten à la The Chameleons, maar komen helaas niet veel verder dan een nostalgische reprise.
Na een aantal nummers is de vraag van zanger/stuntman Graham Sayle aan het publiek: “Have you ever been to England?” Een enkeling antwoordt: “Yes.” De reactie van de frontman: “I feel sorry for you.”
Even later krijgt de Britse, rijke elite de schuld van algemene problemen. Het is duidelijk dat hier een band staat met een duidelijke boodschap. Die wordt bijzonder krachtig gebracht door Sayle, die als een halve ninja al springend en rennend over het podium zijn blafzang het publiek in jaagt. Hij lijkt met elke passage een reactie uit het publiek te willen uitlokken, die er ook zeker komt: het publiek zingt en danst (lees: pogoot) gewillig mee. De songs hebben een hoog meezinggehalte zonder pretenties. Na drie kwartier spelen is de meeste lol er wel vanaf. Hoewel de band put uit een scala aan invloeden, blijft het optreden muzikaal vrij eentonig. De gouden tand van de frontman maakt nog de meeste indruk.
Foto High Vis van hun website, foto Narrow Head van hun Instagrampagina, beide van eerdere optredens.