De gave om nummers met een melodieuze kop en staart te schrijven, wordt in het buitenland vaak als typerend voor eigenwijze muziek uit Nederland omschreven. Een band die uitstekend in dat plaatje past, is Daryll-Ann. Net als andere bands uit de Hollandse Gitaarschool (The Serenes, Johan, Bettie Serveert), maakte Daryll-Ann melodieuze gitaarpop met een melancholieke inslag. Tussen 1992 en 2004 levert de band een aantal van de beste nederpopplaten ooit af. Tien jaar later maakt de groep een succesvolle reünietoer, die de heruitgave van het complete oeuvre begeleidt. Weer tien jaar later verschijnt zowaar een nieuwe plaat: het opnieuw uitstekende Spring. Het brengt Daryll-Ann naar een uitverkocht Vera.
De gebroeders Paulusma (zang, gitaar, toetsen, tamboerijn et cetera) kwamen al in de club in Groningen toen er nog een mensa was. Of, nog langer geleden, toen er nog marihuana verkocht werd. “We zijn kinderen van de jaren tachtig”, zegt Jelle Paulusma vervolgens tegen het merendeels veertig- en vijftigpluspubliek. Waarna hij en zijn band het met een ronkende baslijn opgesierde ‘1984’ van de laatste plaat inzetten. Het is een hecht gespeeld hoogtepunt in een 22 songs tellend, van begin tot eind enerverend optreden.
Uiteraard komen veel songs van Spring voorbij, maar ook prijsnummers van topplaten als Happy Traum (1999) en Weeps (1996). Van die laatste is een gloedvol ‘A Proper Line’ meteen een vroege uitschieter. Niet in het minst door de prachtige samenzang, waarin een hoofdrol is weggelegd voor Coen Paulusma, die niet alleen met zang (‘The Doctor and I’!) en toetsen, maar ook met tamboerijn, koebel en maracas de nummers live van extra pit voorziet. Ook minder opvallend op het podium, maar wel net zo belangrijk is de weinig beweeglijke bassist Jeroen Vos. Subtiel stuwt hij de songs de juiste kant op.
Spring is een van de meest gevarieerde platen van Daryll-Ann, en dat komt live op een zeer geslaagde manier naar voren. Het contrast tussen bijvoorbeeld het ingetogen, mijmerend melancholiek gezongen titelnummer en het uptempo, stevige gitaarrocknummer ‘Life Can Be Amazing’ is zeer prettig om te ondergaan. Veel nummers krijgen op een geraffineerde manier net even een andere invulling dan op plaat, door bijvoorbeeld zijpaden in het gitaarwerk te kiezen. Het is een fijne meerwaarde van het boeiende concert. Het op Happy Traum dromerig klinkende ‘Money or Love’ verandert zelfs in een pakkende popsong.
Het spelplezier, de samenzang, de onderlinge afstemming en blikken tussen de bandleden: het is een lust voor het oog. Geconcentreerd en tegelijkertijd ontspannen loodst Daryll-Ann het aandachtige publiek door een bloemlezing van het imposante oeuvre. Hierin blinkt drummer Jeroen Kleijn, met zijn stokken in traditional grip, uit in variatie. Jelle Paulusma is de gitaaraanjager voor de venijnige solo’s van Anne Soldaat, die zonder opsmuk in zijn spel nog maar eens laat horen tot de beste gitaristen van de nederpop te horen. Kortom: Daryll-Ann geeft een optreden waaraan heel veel klopt.
