Als Dead Moon, Pierced Arrows, of gewoon met z’n tweetjes zoals nu stonden Fred en Toody Cole al 27 keer eerder in Vera. Ze zijn kind aan huis en als ze ergens op hun plek zijn, dan is het wel in Groningen. Bij elk optreden denk je dat het wel eens de laatste keer geweest kan zijn dat ze de oversteek vanuit Portland, Oregon gemaakt hebben. Het echtpaar heeft inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd bereikt. De haren zijn grijs en “optredens van drie uur zitten er echt niet meer in”, stelt Toody met een kakelende lach vast tijdens het laatste liedje.
De ‘opa en oma van de garagerock’ noemt iemand ze liefkozend en daar is geen woord van gelogen. Vooral met Dead Moon waren Fred en Toody legendarisch. Hun rammelende punksongs overgoten met een dikke laag country en blues zijn bijzonder invloedrijk geweest en de doe-het-zelfmentaliteit waarmee ze te werk gaan heeft talloze bands geïnspireerd. Maar de jaren gaan nu echt wel tellen. Waar ze vroeger over het podium raasden, zitten ze nu allebei op een stoeltje, met de gitaar op schoot en een biertje binnen handbereik. Het publiek vouwt zich bijna om het duo heen.
Nu de vorig jaar overleden drummer Andrew Loomis er niet meer is om iets van een maat aan te geven, rammelen de liedjes van de Coles helemaal aan alle kanten. Maar dat is precies waar het altijd om gedraaid heeft. Juist dat onvaste geluid en de schurende zang – de ene keer Fred, de andere keer Toody – maken de typisch Amerikaanse muziek zo mooi. Vooral Fred leeft zich lekker uit op zijn scheurgitaar. De twee spelen een dwarsdoorsnee van de liedjes die ze de afgelopen drie decennia met hun verschillende bands uitbrachten. Opvallend is dat het geluid ook zonder drums perfect overeind blijft en dat vooral de intensiteit en de beleving waarmee de muziek wordt gebracht niets aan kracht hebben verloren. Op het eind komt alles samen als ‘Dead Moon Night’ wordt ingezet. Het in 1989 uitgebrachte nummer voelt aan als een strijdlied en het wordt luidkeels meegezongen.
Toody hijst zichzelf uit haar stoeltje omhoog en arm in arm loopt ze met haar man naar de achterkant van het podium, waar Fred even neerploft en plotseling door emoties overmand lijkt te worden. Misschien wel in het besef dat dit écht een van de laatste optredens moet zijn geweest. Zijn vrouw slaat een arm om hem heen, knuffelt hem en blijft een tijdje stil naast hem zitten. Als hij is bijgekomen, lopen ze terug voor een toegift. En als Toody het aan Vera opgedragen ‘Can’t Help Falling in Love with You’ van Elvis Presley zingt, voel je het ook. Een hele dikke brok in je keel. Fred en Toody zijn pure rock-‘n-roll.
Beeld: © Marc de Krosse & Simone van der Heijden, 2017