Voor de deur van Bitterzoet staan trouwe fans van CKY duidelijk herkenbaar in de middagzon met elkaar te praten over de toekomst van hun favoriete band. “Het wordt steeds minder,” zegt er één, “dit zou zomaar eens de laatste keer kunnen zijn.” Op welke feiten hij deze mededeling baseert blijft in het ongewisse, maar er klinkt enige (wan)hoop in zijn stem. Natuurlijk is het niet leuk als CKY nu toch echt definitief zou ontploffen, maar het gevoel van exclusiviteit, de “wij waren erbij”-sensatie is toch ook wel weer speciaal.
Misschien is dit “wij waren erbij”-gevoel ook wel de reden dat er een lange rij voor het merchandisekraampje in Bitterzoet staat. En is datzelfde gevoel ook wel waarom al vóór het concert de plectrums van vocalist-gitarist Chad I Ginsburg gejat worden. Waarom de stokken van drummer Jess Margera gretig worden weggegrist als ze tijdens het concert uit zijn bezwete handen glippen en richting publiek rollen. Waarom direct na afloop van het korte concert de vlag, die bij aanvang over het drumstel hing, door een fan fluks in een rugzak (met CKY-logo, dat weer wel) wordt gepropt. Het zou zomaar eens de laatste tour kunnen zijn…
Pas bij aanvang van het concert, om half negen exact, valt het fatalisme van het publiek te begrijpen. Na een “Hello Amsterdam, we are CKY” knallen de drums van Margera, gilt de gitaar van Ginsburg en knort de bass van…tja….he..? Waar is de bassist eigenlijk? De baslijnen zijn funky as hell, maar wie speelt ze? Staat Ginsburg hier met een magische tovergitaar? En wat doet die nurks kijkende technicus met zijn laptopje achter de drummer? Langzaam daalt de realiteit in: CKY speelt met een backing track!
Bassist Matt Deis besloot nog geen twee weken voor de start van de Europese Tour zijn congé te nemen. Dat was te kort dag om nog een andere bassist te vinden en dus werd CKY een duo met baspartijen uit een laptop. Is die keuze nog verdedigbaar, het wordt al minder chic wanneer tijdens het concert ook andere geluiden uit de wonderdoos blijken te komen. Als Ginsburg en Margera vervolgens ook nog veinzen dat het publiek inspraak heeft in de setlist (“What’s your favorite CKY-song?”), waarna ze het antwoord zelf geven, los van de zaal, begint het langzaam te lijken alsof we hier naar de grote CKY-soundmixshow staan te kijken.
Maar ja, de show is wel strak. Margera is een stomend groovende en loeistrakke drummer, Ginsburg bespeelt het publiek net zo gemakkelijk als zijn gitaar. Als hij op het balkon vlak boven zijn hoofd het hang loose-gebaar van een fan ontwaart haalt hij even zijn hand van de hals van de gitaar om te antwoorden met hetzelfde gebaar. Al snel verandert heel Bitterzoet in één grote dampende moshpit, vol vuur aangejaagd door het powerduo op de bühne. Na elk nummer scandeert het publiek “CKY…CKY….”, waarna er weer een dosis knalharde rock over hen heen gerold wordt. En we moshen alsof het de laatste keer is. Moshen op de vulkaan…
Margera drumt zo krachtig dat zijn drumstel het tijdens elk nummer lijkt te begeven. Gelukkig is de laptoptechnicus ook handig genoeg om de hihat keer op keer te reviseren, zodat het optreden door kan gaan. Alsof er een stoomwals door Bitterzoet dendert, dat is het gevoel. Allesvernietigend, hard, vuig en dampend.
Na drie kwartier vinden Ginsburg en Margera het wel mooi geweest en verlaten ze het podium voor de eerste maal. De toegift doet plichtmatig aan en na een goed uur is het tijd voor het fotomoment. Fans kunnen met het powerduo op de foto (bij de bijna uitverkochte merchandisestand), een mogelijkheid die iedereen lijkt te willen aangrijpen, voor het geval dat… Ondertussen stopt een Italiaanse fan trots de setlijst in zijn zak. Voor het optreden liet hij een Engelse zin zien op zijn telefoon:
“I am from Italy, can I take it afterwards?”
“it” was de setlist…
Beeld: Peter