Als vroege tiener kreeg Goumour Almoctar in Niamey, de hoofdstad van Niger, zijn eerste gitaar van zijn oom. Oorspronkelijk komt hij uit Tidene in datzelfde Niger, een kampement van de Tuareg, een nomadische stam uit Noord-Afrika. Al snel maakt hij deel uit van een band. Als jongste en kleinste bandlid krijgt hij de bijnaam bombino, een variatie op het Italiaanse woord voor jongetje. Na omzwervingen in Noord-Afrika, wordt hij in 1997 fulltime muzikant onder de naam Bombino. Hij zingt in het Tamasheq, een variant van de taal van de Tuareg.
Met albums als Nomad (2013) en Deran (2018) krijgt de meestergitarist ook internationaal veel aandacht. De laatste levert hem in 2019 een Grammynominatie op, als eerste Tuaregmuzikant. Op beide platen speelt Bombino de Tishoumaren of desert blues: een muziekstijl afkomstig uit de Sahara van Noord- en West-Afrika. Het is een combinatie van westerse blues, rock en traditionele muziek uit die regio zoals Berber- of Malinese muziek. Bombino is veel op tournee. Zijn Nederlandse reeks optredens brengt hem naar een goed gevuld Vera.
Net zoals andere formaties waar Bombino verwantschap mee heeft, zoals Al Bilali Soudan of Tamikrest, treden hij en zijn drie bandleden op in prachtige traditionele kledij. Het concert begint ingetogen: samen met drummer Corey Wilhelm op percussie, speelt hij op akoestische gitaar een aantal rustige nummers. Wanneer hij met de complete band gaat spelen, pakt hij de elektrische gitaar ter hand. Wat volgt is een opzwepend, virtuoos golvend optreden van bijna zeven kwartier.
Bombino zingt vrijwel de hele tijd met gesloten ogen en maakt weinig contact met het dansende publiek. Slechts een nederig lachje af en toe na alweer een nummer met vindingrijke gitaarweefsels, is hun deel. Toch is het prachtig om te zien hoe Bombino zijn gitaar met een ongekende souplesse en zonder plectrum bespeelt. Het levert een constant doorfladderende groove op, waarbij het soms ook lijkt alsof hij voortdurend een solo speelt. Improvisatie is daarbij eveneens niet ver weg, zeker wanneer het tempo aan het eind van een nummer flink opgevoerd wordt.
Het tempo wordt aangegeven door de stoïcijns ogende bassist Youba Dia, wiens kronkelende lijnen duidelijk hoorbaar zijn in het prima afgestelde geluid. Daardoor eist Dia eveneens een duidelijke rol op in de vindingrijke tonen, waarin ook stijlen als dub voorbijkomen. Daarnaast drukt Corey Wilhelm een nadrukkelijk stempel op het livegeluid door gevarieerde en vindingrijke drumritmes. Hij speelt die zo intensief dat zijn traditionele gewaad van zweet doordrenkt is.
En hoewel naarmate het fraaie optreden vordert de nummers enigszins inwisselbaar worden, is dat in het geval van Bombino helemaal niet erg. Het versterkt alleen maar de muzikale trance die het enthousiaste publiek in beweging blijft houden. Uiteraard volgt nog een energieke toegift, waarna de vier bandleden met high fives het podium verlaten. Het publiek blijft met een lach op het gezicht achter.
