Bijna twintig jaar geleden richt Ousmane Ag Mossa Tamikrest op in Kidal, hoofdstad van de achtste regio van Mali. Met zelfgemaakte gitaren begint hij samen met Cheikh en Pino te jammen, wat na anderhalf jaar hard repeteren uitmondt in ruim twintig eigen nummers. Tuareg Blues en Ishumar Rock zijn belangrijke muzikale invloeden, aangereikt door de cassettes van de pioniers van Tinariwen. Ishumar Rock is de meer rebelse vorm van Tuareg Blues; ishumar betekent werkloze. De band heeft echter geen oogkleppen op en laat ook invloeden uit bijvoorbeeld funk en soul toe in de dansbare klanken.
Tamikrest zingt in het Tamasheq, een variant van het Tuareg zoals dat door nomadische stammen in Noord-Afrika wordt gesproken. Tamikrest betekent verbinding. Onder het motto ‘A desert hosts us, a language unites us, a culture binds us’ wil het vijftal de cultuur en poëzie van de eigen taal buiten zijn regio aan de man brengen. Inmiddels zes platen verder brengt het Tamikrest naar een redelijk gevuld Vera.
Net als andere artiesten en genregenoten Bombino en Mdou Moctar legt Tamikrest een golvende gitaargroove neer, die een prettige trance veroorzaakt bij het soms uitbundig meebewegende publiek. Na een eerste, opzwepend deel van het optreden richt Mossa zich tot het publiek met de boodschap dat hij met een aantal door akoestische gitaar geleide songs een kampvuursfeer wil creëren. Zoals de band dat vaak doet, onder de heldere sterren in de woestijn van het vaderland. Er is allerminst sprake van flauwe kampvuurliedjes, maar gloedvolle en beeldende composities die de aandacht prima vasthouden.
Wanneer de akoestische gitaar aan de kant gaat, komen in de meer uptemponummers fraai verwerkte invloeden uit funk, reggae en zelfs dub voorbij in de energieke songs. De repetitieve teksten, die onder andere gaan over kinderen in moeilijke situaties in Mali, monden niet zelden uit in vraag-antwoordvormen. Het verhoogt de onontkoombaarheid van de prachtig verweven klanken van Tamikrest, die het aandachtige publiek vijf kwartier en een toegift lang in een dwingende muzikale greep houdt.
Na afloop speelt een band van een heel andere orde in de Kelderbar: The Whiffs [foto hieronder] uit Kansas City, Verenigde Staten. Het jonge viertal maakt punkpop met als tekstuele hoofdthema voornamelijk meisjes. Op het album Scratch ‘n’ Sniff uit 2023 staat best een aantal pakkende nummers met een kop en een staart en hitpotentie. In de kelder van Vera maakt de band de verwachting niet waar. Of het nou komt door het wrakkige en overstuurde geluid, of door de inwisselbare collegerocknummers: The Whiffs blijven hangen in goede bedoelingen. De enige die aan de geluidsbrij ontsnapt, is drummer Jack Cardwell die met rake klappen indruk maakt. Onder de streep is het te weinig om als band te overtuigen.
