Zaterdag overkwam het me. Tijdens het optreden van het Belgische trio Brutus. Ik raakte ontroerd. Muziek raakt me wel vaker, maar dat gebeurt dan meer in de private sfeer. Wat dat gevoel triggerde, weet ik niet precies. Was het de melancholische ondertoon van een aantal nummers? Het contrast tussen het zachte Vlaams van Stefanie en haar snoeiharde klappen op de drumkit? Of haar bezwerende en soms onvaste zang en de warme reacties van het publiek? Maakt eigenlijk ook niet uit. Voor mij was het een mooi en gedenkwaardig moment.
Ook gedenkwaardig is deze veertiende editie van Baroeg Open Air voor de organisatie. Voor het eerst in het bestaan is het festival, met tienduizend bezoekers, uitverkocht. Het is tevens de zonnigste en warmste editie van dit evenement. Dit, misschien wel, leukste nazomerse festival van Nederland wordt almaar populairder. Niet gek als je kijkt naar de vrijwel altijd interessante en originele line-up; in combinatie met een zacht prijsje voor een ticket en een zeer relaxed publiek een no-brainer als je voorkeur uitgaat naar harde en alternatieve muziek.
Naast Brutus treden dit jaar de Rotterdamse celtic punkers Drunken Dolly op. De door banjo en mandoline aangedreven feestmuziek is moshpitwaardig. Het publiek gaat er ondanks de grote inzet niet los op. Misschien ligt dat aan de warmte of het vroege tijdstip.
Ivyvox speelt catchy powerpop op het Puppi’s plee sessies podium. De drie gitaar spelende dames en een drummende heer zetten een strakke set neer. Vergelijkingen met Paramore en Avril Lavigne komen om de hoek kijken, dit wel met hun eigen draai. De band is goed aan de weg aan het timmeren, getuige het nummer ‘Sweet Sixteen’, dat gebruikt is in de bioscoopfilm Leeuwin.
De hardcorepunk van Ploegendienst gaat er goed in, getuige de eerste crowdsurfers van de dag. Zanger Ray Fuego is een furieuze brulboei eerste klas. Jammer dat de Nederlandstalige teksten niet altijd verstaanbaar zijn. Rotterdamse hardcoreband From the Heart speelt voor veel fans. De mosh- en circlepits zijn niet aan te slepen. Er is een kort EHBO-momentje nodig tijdens zo’n moshpit. Na ingrijpen van een hulpverlener gaat de gekte onverdroten voort.
Veel gein en ongein bij het Italiaanse Nanowar of Steel. Pruiken, vogelpakken, roze tutu’s, maskers en dan dat onweerstaanbare Engels met Italiaanse tongval. Het publiek vermaakt zich prima. Een prachtige bonus is een bizarre cover van George Michaels ‘Careless Whisper’. De show van Demented Are Go, psychobilly uit Wales, is niet verrassend maar met zanger Mark Phillips staat er wel een zeer charismatisch type op het podium. Zijn stem is een combinatie van Tom Waits en Lemmy, wat typisch genoeg heel lekker wegluistert.
Naast de aanstekelijke presentatie van de zanger, heeft het deathmetalgezelschap Buried een geweldige gitarist. In combinatie met de intensiteit waarmee gespeeld wordt, zorgt dat voor een fantastische metalshow. Ik kan melden dat ze er een fan bij hebben.
Waar ik mij bij Brutus liet meeslepen, gebeurt er bij de afsluitende band Katatonia het omgekeerde; de band begint sloom en ik merk dat ik me laat afleiden door randzaken. Nooit een goed teken bij een optreden volgens mij. Het is tijd om naar huis te gaan.
De veertiende editie van dit festival is weer prima. Het is zeer warm maar er is genoeg schaduw en er zijn voldoende waterpunten. Mooi ook, voor de organisatie, dat het uitverkocht is. Dit leidt wel tot een aantal logistieke problemen; lange rijen vormen zich bij de muntautomaten en de bars. Deze problemen zullen ongetwijfeld aangepakt worden voor de volgende editie. Geheel in de geest van het festival blijven de bezoekers er overigens geduldig en stoïcijns onder.