Foto’s: Jan Rijk
Frank Black en een dj geven een stralende lentedag in de Tolhuistuin met ‘Where Is My Mind?’ extra warmte. “Stop.” Voorprogramma Circuit des Yeux [foto hierboven en foto helemaal onderaan] stapt in een donkere zaal het eveneens nauwelijks verlichte podium op. Een kleine dertig minuten later meldt de Amerikaanse vocaliste, componiste en singer-songwriter Haley Fohr, aka Circuit des Yeux, dat haar nieuwe album Halo on the Inside over tien dagen in de winkels zal liggen. Dit is het enige moment dat Fohr contact zoekt met het publiek. De gespeelde set ligt als een te warme deken over de zaal . Circuit des Yeux tovert loeizware new wave uit haar synthesizer. En ja, er worden tracks gespeeld van de nieuwe langspeler, maar deze verschillen weinig van eerder werk. De inmiddels verschenen singles ‘Megaloner’ en ‘Canopy of Eden’ klinken als liedjes uit 2021. “That was my time,” meldt Fohr, “that was it.”
Er is uitgezien naar het optreden van Alan Sparhawk. [overige foto’s] Sparhawk en zijn vrouw Mimi Parker vormden de indierockgroep Low, waarbij de stemmen van het echtpaar voor spanning en rillingen bij de luisteraars zorgden. Na het overlijden van Parker in 2022 besloot Sparhawk aanvankelijk niets van zich te laten horen. Er was geen Low na dit dramatische afscheid. Hij bleef muziek maken, maar gebruikte zijn totale studio om maar niet de eigen stem te horen. Sparhawk miste het geluid van zijn overleden vrouw.
In Amsterdam wordt de keuze van Sparhawk duidelijk. Hij is opgewekt, voor een deel weg van de rouw en hij danst vanaf de eerste tonen op melodielijnen die bedoeld waren om het verdriet vast te leggen. Hij heeft de studio meegenomen naar het podium. Zijn stem komt via vocoders naar de bezoekers. De vocalen zijn onnavolgbaar, onverstaanbaar en vooral vermoeiend om naar te luisteren.
‘Get Still’ is het eerste nummer. De track opent ook White Roses, My God het album uit 2024. Natuurlijk herkent het publiek de muziek. Er is echter geen extase over de nieuwe songs, er zijn vooral de herinneringen aan Mimi Parker. Door te dansen gaat Sparhawk het publiek voor, geeft hij een voorbeeld hoe om te gaan met verlies.
Na zes liedjes wordt de studio symbolisch van het podium gereden. De stem van Sparhawk is in de tekst van het daarop volgende nummer ‘Heaven’ verstaanbaar. In ‘Screaming Song’ wordt niet geschreeuwd maar gezongen. Low rustte voor een belangrijk gedeelte op de stem van Mimi Parker, vanavond laat Sparhawk horen dat al die uren in koren en de groepen Retribution Gospel Choir en Low ook bij hem kwaliteit hebben opgeleverd.
‘No More Darkness’, een nieuwe compositie, sluit het reguliere concert af. Sparhawk breekt het intro af en vertelt dat hij worstelde met de song. Er werd gebeld en hij kreeg te horen dat David Lynch was overleden. Vanaf dat moment schreef het nummer zichzelf. Het publiek zingt voorzichtig en met gepaste eerbied het nummer mee. Het is een kippenvelmoment bij het afscheid nemen van dierbaren.
“Some days are heavy. And then a stranger helps you to a nice place to eat. This place, this city resonates that feeling. My heart is full.” Voor de twee toegiften schrijft Sparhawk het succes van de avond mede toe aan de medewerkers van Paradiso en het publiek. ‘White Horses’ en ‘Days Like These’, liedjes uit de jaren van Low, krijgen een geweldige uitvoering.
Sparhawk en de begeleidende bassist stappen na een enthousiaste begroeting van het podium. De zaallichten floepen aan en Frank Black zingt opnieuw ‘Stop.’
