Poppodium De Buze in Steeenwijk bestaat vijftig jaar. Begonnen als jongerencentrum, groeide De Buze uit tot zelfstandige concertzaal met naast punk en metal ook ruimte voor bluesrock, rock en techno. Om het vijftigjarig feestje te vieren, vindt op een hete julidag het festival A Rocktown Revival plaats. Het parkeerterrein voor de concertzaal is omgetoverd tot festivalarena.
Paceshifters uit Wijhe opent halverwege de middag het festival. In 2013 speelde de band al in De Buze. Het trio vraagt het vanwege de hitte nog niet heel talrijk aanwezige publiek om naar voren te komen, voor het ondergaan van hun melodieuze gitaarrock. Waarbij de muziek minder onstuimig klinkt dan pakweg tien jaar geleden: minder hardrock en stoner, meer jarennegentigrock. De formatie speelt veel nummers van de in september te verschijnen nieuwe plaat. En dat betekent: het gruizige van Dinosaur Jr. gecombineerd met het songschrijverschap van Buffalo Tom en Pavement. De zang van gitarist Seb Dokman heeft het doorleefd rauwe van Greg Dulli van The Afghan Whigs. Een stem die uitstekend past bij de melancholieke sfeer die de songs oproept, zoals in de fraaie nieuwe single ‘Back in My Hometown’, of de indrukwekkende afsluiter ‘Cut ‘n’ Run’. Met dit uitstekende optreden is het verwachtingsvol uitkijken naar de nieuwe plaat.
De formatie Undawn bestaat al vijftien jaar, komt eveneens uit de buurt en speelt metalcore zoals zovele bands. Maar dan wel met tekstuele boodschappen die de luisteraar aan het denken moeten zetten over zaken als gerechtigheid. Het viertal oogt als een stel ideale schoonzonen, dat desalniettemin alles in de strijd gooit om de zeer energieke muzikale boodschap over te brengen. Dubbele bassdrum, schreeuwzang, gierende gitaarsolo’s en beschouwend melancholieke zang: het komt allemaal voorbij en het is bovendien uitstekend gedaan. Toch blijft het allemaal keurig binnen de lijntjes en zou je de band wel eens willen horen na bijvoorbeeld een desastreus verlopen tour door Oost-Europa. Hoe dan ook: speltechnisch is het dikke prima.
Halverwege de jaren tachtig is Friesland voor even het kloppend hart van de alternatieve popmuziek in Nederland, met bands als The Visitor, Umberto di Bosso é Compadres en Kobus Gaat Naar Appelscha: De Friese Bries. Ook Weekend at Waikiki is een belangrijke vertegenwoordiger. De veelkoppige band maakt dansbare wavepop met scherpe randjes. Sinds 2008 treedt de band weer (sporadisch) op, en in 2018 is Sonar verschenen, een plaat met nieuw werk. Veel leden van de band waren in hun jonge jaren kind aan huis in De Buze; het is dus logisch dat ze hier vandaag optreden. De bandleden ogen alsof ze net van de golfbaan komen, en de drummer is vervangen door een beat uit een doosje. Toch past de bijna laidback gebrachte, zalvende wavepop van de laatste plaat uitstekend bij het warme weer. Het vocale vuur brandt onverminderd bij Thijs Helfrich, die op de zwaarder aangezette momenten klinkt als een kruising tussen David Bowie en Bauhaus’ Peter Murphy. Met zelfrelativering en kwinkslagen windt hij het publiek om zijn vingers. De band doet dit nog meer, met uitstekende uitvoeringen van oude krakers als ‘The Valley’ en natuurlijk ‘Love in the Most Peculiar Way’.
De eerste echte publiekstrekker is Rudeboy Plays Urban Dance Squad, en het wordt al een stuk drukker voor het podium. Met veertigers en vooral vijftigers die tijdens de hoogtijdagen van Urban Dance Squad, in de jaren negentig, wellicht voorop gingen in moshpits en stagedives. Ook nu kunnen ze niet blijven stilstaan, op de energiestoot die de muziek van een van de meest grensverleggende Nederlandse bands onverminderd veroorzaakt. Aanjager is natuurlijk Rudeboy zelf, die het nog steeds niet kan laten om bij momenten als een razende roeland over het podium te stuiteren. Daarbij geassisteerd door de vindingrijke scratches van dj DNA en een hecht spelende band. Er klopt heel veel aan dit fijne optreden: de vibe, het weer, een prima geluid, enthousiast publiek en krachtige uitvoeringen van UDS-klassiekers als ‘Brainstorm on the U.D.S.’ of ‘Good Grief’.
Een band die eveneens in de jaren negentig furore maakte, is Living Colour. De dampende funkmetal van het viertal uit New York is ook alweer geruime tijd opnieuw op het podium te ontwaren. En met succes, want Living Colour vervult de rol van hoofdact met verve. Hoewel het eerste halfuur van het optreden enigszins plichtmatig overkomt, valt er vanaf de allereerste tonen niet aan te ontkomen dat het hier om een stel buitengewoon getalenteerde muzikanten gaat. Bassist Doug Wimbish en gitarist Vernon Reid blinken zelfs op tachtig procent uit in virtuositeit. En na een te lang aangezet en overbodig stuk met gitaar- en drumsolo’s, komt Living Colour met een weergaloos laatste deel van het optreden op de proppen. Wimbish vertelt dat hij in 1980 met de Sugarhill Gang voor het eerst Nederland aandeed, waarna een vindingrijke medley van deze hiphoppioniers volgt. Ook de hard-zachtdynamiek in ‘Should I Stay Or Should I Go’ van The Clash maakt indruk. Het publiek eet tot slot uit de hand van de band met hits als ‘Cult of Personality’ en ‘Love Rears Its Ugly Head’.
A Rocktown Revival is een geslaagd en knus eendaags festival met een goed programma, mooi weer (hoewel ’s middags iets te heet) en een sfeervolle locatie aan de rand van de oude stadswallen. De drankprijzen zijn schappelijk en het eten is niet overpretentieus in aanbod. Maar bovenal is de sfeer uitermate gemoedelijk. Volgend jaar weer?