MadNes Festival 2018 staat bol van de reggaebands, maar er zijn ook verrassingen in het programma te vinden. Wat te denken van de garage-/punkrock van The Black Cult of de herrie van Tusky? Lukt het ze om het publiek te overtuigen? Tussen al het reggaegeweld zoekt Make A Fuzz de vreemde eend in de bijt.
Vrijdag
The Black Cult (BaroNes)
De Groningers van The Black Cult hebben de eer om de vrijdagavond te openen in Barones. Nou ja, eer. Elk jaar is het publiek op dat moment nog in geen velden of wegen te bekennen. Gooi daar wat geluidsproblematiek bij en je hebt een moeizame start. Toch schreeuwt zanger Douwe Doorduin zich er moedig doorheen, aangemoedigd door een kleine schare fans afkomstig uit Leeuwarden. De garage-/punkrock leent zich prima om even te bewegen, maar in de bijna lege zaal durft alleen een select groepje uit zijn plaat te gaan. Uit het niets verschijnt er een blonde dame (Marije Boonstra), die fluisterend twee zinnen zingt en in een fractie van een seconde weer verdwenen is. De band sluit af met ‘I Don’t Want It’ en neemt een bescheiden applaus in ontvangst.
Tusky (BaroNes)
Voordat Tusky [foto bovenaan] moet beginnen, staan de diehardfans al klaar. Het is dan ook niet gek dat bij het aftellen voor het eerste nummer er al iemand voorbij surft over het publiek. Met leden van de legendarische band John Coffey kan het dan ook bijna niet verkeerd gaan, is de verwachting. Ze spelen goed en strak, maar ook gelikt. En niet om te willen zeuren, maar de hoge verwachtingen worden daardoor niet helemaal waargemaakt: een klein beetje spontaniteit ontbreekt. Na het nummer ‘Going Out’ lijkt de band dan eindelijk lekker in de set te zitten. Vooraan staan de liefhebbers die losgaan en achteraan staan mensen die nog overtuigd moeten worden. Tusky is zeker een vreemde eend in de bijt, toch misstaan ze zeker niet op dit festival.
Jaya the Cat (Mainstage)
Dat het festival ontploft van de reggaebandjes moge duidelijk zijn, maar Jaya the Cat doet het net even wat anders. De beats en de gitaren zijn net wat vuiger en geven het geheel een lekker rockgevoel. Dit is een van de optredens die je zeker niet wil missen en de tent van de Mainstage staat dan ook goed vol. Mensen dansen, slaan tegen ballonnen of staan gewoon lekker te genieten van de vrolijke verschijning die Jaya the Cat is. Het nummer ‘Hello Hangover’ doet het erg goed omdat iedereen zich daarin kan vinden.
Knarsetand (BaroNes)
Als je zin hebt in een mengeling van enorm veel verschillende muziekstijlen, dan moet je bij Knarsetand zijn. De kern is punk, gecombineerd met drum-‘n-bass. Gegarandeerd feest. Dat blijkt ook wel uit de reactie van het al behoorlijk beschonken publiek. De lange dag in het verraderlijke zonnetje begint zijn tol te eisen. De gedrevenheid van de bandleden maakt dit echter een gedenkwaardig optreden.
Zaterdag
Jay Roon & The Loose Ends (BaroNes)
Na de eerste twee dagen MadNes is het even lekker bijkomen bij Jay Roon & The Loose Ends. Heerlijke oldschool country en blues laten je even wegzweven bij de beslommeringen die een festival met zich meebrengt. De kleine intieme setting maakt het geheel af. Na een contrabassolo zijn de vijf bezoekers die de moeite hebben genomen om de tent in te lopen, om. De drummer gooit er zo nu en dan wat jazzbeatjes in, wat het geheel nog interessanter maakt. Jammer genoeg zijn de meeste festivalbezoekers aan het eten, waardoor ze deze act mislopen.
St. Tropez (Mainstage)
Een van de headliners van dit festival maakt zich om 22:15 op om de zaal te laten schudden. Gezien het tijdstip en de staat waarin de meeste mensen verkeren lukt dit wel aardig. Met een aantal leden van Go Back to the Zoo tracht de band iets nieuws neer te zetten. Het verschilt dan ook aardig van de popmuziek die Go Back to the Zoo produceerde, maar baanbrekend is het niet te noemen. De energie die deze Amsterdammers geven, geeft het publiek wel terug: de yachtpunk blijkt ideaal te zijn om in het wilde weg met ballonnen te slaan. Anders dan de naam van de band doet vermoeden, doet dit in niets denken aan de bekende badplaats in Frankrijk.
Jagd (BaroNes)
Indierock kan eigenlijk niet ontbreken op een festival als dit. Jagd vult deze plek meesterlijk in. De show is van begin tot eind boeiend. De band is strak en goed, maar alle eer gaat naar zangeres Nanne van der Linden. Zij ontpopt zich tot een ware frontvrouw, zonder arrogant over te komen. Somber, vrolijk of boos, elk gevoel straalt ze uit in haar lichaamstaal en weet ze over te brengen naar de mensen in de tent. Eentje om in de gaten te houden.
Beeld: Oscar Anjewierden
Een gedachte over “MadNes Festival 2018: De muziek Verrassende vreemde eenden in de reggaebijt”