HOWRAH bestaat uit muzikanten die de afgelopen jaren hun sporen verdienden in Amsterdamse undergroundgitaarbands als Zoppo, Space Siren en Bombay. Producer en muzikant Corno Zwetsloot was daarbij nooit ver weg. De sleutelfiguur voor veel bands overleed in 2014, en HOWRAH draagt debuutplaat Self_Serving Strategies, die de formatie in Zwetsloots studio opnam, aan hem op. Zwetsloot zou dik tevreden zijn geweest met het resultaat, want het is een enerverende, dwarse gitaarplaat geworden.
De band put uit vele tegendraadse gitaarhoeken uit de jaren zeventig, tachtig en negentig, zoals postpunk, noiserock en shoegaze. Opzichzelfstaand zijn de gitaarlijnen niet eens zo heel inventief en met name de postpunkinvloeden zijn bij momenten herkenbaar (Josef K, A Certain Ratio). Het is echter de combinatie van tegen elkaar aan schurende en in elkaar verweven gitaargeluiden die de plaat zo goed maakt.
De vocalen van zanger/gitarist Cees van Appeldoorn eisen daarbij eveneens een hoofdrol op. Melancholisch geladen en golvend tussen melodieus en onderhuids laveert hij op soms indrukwekkende wijze tussen opzwepende drums, straffe bas en soms beeldende of groots aangezette gitaarspinsels, zoals in het ritmisch ijzersterke ‘Our Cool’, waarin Van Appeldoorn wanhoop en berusting in fraaie zanglijnen afwisselt.
HOWRAH durft de muzikale zaken dus ook groots aan te pakken, zoals meteen al blijkt uit de prachtig opgebouwde opener ‘This Chemistry’, waarin de zorgvuldig opgebouwde gitaarvlucht pas tot een landing komt in een aantrekkelijke aan- en afstoting tussen twee gitaren. In elk nummer barst het van die prachtige duels, waarin je dingen herkent maar tegelijkertijd de inventiviteit hoogtij viert. Zoals in bijvoorbeeld ‘Dots’, waarin het rammelende van The Wedding Present komt bovendrijven, maar eveneens een prachtige song aan de oppervlakte komt.
Wie eenmaal weet hoe de hazen lopen op Self_Serving Strategies, met als meest fraaie voorbeeld het met beats opgesierde en übermelancholieke ‘Step Up Your Game’, heeft een plaat te pakken die je in zijn greep houdt – en niet zo’n beetje ook. Het label Subroutine toont met deze caleidoscopische totaalplaat andermaal aan een perfecte neus te hebben voor eigenwijs undergroundtalent.