De sound van Whispering Songs is uniek, inmiddels. Postpunk en darkwave zijn geen nieuwe termen en voor liefhebbers van onder andere Sisters of Mercy en Joy Division zal de Brusselse band aanvoelen als een warm bad. Tegenwoordig is het geluid echter met niets anders te vergelijken. Naast het feit dat je geen stem zult vinden zoals die van frontvrouw Fenne Kuppens, zitten de nummers vol met opmerkelijke hooks en razendsnel vingerwerk.
Debuutalbum Image overschrijdt ruimschoots het verwachtingspatroon. ‘Stalemate’ is direct een karakteristieke opener, waarin een luchtige sfeer ver te zoeken is. In het angstaanjagende ‘Got A Light’ raast Kuppens intens, kwaad en bijna wanhopig boven de drums uit. “How are you feeling? Good?” Bij iedere herhaling wordt de lucht zwaarder en de paniek groter. ‘Alone’, de nieuwste single, komt al net zo hard binnen. De duistere, zware stem van Kuppens werkt in combinatie met de ijzeren tekst bijna hypnotiserend. Muzikaal gezien maken de snijdende gitaren en de rommelende drums het pad vrij, maar Kuppens leidt de weg. Whispering Sons doet niet aan nonsense en zal je dat laten weten ook.
‘No Time’ zit vol met uiteenlopende structuren en deze worden stuk voor stuk op geheel eigen wijze uit de grond gestampt. Stabiel en onbestendig tegelijk. Kuppens blijft nog altijd het hoofdingrediënt, maar zodra haar stem wegvalt ontdek je de diepgang in de composities.
De vocalen weten regelmatig rillingen op te wekken. Niet alleen weten ze extra kracht neer te zetten bij het onderbouwen van de teksten, ze creëren voor een groot deel de climax van het album. Het bloedstollend eerlijke ‘Waste’ is misschien wel de sterkste track van de plaat. Het nummer weet zich langzaam te ontpoppen van muzikaal onderbouwde spoken word naar een huiveringwekkende schreeuw om hulp.
Afsluiter ‘No Image’ bewijst dat Whispering Sons kwam om de verwachtingen te overtreffen en lijkt de verrassing van de plaat te zijn. Een ritmische plottwist en een toontje lager in dynamiek misstaat daarentegen niet. De duisternis neemt alsnog de overhand, maar de sfeer is compleet omgeslagen. Van woede naar treurnis, bijna.
Image is een plaat op niveau waar de meeste artiesten van dromen. Eigenzinnigheid, woede en een fikse dosis angst zijn niet ieders favoriete onderwerpen, maar Whispering Sons gaat zonder moeite de discussie aan. Ze leggen de lat alleen maar hoger.