Er was een tijd dat de Nederlandse bands zich tot de meest vernieuwende acts in het indielandschap mochten rekenen. Acts als De DIV, Nasmak of Clan of Xymox maakten vooral in de jaren tachtig furore met hun unieke benaderingen van wat later ‘new wave’ werd genoemd. Veel van deze formaties zijn inmiddels ter ziele gegaan, maar hun muzikale nalatenschap leeft nog voort. En na de massale opkomst van veelal leeghoofdige muziekstijlen is er nog steeds evenveel, zo niet meer behoefte aan (elektrische gitaar) muziek die daadwerkelijk ergens naar verwijst. Gelukkig maar dat het Rotterdamse Baroeg Wavefest heeft, waarin verscheidene wave-acts optreden. Het thuispand Baroeg is tijdelijk niet beschikbaar door een vernieuwing. Daarom vindt het ditmaal plaats in de Maassilo.
‘Galm’ is het sleutelwoord in de muziek van Pol, de band rond broers Matthijs en Ruben Pol. Effecten van galm op gitaar, galm op de zang, galm van de synthesizerpartijen. Het klinkt precies zoals de synthpopbands uit de jaren tachtig klonken. De visuals verwijzen terug naar de tijden van in strakke pakken gestoken en quasi-ongeïnteresseerd lijkende popsterren. Er wordt muzikaal nauwelijks buiten de lijntjes gekleurd, maar live doet de vierkoppige band zijn best om het papier tússen de lijntjes weg te krassen. Het komt wat moeilijk op gang, maar resulteert ook in superdansbare en stijlvolle momenten. Dat zouden er meer kunnen zijn als er, in plaats van het zo lang laten uitwaaieren van gespeelde noten, wat meer afwisseling in de muziek zou worden gebracht.
Als je het doet, doe het dan goed. Wat het Rotterdamse Smudged [foto hierboven] doet is niet met een term te beschrijven. Maar ook goed is eigenlijk geen goed woord voor hoe het in de Maassilo in elkaar zit. Een dag of twee na het optreden heeft een dekkend begrip zich dus nog steeds niet aangediend. Het is in ieder geval totaal gestoord, ontspoord, chaotisch. Daarnaast enorm dansbaar, door de uitermate aanstekelijke combinatie van punk, house en krautrock. Voor zanger/acrobaat Bart Hoogvliet maakt het niet uit of er drie of driehonderd mensen zijn om hem op te vangen, bij zijn crowdsurfende en tot moshpit aanzettende capriolen.
Rondspringen maakt plaats voor rondstrompelen, bij het eveneens uit Rotterdam afkomstige Spasmodique. [foto hierboven] Om daarna erbij neer te vallen. De sinistere, nachtelijke rock klinkt nog gruwelijker dan mokerslagen op verroeste scheepsrompen. De sterke ritmeafdeling van Reinier Rietveld en Martin Docters van Leeuwen staat garant om het publiek eenzelfde soort mokerslagen toe te brengen. De tijden dat zanger Mark Ritsema zijn schuurpapieren uithalen rondkronkelend op de podiumvloer het publiek in brulde, zijn nu echter wel voorbij. Net als Ritsema blijven de nieuwere nummers meer solide staan dan dat ze gejaagd voorovervallen. Zoals bij het slepend uitgevoerde ‘Saviour on a Train’, van het in 2024 verschenen Hold on to A Scream. Maar qua bedrukkendheid is bij het nieuwe werk en de duivelse liveshow nog weinig veranderd.
Dansen met de duivel wordt dansen met drie duivels bij het Mexicaanse La Bande-Son Imaginaire [foto hieronder]. Door zwaar geschminkte gezichten lijkt het alsof de bandleden speciaal voor de show uit de dood zijn opgestaan. Met het gebruik van witte maskers wordt het nog onduidelijker waar de grens ligt tussen mens en alter ego. Deze totaal gestoorde live-uitvoering van ‘mexican wave’ wordt er in ieder geval des te overtuigender van. Het vioolspel, de house-invloeden en überhaupt veel ongewone geluiden ontaarden samen in een fantastische show. Met zijn felgekleurde muzikale levenselixir van vermalen botten, hete salsa en moppenboeken weet de band een groot deel van het publiek uit zijn afterdinnergraf te laten opstaan.
Daarna snel opbouwen geblazen voor de volgende band:
“This is Jack. His purpose is to bring the average age of the band down, apart from playing sax.”
De Britten van Sad Lovers & Giants winden er geen doekjes om. Gelukkig voor zichzelf spelen ze sinds 1980 hun lichtpsychedelische wave een stuk vrediger dan andere bands waarmee ze vaak in één adem genoemd worden. Maar vijfenveertig jaar later nog optreden, voor een publiek dat er volledig in opgaat, hadden ze waarschijnlijk niet verwacht. Ondanks dat een leeg plastic waterflesje door het geluidsvolume langzaam over het podium beweegt, blijft door de combinatie van atmosferische keyboards en twinkelende gitaar de bijna meditatieve sfeer van begin tot eind behouden.
In het soms eindeloze landschap van wavebands, is er in het groene park van Sad Lovers & Giants veel plek voor licht, lucht en ruimte. Op die manier blijft er voor de rustige Garçe Allard genoeg bewegingsruimte om, zoals hij live doet, ergens in de muzikale wolken zijn tekstuele onderwerpen aan te wijzen. De bassist en drummer bereiken op eenzelfde manier, met weinig middelen, het maximale effect. Zoals maar weinigen dat kunnen.
En Jack dan? Van zijn kant geen, toch meestal op onzin uitlopende, saxofoonsolo’s maar de juiste noten waar het nodig is.
Het optreden van de Britten vormt de afsluiter van een geslaagde zondag met afwisselende acts. De hoge gangen van de Maassilo worden een hele middag en avond lang gevuld met vooral duistere klanken. Maar zelfs vleermuizen kunnen niet alleen maar aan het plafond hangen; ze moeten ook af en toe even in de lucht rondvliegen. Wavefest bood een prima variëteit in wavemuziek, van licht- tot donkergrijs. Het publiek gaat met suizende oren de nieuwe week in.
Foto’s: Caro Linares