Bij de naam Tobin Sprout denkt iedereen aan Guided By Voices. De multi-instrumentalist stond aan de wieg van de Amerikaanse lo-fi rockgroep. Hij had een opnamedeck met vier sporen in een kleine huisstudio, maar was ook veroordeeld tot een samenwerking met veelschrijver Robert Pollard. Sprout en GBV hebben een klassieke haat-liefdeverhouding met elkaar. Sprout neemt keer op keer afstand van de muziek, die vaak niet verder komt dan mager uitgewerkte ideeën en aanzetten die verzuipen in een overdosis alcohol. In het verleden was er telkens weer het nieuws dat Pollard en Sprout weer samen liedjes hadden opgenomen.
De meest recente samenwerking was van 2010 tot 2014. Er waren optredens en releases met de klassieke line-up van de groep. Op 18 september 2014 verscheen er een persbericht dat de leden van de groep opnieuw met elkaar gebroken hadden. Vanaf 2015 bracht Robert Pollard onder de naam Guided By Voices weer muziek uit. Later dat jaar verschijnt de dubbelaar August by Cake, het honderdste album van Pollard / Guided By Voices.
Tobin Sprout is na 2014 zijn eigen weg gegaan. The Universe and Me is zijn zesde soloalbum. In 1996 verscheen Carnival Boy en The Bluebirds of Happiness Tried to Land on My Shoulder uit 2010 was een laatste proeve van bekwaamheid.
In Amerika is er nogal gegraven naar het hoe, waar en waarom van The Universe and Me. Een citaat van Consequence of Sound:
“(…) his sixth solo album deals more with the universe of his own imagination – a sprawling, imperfect place filled with melodic treasures hidden amid waves of glorious distortion. The Universe and Me is the product of a lifetime of knowledge in more ways than one. Its lyrical content explores the gap between childhood and adulthood, alternating between a kind of sweet naivety and a heartbroken understanding of life’s many tragedies.”
Iets toevoegen over dat hoe, waar en waarom lijkt niet echt zinvol en zegt bovendien weinig over de muziek. Dus is het goed om naar wat nummers van The Universe and Me te luisteren. De eerste riff in het openingsnummer ‘Future Boy / Man of Tomorrow’ zou uit de koffer van Robert Pollard kunnen komen. De gitaarmuur in de eerste dertig seconden is typisch Guided By Voices. Het is een prachtige knipoog van Sprout en het zegt veel over de inbreng die hij had. Daarna volgt het titelnummer. Er wordt geopend met piano en gitaar en de liefde voor Lennon en McCartney is onmiddellijk hoorbaar. Bovendien raffelt Sprout het nummer niet af: de compositie neemt bijna vier minuten in beslag. Daarna veel nummers waarin Sprout op een ingetogen en af en toe licht ironische manier terugkijkt op een mooie carrière. ‘A Walk Across the Human Bridge’, ‘When I Was a Boy’, en ‘Just One Kid (Takes on the World)’ komen uit de pen van een tevreden liedjesschrijver. De stem van Sprout klinkt doorleefd en hangt af en toe zelfs tegen vals aan. Het geeft de lo-fi release extra charme.
Veertien nummers op deze langspeler. Eerdere werken kwamen vaak niet aan een speeltijd van dertig minuten; The Universe and Me duurt meer dan vijfendertig minuten. Op dit album staan alleen maar goed uitgewerkte songs en ontbreken aanzetten en vluchtige muzikale flarden. In een interview vertelde Sprout dat de meeste nummers nieuw waren of gehaald uit “a large folder of demos”. Het zou fijn zijn als Sprout verder spit in die folder met liedjes die nog niet af zijn. Op The Universe and Me is een eerste greep prachtig materiaal te horen.