“We eat, we bite, we shit / The modern world makes me sick / Let’s destroy it / Profane, not profound”
Kijk, dat zijn nog eens misantrope teksten, afkomstig uit de song ‘Profane Not Profound’ van de formatie The Sick Man of Europe uit Londen. De bandnaam verwijst naar de teloorgang van het Ottomaanse Rijk, eind negentiende eeuw. Weinig vrolijkheid te bespeuren derhalve op een regenachtige zaterdagavond eind oktober. Sfeer des te meer, in een roodverlichte Kelderbar van Vera.
De band bevat leden van Beige Banquet, een formatie die Sturm und Drang postpunk maakt. Bij The Sick Man of Europe gaat het om het vermengen van motorikritmes uit de krautrock met de doem van postpunkbands als Joy Division. In het overbrengen van een verloren gevoel slaagt de band met vlag en wimpel. Het is beweeglijk, het is onontkoombaar.
Een uitermate dansbaar nummer als ‘Obsolete’ combineert het viertal doodleuk met de al even energieke song ‘Movement’, zodat al vroeg een sethoogtepunt ontstaat. De om vijf voor twaalf de kelder instappende zanger Tom Brierley gaat meer dan eens het publiek in om de rafelranden van de pathetiek op te zoeken. Het leidt de aandacht allerminst af van de mechanische drums die meer dan eens een hoofdrol opeisen in het dwingende geluid van de band. Daarin zijn de geprogrammeerde elektronische beats eigenlijk niet eens nodig, maar ze voegen toch een darkwave-element toe.
Natuurlijk refereert de sloganeske baritonzang van Brierley aan illustere voorgangers uit de postpunk van begin jaren tachtig. Ook de gitaar- en bastonen zijn bekend. Toch is het totaalplaatje van de vermenging van krautrock en postpunk interessant genoeg om van een zeer beklijvend optreden te spreken.
Maar nog meer gaat het om het neerleggen van een duistere sfeer, die ook in grotere zalen dan de Kelder van Vera overeind kan blijven. Want daarvoor heeft The Sick Man of Europe de muzikale finesse, de podiumpresentatie, maar vooral de kracht van de herhaling in de songs die de aandacht vasthoudt. Zoals in de duister-effectieve en bovenal mechanische afsluiter ‘Transactional’, waarop het fijn dansen op een vulkaan is. Kortom: The Sick Man of Europe heeft genoeg eigenzinnige bagage om ook een groter publiek aan het dansen te krijgen.
