Het is weer eens tijd voor een dubbelconcert in Vera te Groningen: dit keer valt de eer te beurt aan twee interessante postpunkbands uit Engeland. Het zijn Beige Banquet uit Londen en Cucamaras uit Nottingham. Voor beide bands is Groningen niet onbekend: de eerste kwam vorig jaar in de top tien van beste concerten in Vera’s Kelderbar terecht, en de tweede speelde al eens op het jaarlijkse showcasefestival Eurosonic. In een aardig gevulde zaal staan ze voor het eerst op het hoofdpodium van Vera.
Het vijftal Beige Banquet [openingsfoto en foto hierboven] bracht dit jaar de tweede plaat Ornamental Hermit uit. Een hypnotiserende plaat vol repetitieve, gelaagde en gortdroge postpunkklanken. Waartoe ze op het podium in staat zijn, blijkt uit de liveplaat Live! Live! Live! uit 2022: ruim een halfuur stomende Sturm und Drang-geluiden vol kronkelritmes. In Vera trekt de band niet meteen fel van leer, maar gaat Beige Banquet van start met twee midtempo, fraai onderhuidse songs. Het met een even simpele als effectieve elektronische beat opgesierde prijsnummer ‘Cold Yoghurt’ is vervolgens het startsein voor een bij vlagen zinderend optreden vol rauwe, recht voor zijn raap postpunk.
De formatie klinkt meer dan eens als The Fall op 78 toeren, met daarin een hoofdrol voor de neurotische, machinale zang van gitarist Tom Brierley. Percussionist en synthspeler Blake Carlson-Joshua voegt nog wat extra bombast toe aan de toch al felle hamerdrums van Ian Crafter. Het elastieken basgitaarspel van Danny Gillies en de zaagtandriffs van gitarist Joe Munsey completeren de onontkoombare muzikale koortsdroom die Beige Banquet live is. Het kan echter niet verhullen dat de songs na verloop van tijd enigszins inwisselbaar klinken. Het zal de driftig bewegende voorste rijen publiek worst zijn, want dat krijgt maar geen genoeg van de dreinende sound van Beige Banquet.
Cucamaras [foto hierboven en onder] komt uit Nottingham en bracht een aantal singles en ep’s uit, waarop het viertal het subtiele van Sea Power afwisselt met het rauwe van de vroege Joy Division. Op die manier ontstaat ook op het podium een afwisselender geluid dan bij Beige Banquet. Wanneer een gitaar het begeeft, leent Cucamaras er gewoon eentje van hun voorgangers. Het is volgens zanger en gitarist Olly Bowley niet de eerste keer deze tour. De band laat zich er niet door ontmoedigen, sterker nog: het is het startsein voor een venijnig tweede deel van het onderhoudende optreden.
Bowley en tweede gitarist Josh Hart wisselen nog meer stuivertje wanneer het om de vocalen gaat. Hart betrekt het publiek er nog meer bij door vooraan op het podium de aandacht te trekken. De formatie schuift ondertussen met de sterkste songs van de avond op richting noiserock. Het zijn fijne dissonanten, die doen denken aan Ikara Colt en Fontaines D.C. Een moshpit is onvermijdelijk en de muzikale opwinding stijgt tot een hoogtepunt. Cucamaras weet het optreden geraffineerd op te bouwen en verdient daarvoor alle bewondering.
