Toegankelijk is een veelvoorkomend woord in de verschenen recensies voor Felt. Ondanks dit besluit van de criticasters over het nieuwe album van Suuns, is deze release voor de fan net zo donker, ongrijpbaar en spannend als de voorgangers. Felt is net zo gemakkelijk de plaat van de maand maart als een herhaling van zetten. Het is ook een album dat behoort tot het beste werk van Suuns, met een paar tracks die de deleteknop verdienen.
De plaat opent met kort klokgelui, vocalist en gitarist Ben Shemie roept in ‘Look No Further’ zijn vader aan. Het is een vooral rustig openingsnummer. Drummer Liam O’Neill leidt de aanwezigen in de kerk naar een volgend nummer. ‘X-Alt’ is een jazzy dansstuk. Suuns laat de luisteraars niet te lang bewegen. Na iets meer dan drie minuten mogen de aanwezigen weer gaan zitten. ‘Watch You, Watch Me’ is Kraftwerk, weg van de autobaan en schuddend in een achtbaan. In ‘Baseline’ stuwt bassist Max Henry de melodie aanvankelijk naar grote hoogte om het nummer daarna laag voor laag kaal te strippen. Suuns en lofi passen wonderwel bij elkaar.
De Canadese rockgroep werd in 2007 opgericht door Ben Shemie en Joe Yarmush (gitarist). Het viertal debuteerde in 2010 met Zeroes QC. Felt is de vierde langspeler van de band uit Montreal. In een poging de muziek op Felt te omschrijven noemt Shemie het woord ‘swagger’: “It’s not as clinical, there’s more swagger.” Na vele malen beluisteren is duidelijk dat Shemie de plaat toegankelijk vindt, het woord ‘swagger‘ gebruikt om de muziek als aantrekkelijk en lekker te omschrijven. Felt telt elf nummers die in bijna alle gevallen steeds meer aan de luisteraar plakken, die per draaibeurt gemakkelijker gaan klinken.
Shemie en zijn kompanen zijn er van afgestapt om veel ideeën in een nummer te stoppen. Het viertal lijkt de jazzachtergrond grotendeels achter zich te hebben gelaten. Uitzondering is ‘Daydream’. Het is een onduidelijke trip naar een wereld vol psychedelica. Het zou zomaar een restnummer van een van de vorige albums kunnen zijn. ‘Moonbeams’ is nog zo’n overbodige soundscape zonder kop en kont.
‘Peace and Love’ daarna is van een geruststellende eenvoud. Het is popmuziek, maar dan popmuziek zonder commercie en prachtig klinkend. De scheurende saxofoon blijft in elke huiskamer en concertzaal heel lang natrillen. ‘Make It Real’ en afsluiter ‘Materials’ zijn breekbare, wonderbaarlijk mooie rocknummers. Het zijn tracks die passen op een plaat als Felt. De muziek van Suuns is ongrijpbaar, veelal prachtig en op enkele momenten alleen maar goed genoeg om over te slaan.
Felt is een plaat die lang, heel lang verbaast. Er vallen na talloze draaibeurten wat nummers af. ‘Moonbeams’ is studioherrie zonder richting en ‘Daydream’ is een psychedelische reis zonder bestemming. Blijven er negen nummers over die bedwelmen en bij iedere luisterbeurt groeien.
Toegankelijk? Zeker weten maar vooral plaat van de maand, de maand maart!