Dat avontuurlijke muziek uit minder voor de hand liggende delen van Europa kan komen, bewijst festival Eurosonic. Met wat verder kijken dan de laatste groepen uit Engeland, kom je erachter dat Oost-Europa veel spannends te bieden heeft. Uitschieters waren dit jaar bijvoorbeeld Rap&Vogue uit Belarus, Nene Heroin uit Polen en Tuulikki Bartosik uit Estland. Sinds twee jaar is er tevens Vikendica, een festival voor undergroundbands uit onder andere Oost-Europa dat vanaf 9 oktober weer door het land trekt. Het Russische Lucidvox maakt al ruim tien jaar intrigerende klanken, waarin de band de rafelranden van traditionele en moderne muziek opzoekt. Het enige Nederlandse optreden van de najaarstour van de formatie vindt plaats in Vera.
De Franse muzikant Frank Garcia woont in Göteborg en maakt muziek als Sheik Anorak [foto hierboven]. In Vera doet hij het in zijn eentje, met machinale drums en een hypnotiserende elektronicawaas. De repetitieve geluiden rollen massief de niet zo heel volle zaal in, en doen denken aan het energieke van Front 242. De nuances zijn subtiel maar op zeker te onderscheiden, zodat je als vanzelf details gaat ontdekken. Een muzikale trance is het gevolg, die wordt versterkt wanneer de vier dames van Lucidvox eveneens het podium betreden. Helaas is het na een minuut of twintig alweer voorbij, zodat de bedwelming maar even aanhoudt.
De leden van Lucidvox [overige foto’s] ontvluchten Rusland in 2022, nadat ze zich uitspreken tegen de oorlog in Oekraïne. Net als andere Russische alternatieve bands. Ze komen terecht in Georgië, Servië, Israël en Duitsland, maar Lucidvox blijf bestaan. Het leidt in 2023 tot het caleidoscopische album That’s What Remained, waarop onder de parapluterm psych-rock stijlen als folk, metal, jazz, mathpop en postrock voorbijkomen. Waarbij Lucidvox allerminst fragmentarisch klinkt; eerder hecht en vindingrijk.
Live is dat niet anders. De struikelritmes van drumster Nadezhda Samodurova zijn, samen met de gortdroge baslijnen van Anna Moskvitina, de aanjagers van een meeslepend optreden. Het spel van gitariste Galla Gintovt gaat bedrieglijk achteloos van gruizig naar dromerig, en van onheilspellend naar berustend. De uitstekende, feeëriek Russische zang van toetseniste en dwarsfluitiste Alina Evseeva komt in het livegeluid nog beter naar voren dan op plaat. Zo ontstaat een mystiek en beeldend concert dat diep op je gemoed inwerkt, waarin traditionele en moderne tonen op een enerverende manier vervloeien. Het stemmige lichtgebruik in pasteltinten versterkt dit alleen maar.
Omdat de bandleden ver uit elkaar wonen, repeteren ze alleen tijdens soundchecks van concerten. Zo gaat de timing in songs wel eens niet helemaal goed. Het is echter ontwapenend, en helpt de meestal zware muziek wat lucht te geven. Zoals in de nieuwe, postpunkachtige single ‘Constellation’, dat ze met lef spelen. Toch blijft Lucidvox strijdbaar, in teksten over bijvoorbeeld rouw en niet opgeven.
Een van de hoogtepunten is het ingetogen en van melancholie doordrenkte ‘Naidiya’, dat klinkt als een geslaagde jarenzeventigversie van Miranda Sex Garden en Killing Joke. Hoewel die psychedelische jarenzeventigvibe gedurende het hele concert aanwezig is, komt deze het fraaist tot uitdrukking wanneer Evseeva de dwarsfluit bespeelt tijdens meer rustige momenten. Het is tevens een hoogtepunt van een indrukwekkend optreden dat veel meer publiek had verdiend.
