Sommige muzikanten hebben meer dan één band nodig om hun artistieke eieren kwijt te kunnen. Dit geldt ook voor een drietal uit Bogotá, Colombia. Eblis Álvarez (Meridian Brothers), Mario Galeano (Frente Cumbiero, Ondatropica) en Pedro Ojeda (Romperayo, Sidestepper) noemen zich Los Pirañas. Het drietal omschrijft de wondermuziek die ze maken als tropical noise: een uitermate dansbare melting pot van Afrikaanse, Zuid-Amerikaanse en westerse muziek met een hele waslijst aan stijlen, zoals afrobeat, cumbia en rock.
Publiek op festivals als Welcome to the Village en Best Kept Secret ging al uit zijn dak op absurdistische songtitels als ‘Champeta van corruptie en terughoudendheid’. Ook Vera in Groningen wist het instrumentale trio op waarde te schatten: het leidde in 2017 tot een tweede plaats in de befaamde Verapoll voor beste optreden. De nieuwe plaat Historia Natural brengt Los Pirañas opnieuw naar Vera.
In een toch nog redelijk gevuld Vera is het niet alleen muzikaal genieten. Het is tevens een lust voor het oog om het drietal letterlijk te zien spelen met de grote hoeveelheid muzikale bagage die het met zich meedraagt. Drummer Pedro Ojeda is de virtuoze aanjager met swingende ritmes en inventieve breaks, waarbij de koebel uiteraard een prominente rol opeist. Ontspannen en zonder dat het hem moeite lijkt te kosten. Net als bassist Mario Galeano, die soms in zichzelf gekeerd maar meestal vol passie fraai kronkelende baslijnen op het steeds meer dansende publiek loslaat.
Maar de grootste blikvanger is Eblis Álvarez. Hij lijkt net uit bed te zijn gestapt, maar schijn bedriegt: hij blijkt de grootste geluidstovenaar van Los Pirañas te zijn. Het is zeer boeiend om te zien hoe hij waanzinnige geluiden uit zijn gitaar haalt, waarbij hij soms doet denken aan de handelingssnelheid en virtuositeit van Polvo’s Ash Bowie. Naast zijn gitaar bedient hij een toetsenpaneel om de psychedelische lading van de muzikale tropenkolder nog eens extra aan te dikken. Op die manier balanceren zijn klanken tussen muzak en zeer inventieve gitaarspinsels.
De nummers, die vaak opschakelen naar een versnelling hoger, hebben vrijwel allemaal als gemene deler een door Álvarez geproduceerde, repetitieve riedel. Het werkt even vervreemdend als opzwepend, zodat zowel dromers als dansers uitstekend aan hun trekken komen. Vrijwel niemand in het publiek kan blijven stilstaan op de wonderklanken van Los Pirañas, dat in dik zeventig minuten even van de wereld een dansfeest maakt. Met als bonus dat de inventieve muziek nog lang in je hoofd na-ijlt.
Beeld: Vera-huisfotograaf Peer